'Bu malikâne onların mezarı olacak. Yitirdiğim yılların hesabını öyle bir soracağım ki, bana bunları hiç yaşatmamayı dileyeceksiniz.'
Bu ses uzun yıllardır malikanenin duvarlarında yankılanıyordu. Acı bir feryat gibi yüzyıllardır duyuluyordu. Zamanl...
Yatakta birbirimize sarılmış uzanıyorduk. Arıkan yüzümü okşarken ben de onun saçlarıyla oynuyordum. Şu an kafamda her şey allak bullaktı. Eldem olarak anılarım yerli yerindeydi. Ancak artık Ahenk olarak yaşadığım hâlimin de anılarına sahiptim. Acılarımı, mutluluğumu her şeyi hatırlıyordum.
"Arıkan, o gün neden güçlerini kullanmadın?"
"Kullanamadım... Bir şeyler yapmıştılar. Belki büyü, belki de içeceğime birşey katmıştılar. Denedim çünkü ama hiç bir şey yapamadım. Canımı yakan en büyük etkenlerden biri de bu zaten."
"Peki bunca zaman hiç kullanmadın mı?"
"Yapamadım ki. Olmuyordu. Duygularım darmadağındı. Deliriyordum. Beni ayakta tutan bir gün oradan çıkıp o adamı gebertmek isteğiydi. Öldürüldüğün an defalarca kafamda oynayıp duruyordu..." Elimi uzatıp gözlerinden usul usul akan yaşları silmiştim.
"Arıkan, üzgünüm... Keşke elimden bir şeyler gelseydi. O an yaşadığım çaresizliği hatırlıyorum. Son anımda bile seni koruyabilmeyi, sana yardım edebilmeyi dilemiştim. O yüzden şimdi oraya gimeni istemiyorum. En azından yalnız başına o adamın karşısına çıkmana izin vermem. Anladın mı?" Şimdi de o benim gözyaşlarımı siliyordu.
"Şşştt tamam. Sakinleş. Söz veriyorum bu sefer biz kazanacağız."
"Benden habersiz hiç bir şey yapmayacaksın, anlaşıldı mı?"
"Anlaşıldı, hayatım." Dediğinde heyecanlanmıştım.
"Cıvıma..."
"Ne? Hayatım değil misin? Öylesin. Bu arada hâlâ sevgiliyiz değil mi?" Demesiyle gülmüştüm.
"Hm hm hâlâ sevgiliyiz. 400 yıllık bir ara vermiştik sadece..." Dememle ikimizde kahkaha atmıştık.
"Bir kez daha beni bulduğun için teşekkür ederim, sevgilim."
"Hep bulurum." Bir süre daha bir birimizin gözlerine takılı kalmıştık.
"Ah bu kadar duygusallık yeter. Hadi, gidip Revan'a onu hatırladığını söyleyelim. Çok mutlu olacak."
"Gidelim bakalım. O bunu hakk ediyor." Yataktan kalkıp beraber aşağıya inmiştik. Salona geldiğimizde bir şeyler hakkında tartışan ikiliyi görmüştük. Bizi gördüğü an Elvan ayağa kalkmıştı.
"Sorunu hallettiniz mi? Neye karar verdiniz?" Konuşan Revan'la ona dönmüştüm. İçimde ona karşı hissettiğim büyük bir özlem vardı. Bu durum ilk başta beni afallatmıştı tabii. Gözlerim dolu dolu ona bakıyordum. Benim konuşmadığımı gören Arıkan onu cevaplamıştı.
"Hallettik. Her şey yolunda."
"Eldem, neden bana öyle bakıyorsun?" Revan'ın sorusuyla başımı yana çevirip gözümden akan yaşı silmiştim. Bu sırada Elvan'ın sesi duyulmuştu.
"Hatırlıyor çünkü... Seni, geçmişini..." Revan dolu gözleriyle bize dönmüştü.
"Ne? Doğrumu bu, abi. Arıkan? Doğru mu?"
"Doğru, hatırlıyorum her şeyi." Tabii bunu söylememle Revan'ın üzerime atlaması aynı zamana tekabül ediyordu.
"Özür dilerim elimden bir şey gelmediği için. Çok özledim seni."
"Ben de seni özledim. Özür dileme elinden geleni yaptın sen zaten. Tamam artık ağlama." Onu kendimden uzaklaştırıp gözlerini silmiştim. Bu duygusal anı bozan tek bir kişi olabilirdi. O da tabiki Elvan'dı.
"Ee kanka şimdi Revan sana abi mi diyecek abla mı?" Derin bir nefes alıp Elvan'a dönmüştüm.
"Elvan, bak seni kimse elimden alamaz. Yamulturum o suratını."
"Ne dedim be. Nasıl hissettiğini merak ediyorum sadece. Sonuçta geçmişte kadındın."
"Ya sabıır. En son baktığımda erkek gibi hissediyordum." Arıkan'a döndüğümde gülmemek için kendini zor tuttuğunu görmüştüm.
"Arıkan, gülme. Bak bozuşuruz." Arıkan hızla kendini toparlamıştı.
"Yok, canım. Ne gülmesi. Gülmüyorum ben."
"Bu arada, abi, Arıkan davete gidecek mi?"
"Evet."
"Hayır." İkimiz de aynı anda konuşmuştuk. Tabii ki 'evet' diyen Arıkan'dı.
"Arıkan, bu bir tuzak olabilir."
"Abime katılıyorum. Büyük ihtimal öyledir. Babamdan beklenir böyle bir şey."
"O ihtimali göz önünde bulunduruyorum, Eldem. Bir planım var."
"Dinliyorum tamam. Anlat hadi. Ne yapmayı düşünüyorsun."
"Oraya gideceğim ama beklemediği bir anda ve beklemediği bir şekilde."
"Her kapıda alarm sistemi, kamera ve adamlar olacak. Peki onlar ne olacak?" Diyen Revan'la Arıkan ona cevap vermişti.
"Bu konuda sen devreye giriyorsun aslında. İçerde sana yardım eden biri vardı. Ondan yardım isteyebilir misin? Yardım eder mi bize?" Revan'ın yüzünde şu an şerefsizlik içeren bir gülümseme vardı.
"Seve seve yardım eder."
"En önemli kısım da bu zaten. Gerisini kendim hallederim."
"Güçlerini tam şekilde kullanabiliyor musun artık?" Sorumla bana dönüp sırıtmıştı.
"Elbette."
Bir süre daha neyin nasıl olacağı ile ilgili konuştuk. Arıkan zamanla daha iyiye gidiyordu. Onu ilk bulduğum hâliyle şimdiki hâli arasında o kadar fark vardı ki. Artık zayıf değildi, yüzüne renk gelmişti. Onu izlediğimi fark etmiş gibi bana dönüp gülümsemişti. Umarım bu işin sonunda her şey onun için güzel olurdu.
Bölüm sonu.
Merhabalaaar✨Ben yine yoğunum bu sıralar. İş, ders, her şey üst üste gelmiş şekilde.
Bakalım Arıkan neler yapacaak🙃 Elvan bir gün Eldem'in elinde kalacak...
Aşağıya Eldem'i bırakıyorum:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hikayeyle ilgili sorularınız varsa sorabilirsiniz. Oylarınız için de teşekkür ederim🌼
