Play of Desire

κεφάλαιο 4 A Touch Of Fancy

Μισή ώρα αργότερα η Μαίρη με ειδοποιεί πως όλα έχουν ταχτοποιηθεί. Κατεβαίνω προς τα κάτω και τον βλέπω να με περιμένει μπροστά στην είσοδο, φορώντας ένα καταραμένο, μαύρο κουστούμι, το οποίο τσιτώνει σε όλα τα ακατάλληλα σημεία. Τον προσπερνάω και βγαίνω στον παγωμένο αέρα του Μαρτίου, ανυπομονώ να έρθει επιτέλους το καλοκαίρι. Θάλασσα, ήλιος, μπιτς μπάρ και ξέφρενος χορός μέχρι το πρωί παρέα με την φίλη μου. Με την Βανέσα, η οποία είναι μόλις ένα χρόνο πιο μεγάλη από εμένα, είχαμε γνωρίσει όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα στον χώρο της μόδας, το ίδιο και αυτή. Αν και οι περισσότεροι πιστεύουν πως σε αυτό το επάγγελμα δεν υπάρχει πραγματική φιλιά, εμείς ήμαστε κολλητές εδώ και δέκα χρόνια - άρα μάλλον υπάρχει. 

Ο Σαμ αφήνει το Rs7 μπροστά στην είσοδο και κατεβαίνει, ανοίγει την πίσω πόρτα και περιμένει μέχρι να μπω μέσα. Τα μάτια του Νάιτ πέφτουν πάνω μου, καθώς τοποθετώ τα πόδια μου απαλά στην μαύρη μοκέτα του πολυτελούς αυτοκινήτου. <<Ορίστε>> ο Σαμ του δίνει τα κλειδιά και τον βλέπω να τον κοιτάζει περίεργα <<Δεν πιστεύω να θες βοήθεια για ένα απλό πάρτι>> σχολιάζει ο μέχρι τώρα σωματοφύλακας μου. Βλέπω τον Νάιτ να πιάνει άγρια τα κλειδιά και μπαίνει με νεύρα στην θέση του οδηγού. Κλείνει την πόρτα και βάζει μπροστά την μηχανή, η οποία μουγκρίζει σιγανά, στρίβει και βγαίνει από το ιδιωτικό δρομάκι με κατεύθυνση προς το ξενοδοχείο Ritz όπου γίνεται το πάρτι. 

<<Ελπίζω να μη σε δυσκολεύει η οδήγηση του αυτοκινήτου>> σχολιάζω καθώς θυμάμαι τα ρούχα, με τα οποία τον είχα δει πριν από λίγη ώρα. <<Μην ανησυχείτε πριγκίπισσα ξέρω να οδηγώ>> πρι... τι; Παίρνω μια κοφτή ανάσα, καθώς πατάει τέρμα το γκάζι και μπαίνει στην I-495 S. Τι σκατά ήταν αυτό και γιατί με αποκάλεσε πριγκίπισσα και όχι δεσποινίς Σάρα όπως του είχα ζητήσει. Γαμώτο, κάτι μου λέει πως δεν θα τα πάμε καθόλου καλά με τον κύριο Νάιτ. 

Μισή ώρα μετά παρκάρει έξω από το ξενοδοχείο, ένας υπάλληλος τρέχει προς το μέρος μου και ανοίγει την πόρτα ενώ απλώνει το χέρι του προς το μέρος. Ξαφνικά όμως, κάτι μπαίνει μπροστά μου και κρύβει τις ελάχιστες ακτίνες του ήλιου που υπάρχουν ακόμα στον ουρανό, καθώς και τα φλάς που αστράφτουν - ο Νάιτ. Ρίχνει ένα βλοσυρό βλέμμα στον άντρα, ο οποίος υποχωρεί αφήνοντας απότομα του χέρι μου, απλώνει το δικό του και το πιάνω νευρικά. <<Νομίζω πως αυτή είναι δική μου δουλειά>> τον κοιτάζω και δεν μπαίνω καν στον κόπο να απαντήσω. Βγαίνω έξω και σταματάω αφήνοντας τα δεκάδες φλας να πέφτουν πάνω μου. <<Ορίστε>> ο Ίαν πετάει τα κλειδιά προς τον άνδρα - που τα πιάνει την τελευταία στιγμή, <<Εσύ μπορείς να φροντίσεις αυτό>> του λέει κοφτά και ο υπάλληλος πηγαίνει τρέχοντας προς την θέση του οδηγού.