Play of Desire

Κεφάλαιο 20 Taste Of Heaven

Ανοίγω τα μάτια και κοιτάζω γύρω μου, είμαι ξαπλωμένη πάνω στο κρεβάτι του Ίαν ενώ απαλό φως μπαίνει μέσα στο δωμάτιο. Η πλευρά του είναι άδεια, όμως ξέρω πως κοιμήθηκε μαζί μου, κάποια στιγμή μέσα στο βράδυ θα έπαιρνα όρκο πως τον ένοιωσα να με αγκαλιάζει. Σηκώνομαι τυλίγοντας γύρω μου το σεντόνι, δεν προλαβαίνω να κάνω ένα βήμα και αισθάνομαι το σώμα μου να πονάει και ειδικά ένα συγκεκριμένο σημείο στο πίσω μέρος του κορμιού μου. Οι αναμνήσεις της χθεσινής νύχτα με κάνουν να κοκκινίσω. 

Κατεβαίνω προς τα κάτω, με κάθε σκαλοπάτι να μου υπενθυμίζει τι έκανα χθες το βράδυ, ακούω φασαρία από την κουζίνα και πλησιάζω. Θεέ μου. Ο Ίαν φοράει μόνο ένα μαύρο μποξεράκι και περιφέρετε μέσα στον χώρο, μόλις φτάνω κοντά τον βλέπω να χτυπάει μερικά αυγά σε ένα μπολ και τα ρίχνει στο καυτό τηγάνι. <<Μα... μαγειρεύεις;>> κοιτάζει ξαφνισμένος προς το μέρος μου, μάλλον δεν είχε καταλάβει πως είχα κατέβει κάτω. <<Δυστυχώς πριγκίπισσα κάποιοι από εμάς δεν είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε μέσα στα πλούτη και να έχουμε υπηρετικό προσωπικό>> τον κοιτάζω και αγνοώ τον υπαινιγμό του για την οικονομική μου κατάσταση. 

Τραβάω ένα από τα ψιλά σκαμπό και κάθομαι <<Οι γονείς σου;>> ρωτάω καθώς δεν γνωρίζω τίποτα για την προσωπική του ζωή, <<Δεν ξέρω>> τον κοιτάζω και συνοφρυώνομαι, δεν καταλαβαίνω τι εννοεί, ίσως δεν έχουν καλές σχέσεις. <<Μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο>> γαμώτο. Κάτι μέσα μου σφίγγετε, καθώς φαντάζομαι τον Ίαν μικρό να παίζει σε ένα χώρο με άλλα παιδιά τα οποία οι γονείς τους τα είχαν παρατήσει ή δεν μπορούσαν να τα μεγαλώσουν. Αναρωτιέμαι τι από τα δυο να συνέβη σε αυτόν. <<Λυπάμαι... δεν το ήξερα...>> μου ρίχνει μια ματιά ενώ ανακατεύει τα αυγά <<Δεν βγάζουμε όλοι μας, τις ζωές μας στην δημοσιότητα>>κι άλλη μπηχτή. <<Ίσως δεν μπορούμε να κάνουμε διαφορετικά>> απαντάω και χαμογελάει ελάχιστα <<Πάντα υπάρχουν δυο δρόμοι πριγκίπισσα>> λέει ενώ γεμίζει δυο κούπες με καφέ. 

<<Δηλαδή δεν ξέρεις ποιοι είναι οι βιολογικοί σου γονείς;>> τον βλέπω να σφίγγετε ίσως δεν πρέπει να του κάνω τόσο προσωπικές ερωτήσεις, όμως θέλω να μάθω περισσότερα γι' αυτόν. <<Όχι. Με παράτησαν μόλις γεννήθηκα μεγάλωσα στο ορφανοτροφείο και όταν ενηλικιώθηκα κατατάχθηκα στον στρατό, αυτή ήταν η ζωή μου μέχρι σήμερα. Τέλος οι ερωτήσεις ώρα να φας>> αφήνει ένα πιάτο μπροστά μου και μια κούπα καφέ, ενώνω τα βλέμματα μας και ξέρω πως δεν μπορώ να τον πιέσω περισσότερο ακόμα και αυτά τα λίγα που έμαθα, όμως με κάνουν να χαμογελάσω.