Arresting the Police Officer's HEART

CHAPTER EIGHTEEN

Chapter EIGHTEEN

I LOOK at him when he stopped his car in this not so familiar place, I look around and only to see the breathtaking scenery. Anong gagawin namin rito?  Lumabas ako sa sasakyan niya at napapikit ng dumampi sa mukha ko ang malamig at preskong hangin na nagmumula sa karagatan. Niyakap ko rin ang sarili dahil nakaramdam ako ng kaunting lamig at siguro ay dulot iyon ng malakas na simoy ng hangin. Ngunit ano nga ba ang dahilan at bakit rito niya ako dinala? Ano bang meron sa lugar na ito? Is this special to him? Kung ano ano na naman ang iniisip ko, ang daming tanong. Tsk!

“Ano'ng ginagawa mo?” Tanong ko rito ng maglatag ito ng isang malapad na tela sa buhangin ngunit hindi ako nito sinagot sa halip ay kinindatan lamang ako ng walanghiya at sakay nagpatuloy sa ginagawa.

Matapos niyang mailatag ng maayos iyong malapad na tela ay bumalik naman siya sa sasakyan niyan binuksan niya ang compartment niyon at saka nilibas ang isang basket ng prutas. Ha? May dala siyang prutas? Ano 'to? Picknick at sundown? Tsk Del Fuego..... Paroo't parito ang kanyang ginawa at ng matapos ay saka niya muling inayos ang mga dala niya palang pagkain na hindi man lamang ako sinabihan.

Hanep!

“It's already 5 malapit ng lumubog ang Araw ilang saglit nalang,” Bigla bigla nitong salita.

Ngunit ako naman ay nakatayo lamang at nakatingin sa kanya, hindi ko maipagkakailang napaka guwapo mo Oisin. Hindi ko iyon kayang itanggi sa sarili ko. Kung hindi kalang sana Del Fuego'ng babaero ay baka nahulog na'ko sa'yo. Napailing ako dahil sa sariling naisip. Hay.......

“Hey? Aren't you going to join me here? Come on, Anj! Come here,” Aniya at tinapik tapik pa ang bahagi kung saan niya ako gustong maupo.

Lihim akong napangiti at umirap sa hangin, ngunit kalaunan ay tumabi rin ako rito. Pumikit ako at dinama ang hangin na dulot ng mga alon ng dagat. Matagal tagal na rin pala simula noong nakapunta ako sa dalampasigan upang panoorin ang pag lubog ng araw. At no'ng mga panahong iyo ay tipong sobra saya ko pa, ngayon naman ay masaya ako. Pero hindi na iyon gaya ng dati...... Iyong sayang natural........ Kaylan ko kaya ulit iyon mararanasan?

“Hey! Down to earth!”Napa pitlag ako dahil sa narinig. Oo nga pala may kasama ako, muntik pang makalimutan!

“Bakit mo'ko dinala rito?” Sa wakas ay na-i-usal ko, tanong ko habang nakatingin rito at ganoon rin ito napatitig ito saakin ng diretso sa mga mata ko habang ang kanyang buhok ay malumanay na parang sumasayaw dahil na rin siguro sa hanging dagat.

Nakipag tagisan ako ng titig kahit na nagwawala na ang puso ko sa hindi ko malamang kadahilanan. Hindi ako magbabawi ng tingin. Paninindigan ko, ngunit bago paman ako mag bawi ng tingin ay nauna na ito na siya namang ipinagpapasalamat ko. Dahil minuto o segundo nalamang at matutunaw na ako.

Rinig ko ang mahinang tawa nito na para bang kay sarap pakinggan. Tama ba ang nasa isip ko? Hindi pwedi. Tumingin ito sa malayo at saka muling tumingin sa akin tuloy ay hindi ko na alam ang gagawin ko kaya nag kunwari akong walang nararamdaman sa kanyang mga titig. Kung maka titig naman kasi parang kita pati kaluluwa ko eh.

Ano ba naman iyan!

Hindi ba siya makasagot? O baka naman wala talagang dapat isagot?

