Things That Deserve To Die - Türkçe Çeviri Novel

Bölüm10

Yatağında bir o yana bir bu yana dönüp duran Ja-kyung, dışarıdan gelen müzik sesine gözlerini açtı. Saatine baktığında sabahın on biri olduğunu gördü. Ayağa kalkıp oturdu ve yüzünü ovuşturdu. Odanın tavanındaki ışıklar parıldarken CCTV kameraları hâlâ onu izliyordu. Sanki bir hapishanedeymiş gibi hissediyordu.

Ja-kyung yataktan kalkıp oturma odasına girdi. Sabah müziği kimin açtığını merak ediyordu ama kanepeden bir kafa uzandı. Belki Kang Il-hyun'du ama yüksek EDM onun zevkine benzemiyordu.

"Sen kimsin?"

Orada oturan adam başını çevirdi ve Ja-kyung'a baktı. Daha sonra ayağa kalktı ve müziği kapattı. Ja-kyung'un hayal ettiğinden daha uzun boyluydu ve koyu renkli güneş gözlüğü takıyordu ama atmosfer ürkütücü bir şekilde Kang Il-hyun'a benziyordu. Kişinin dün bahsedilen, Kang Il-hyun'un küçük erkek kardeşi olduğunu sormadan bile anlayabiliyordu.

"Uyanık mısın? Geç uyandın, ben de uyandırsam mı diye endişelendim."

Eğer gerçekten endişeli olsaydı kulakları parçalanana kadar müzik çalmazdı. Neden içeri girip başını sallamamıştı? Kelime boğazının gerisinde kaldı. Üstelik karşı taraf kendisini veya herhangi bir şeyi tanıtmadan gayri resmi bir şekilde konuştu.

"Elini yüzünü yıka ve dışarı çık. Seninle gidecek bir yerim var."

"Nereye?"

"İkinci kardeşim seni sergiye götürmemi söyledi."

Ja-kyung dudaklarının ucunun kinle büküldüğünü fark ettiğinde , Kang Il-hyun'un onu bunu yapmaya zorladığını varsaydı. Kore'ye gelmeden önce onun hakkında duymuş olduğu şey buydu. Yirmi bir yaşında. Üçüncü eşin oğlu, uyuşturucu bağımlısı ve parti fanatiği.

Elbette onun burnunu çektiğini görmek oldukça tanıdıktı.

"Ve resmi olmayan bir şekilde konuş. Seninle aynı yaştayım."

Kang Seok-joo, diğer kişinin cevabını duymadan önce tekrar kanepeye oturdu ve yüksek sesli müziği açtı. Ja-kyung odaya girdi çünkü başka bir şey söylerse sinirlenirdi. Bir nikotin bastırıcı aldı ve kalan uyuşukluktan kurtulmak için duş aldı. Ja-kyung suyu sildikten ve saçlarını kuruttuktan sonra yanında getirdiği kıyafetleri giydi. Lanet güvenlik kameraları yüzünden banyoda kıyafetlerini değiştirmek zorunda kalıyor. Boynuz çerçeveli gözlüğünü taktı ve tüm kıyafetlerini giyerken aynaya baktı. Gözlük ne olursa olsun düzgün görünen lacivert kareli desen pek hoşuna gitmemişti.

Başını salladı ve saatini takmak için yatak odasına gitti. Bir genç ustayı taklit etmek için birkaç pahalı eşya satın aldı; bunlardan biri de saatti. İşi bittiğinde her şeyi satmak zorunda kalacaktı. Hiçbiri onun hoşuna gitmiyordu. Dışarı çıktığında, Kang Seok-Joo ayakları masaya dayalı olarak otururken ayağa kalktı. Onu alt kata kadar takip etti ama Kang Il-hyun hiçbir yerde bulunamadı. Evin kahyası, kendisinin işiyle meşgul olduğunu ve sabah erkenden işten ayrıldığını söyledi. Ja-kyung pilavı sevmediğini söyleyince kahya ona kızarmış ekmek ve salata hazırladı.

Kang Seok-joo, Ja-kyung'un karşısında oturuyordu, Ja-kyung yemeğini yerken telefonunda bir oyunla meşguldü. Güneş gözlüğü takan kaşları sürekli kırışıyordu ve eğer işler planladığı gibi gitmezse küfrediyordu. Kahyanın yaptığı meyve suyunu içti ve onu gözlemledi. Dudaklarını sabit tutamıyordu ve çiğnerken gergin görünüyordu.

"Neden bana bakıyorsun?"

