'Bu malikâne onların mezarı olacak. Yitirdiğim yılların hesabını öyle bir soracağım ki, bana bunları hiç yaşatmamayı dileyeceksiniz.'
Bu ses uzun yıllardır malikanenin duvarlarında yankılanıyordu. Acı bir feryat gibi yüzyıllardır duyuluyordu. Zamanl...
Sokakta yürürken insanları seyrediyordum. Herkes kendi işindeydi. Hayat bir şekilde akıyordu. Bazıları için daha yavaş bazıları içinse baya hızlı geçiyordu zaman.
Bu kasabaya 2 aydır taşınmıştım. Buna rağmen sanki hep burda yaşamışım gibi hissediyordum. Sanki uzun bir yolculuğa çıkmıştım da şimdi geri dönüyordum.
Araştırmacıydım. Gizemli şeyleri araştırmayı, onların arkasındaki sırrı bulmak hoşuma gidiyordu. Buraya da aslında bunun için gelmiştim. Kasabadaki malikâne dikkatimi çekmişti. Ama orada olanlarla ilgili elle tutulur bir şey yoktu. Son çareyse malikâneye girmekti.
Söylenenlere göre evden cesetleri çıkarırken ne kadar arasalar da ailenin küçük oğlunun ne ölüsünü ne de dirisini bulamamışlardı. O zamandan beri oraya kimse girmemiş. İçeriden gelen sesler insanları korkutuyordu.
Şimdiyse binanın önünde içeri girmeyi bekliyordum. Sonunda kendimi cesaretlendirip demir parmaklıklı kapıları itip malikânenin bahçesine girmiştim yavaşca. Etraf ıssızdı. Tüm kasabada hava cıvıl cıvıl olsa da burada öyle değildi. Ağaçlar kurumuştu ve soğuk rüzgar esiyordu. Sanki malikânede hâlâ sonbahardı. Fazlaca kasvetliydi.
Bahçeyi açıp evin kapısına yakınlaşmıştım. Elimle itip içeriye adım attım. İçerisi çok sessizdi. Rüzgarın vıyıltısından ve benim ayak seslerimden başka ses duyulmuyordu. Çevremi incelemeye koyuldum.
İçeri girdiğimden beri ruhumu saran üzüntüye anlam veremiyordum. Neydi ki bu hiss? Evi dolaşsam iyi olurdu.
Gezerek evin karanlık köşesine ulaşmıştım. Bir kapı vardı. Korkunç hissettiriyordu. İçimde baş kaldıran korku ve endişeye rağmen kapıya yakınlaştım. Baya büyük bir kiliti vardı. Açılacak gibi görünmüyordu. Yerinden bile kımıldatamıyordum.
Kilidin büyüsüne o kadar kapılmıştım ki önümdeki kapının yumruklanmasıyla korkarak geri çekilmiştim. Derin derin nefes alıyordum. 'Neler oluyordu? Buradan çıkmam gerek.' O korkuyla malikâneden çıkıp eve koşmaya başladım.
Eve girip kapıyı kilitleyip kendime gelmeye çalıştım. O oda neden öyle hissettirdi ki? Biraz daha araştırma yapmak için masamın başına geçmiştim.
Bir süre sonra araştırmaktan yorulmuş hâlde masadan kalkmış, bilgisayarımı kapatmıştım. Aile üyelerinin resimlerini bulmuştum. Hepsi gerçekten güleryüzlü ve sevecen insanlara benziyordu. En çokta ailenin küçük oğlu. Baya gerçekçi resmedilmişti. Açık kahverengi kıvırcık saçları, mavi gözleri ve hoş gülümsemesiyle bir nevi şaheser gibi duruyordu.
Telefonumdan gelen sesle kendime geldim. Saat 12'e geliyordu. Çok yorulmuştum. Kapıyı ve pencereleri kontrol ettikten sonra kendimi yatağa atıp derin bir uykuya daldım. O gece malikânede kopan çığlıkları bilmeden...
Bölüm sonu.
Merhabalar✨Sizce Eldem kim?
Bu arada instagramda hikaye kısmında karakterlerle ilgili bir kaç video paylaştım. Hesabı açık bırakacağım, isterseniz bakabilirsiniz. Hesap - howl.and.calcifer. (Takip etmeniz şart değil.)
Bu da ailenin küçük oğlu:
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
