Play of Desire

Κεφάλαιο 2 How to be a Diva

Ίαν 

Σταματάω μπροστά από την σιδερένια πόρτα με την μηχανή μου να μουγκρίζει, και ανασηκώνω το μαύρο κράνος μου, ένας άντρας πλησιάζει τα κάγκελα κοιτάζοντας προς το μέρος μου, <<Ίαν Νάιτ είμαι ο...>>.

<<Ξέρω ποιος είσαι πέρνα>> του ρίχνω ένα άγριο βλέμμα, καθώς δεν γουστάρω να με διακόπτουν, σηκώνω το πόδι μου και πιέζω με τα δερμάτινα γάντια μου το γκάζι, ενώ η μηχανή συνεχίζει την πορεία της κατά μήκος του πλακόστρωτου δρόμου, που οδηγεί σε ένα πελώριο αρχοντικό κτήριο κατά μήκος του ποταμού Πότομακ. Αν είναι δυνατόν, ποτέ στην ζωή μου δεν έχω δει μεγαλύτερο σπίτι. Ο προαύλιος χώρος μπροστά είναι τεράστιος, αφήνω την μηχανή μου σε μια άκρη και βγάζω το κράνος μου. Παρατηρώ την πόρτα της εισόδου να ανοίγει και μια μεσόκοπη γυναίκα ξεπροβάλει φορώντας ρούχα καμαριέρας.  

Την πλησιάζω και ανεβαίνω τα σκαλοπάτια για να φτάσω κοντά της, σηκώνει το βλέμμα της ώστε να με κοιτάξει. <<Καλώς ήρθατε κύριε Νάιτ, παρακαλώ ακολουθήστε με>> γυρίζει την πλάτη της και προχωράει προς το εσωτερικό του σπιτιού. Κοιτάζω γύρω μου έκπληκτος, ένα τζάκι τεραστίων διαστάσεων υπάρχει με το που περνάω την είσοδο, <<Από εδώ παρακαλώ>> η γυναίκα πλησιάζει την σκάλα και ξεκινάει να ανεβαίνει προς τα πάνω, πριν την ακολουθήσω κοιτάζω τις ψιλές ξύλινες πόρτες που υπάρχουν πίσω από το τζάκι. Ίσως στην άλλη τους πλευρά  να βρίσκετε το σαλόνι, με δυο δρασκελιές την φτάνω, καθώς λόγω της ηλικίας της αναγκάζετε να κάνει πιο αργά βήματα, διασχίζει το τεράστιο διάδρομο και σταματάει μπροστά από μια κλειστή πόρτα. Μάλλον πρόκειται για το δωμάτιο της κόρης του Ντίξον. 

Ανοίγει την πόρτα και μπαίνει μέσα, αλλά δεν υπάρχει κανένας εκεί, <<Αυτό θα είναι το δωμάτιο σας>> συνοφρυώνομαι και την κοιτάζω, <<Δεν καταλαβαίνω, μάλλον κάνετε κάποιο λάθος κυρία μου, ίσως με μπερδεύεται με κάποιον άλλον>>. Με κοιτάζει εξεταστικά με τα καστανά μάτια της <<Δεν είστε ο κύριος Ίαν Νάιτ;>> ρωτάει και απ' ότι φαίνεται δεν κάνει λάθος...

<<Ο ίδιος, το δωμάτιο όμως γιατί μου το δείχνεται δεν καταλαβαίνω; είναι της κόρης του Γερουσιαστή Ντίξον;>> την βλέπω να αναστενάζει και γυρίζει έτσι που βρίσκετε απέναντι μου, <<Όχι αυτό θα είναι το δικός σας δωμάτιο>> δεν καταλαβαίνω τίποτα. <<Πραγματικά δεν έχω ιδέα τι μου λέτε>> απαντάω με την υπομονή μου να φτάνει στα όρια της. <<Για όσο καιρό κύριε Νάιτ θα φυλάτε την δεσποινίδα Σάρα θα μένετε σε αυτό εδώ, το σπίτι. Σε αυτό εδώ το δωμάτιο, η προστασία που θα της παρέχετε θα είναι εικοσιτέσσερις ώρες την ημέρα, θα την ακολουθείτε σε όλες τις εξόδους της και θα παίρνετε ρεπό εφόσον σας δίνει την έγκριση η ίδια ή ο κύριος Ντίξον>>.