“I........” binitin nito ang salita kaya napa ayos naman ako ng upo kahit ayos naman na. Jusko naman kasi! Bat di nalang diretsohin! Binitin pa talaga eh! “I just want you to take a break from your work,”diretsang sabi nito at ngayon hindi ko alam kung ano ang isasagot ko. Ni hindi ko nga alam kung tama ba iyong mga narinig ko o kung hindi ba iyon guni guni lang.  “Hey? Are you okay?” Napakurap ako at nag iwas ng tingin, ngunit huli na dahil hinawakan nito ang aking mukha at para bang may sinusuri.

“Ah....” Seryoso Angeline?! Hindi ka makasagot? Magsalita ka, pakiusap! “Oo naman! Bakit naman hindi? May dahilan ba? Wala naman diba?” Sa wakas ay nasabi ko.

Pero iyong dahilan niya ng pagdadala sa akin rito, totoo nga ba iyon? O isang alibi? Eh sa halos wala naman akong ginagawa kundi ang bantayan siya, hindi rin naman iyon mabigat na trabaho.

“You know what Anj, you're really different. You're so ........” Napahinto sa pag iisip ng muli itong magsalita, ano bang pinag sasasabi nito? Pero sige, hahayaan kitang mag salita. “You're so beautiful in your own way,” kung pwedi lang sanang magpakain sa lupa ngayon ay ginusto ko na dahil malamang sa malamang mas mapula pa sa kamatis ang magkabila kong pisngi dahil sa mga pinag sasasabi ng lalaking nasa harap ko. Is he trying to do something? And what something is he trying to do? “Look, I'm really serious Anj. You really are beautiful and I think all men out there can see that too. Not only me, but it's not the physical appearance. It's not about your physical appearance, it is more of your good heart. And I admire that side of yours Anj.”  Mukhang sensiro naman siya sa mga pinag sasasabi o binibitiwan niyang mga salita, hindi ko mabasa ang kasinungalingan sa kanyang mga mata. Pulos pagpapakatotoo ang mga iyon. Hindi ko alam kung papaniwalaan ko ba o hindi. Pero isa lang naman iyong compliment wala namang ibang kahulugan ang kanyang sinabi.

Ngumiti ako at bumuntong hininga ng  malalim, “Maraming salamat kung gano'n,” aniya ko pa at saka nag iwas ng tingin dahil hindi ko na kayang makipag tagisan ng titig sa isang ito. Nanghihina ako, hindi ko kaya. At hindi ko alam kung bakit. Ano bang meron?  Bakit ganito? It's weird.......

“Kumusta?” Muli ay nakuha nito ang attention ko, kumusta? Matagl tagal ko nang hindi naririnig ang salitang iyan galing sa mga taong hindi ko naman kadugo. Pero bakit? Bakit kumusta?

Naguguluhang pinakatitigan ko ito ngunit napaka seryoso ng aura nito. Hinihintay ang aking mga sagot sa kanyang tanong.

Kumusta na nga ba ako?

Pagak akong tumawa, “Hindi ko rin alam eh. Kumusta na nga ba ako? Hindi ko nga alam kung masasagot ko iyan.” pagpapakatotoong aniya ko dahil iyon naman talaga ang totoo.

“Anj? Are you okay?” Ayos lang ba talaga ako? Ang totoo? “Anj...... Hey...... You're crying........ I'm sorry......” Ha? Pinag sasasabi nito? Ako? Umiiyak? Hindi dapat eh..... Mas lalo yatang nag unahan ang mga butil na nagmumula sa aking mata ng bigla na lamang ako nitong yakapin, “Don't worry, whatever is that. I'm here, you can share it to me. I won't judge you, okay?” Totoo ba lahat ng naririnig ko? O baka guni guni lang rin?

Don't worry, whatever is that. I'm here, you can share it to me. I won't judge you, okay?

It echoed in my ears, and now I feel that it's real. His words are real, and he's the one who said it.

“Bakit ba kasi mga manloloko kayong mga lalaki eh?”

To be continued..............