Ja-kyung oyun yüzünden dikkatinin dağıldığını düşünüyordu ama öyle olmadığı ortaya çıktı. Tostu ısırırken Ja-kyung belli belirsiz gülümsedi. Oturma odasından bir ses duyduğunda neredeyse yemeğini bitirmişti. Bu sefer kim olacaktı? Kang Il-hyun'un kendisine yaklaştığını görünce şaşırarak sandalyesine yaslandı. Ha? İşe gitmedi.

"Buradasınız efendim."

Kang Seok-joo bu sözleri duyar duymaz koltuğundan fırladı ve cep telefonunu cebine koydu. Karşısında oturan Ja-kyung sinirlerinin gergin olduğunu fark etti. Kang Seok-joo güneş gözlüğünü çıkardı ve Kang Il-hyun'u selamlamak için başını eğdi.

"Buradasın hyung-nim..."(Hyung'un daha saygılı, resmi hali)

Kang Il-hyun yanıt vermedi ve Ja-kyung'un yanındaki sandalyeyi çekip oturdu. Kang Seok-joo da selamladıktan sonra oturdu ve gözlerine baktı. Bir süre önce sahip olduğu tavır artık ortadan kalkmıştı. Ja-kyung yediği tostu bıraktı ve meyve suyunu aldı. Yiyecek beklenmedik bir görünümün üstündeymiş gibi geliyor. Uşağın araya girmesiyle ortam biraz yumuşadı.

"Efendim. İşten yalnızca iki saat önce çıktınız."

"Çalışma odamda geride bıraktığım bir şey var. Bir fincan kahve rica ediyorum lütfen."

Kang Il-hyun'un sağ kolu doğal olarak Ja-kyung'un oturduğu sandalyenin üzerine uzanmıştı. Kang Il-hyun'un kollarının arkasına değdiğini fark ettiğinde Ja-kyung bilerek sırtını kaldırdı ve aradaki boşluğu genişletti. Kang Il-hyun daha sonra göz teması kurarak onu selamladı. "İyi uyudun mu?"
Kendini rahatsız hissetti. Ağzındaki yemeği yuttu ve başını salladı. "Evet teşekkürler...." Kang Il-hyun'un bakışları şimdi Seok-joo'ya kaydı. "Siz ikiniz birbirinizi selamladınız mı?" Kang Seok-joo kakalı bir köpek gibi huzursuzdu. "Evet...."

Yüzü güneş gözlüğü olmadan Kang Il-hyun'a benziyordu ama gözleri tamamen farklıydı. Öğretmeni tarafından azarlanan bir öğrenci gibi içine kapanık ve çekingen hissediyordu. Ja-kyung bunu daha önce fark etmemişti ama şakağında gözle görülür bir yara izi vardı. Uşak kahveyle tam zamanında geldi ve Il-hyun kahveyi alıp ayağa kalktı. Sandalyenin üzerinde duran eli Ja-kyung'un omzuna gitti. Ja-kyung ani temas karşısında kasıldı.

"Kang Seok-joo."

Kang Seok-joo sanki yanıyormuş gibi başını kaldırdı. "Evet."

"Yi An-gun'a iyi bak."

"Elbette... . hyung-nim."

Yirmi bir yaşında birinin 'hyung-nim' unvanını kullanmaya devam etmesi komikti. İlişki bu kadar sertti. Ya da en azından rahatsız ediciydi. Omuzdaki el doğal olarak çekildi. Kang Il-hyun bir fincan kahve aldı ve vedalaştıktan sonra içeri girdi. Ja-kyung, sıcaklıktan kurtulmak için bilinçsizce omuzlarını hareket ettirdi. Küçük bir iç çekişin ardından bakışları önünde oturan Kang Seok-Joo ile karşılaştı ve kısa bir an için yüzünde bir birlik duygusu hissetti. Bu gözler kalbinin bir temsili gibiydi.

"Sen de... Kang Il-hyun, o piç, ondan hoşlanmıyorsun, değil mi?"

***

Ayaklarıyla resim yapsa bile bundan daha iyi olurdu. Ja-kyung hiç anlayamadığı bir resme bakarken düşündü. Bu bir insan yüzünün resmiydi ama kafasının arkasında da gözleri vardı. Sanatçının ne söylemek istediğini merak etti. Arkandan vurulmayacağından emin misin? Eğer niyeti buysa, bir tane alıp evin içine asmayı düşünüyordu. Kimsenin unutmaması gereken şey, yerde yatan bir çocuğun bile her şeyi bildiği gerçeğiydi.

Ja-kyung bütün gününü Kang Seok-joo ile etrafa bakarak geçirdi. Sergideki eserleri incelemek ve hediyelik eşya satın almak için Insa-dong'a gittikten sonra, güneş batarken nakliye grubunun işlettiği sanat müzesine vardılar. Bütün gün resimlere bakmasına rağmen yabancı olduğu için hiç ilgilenmedi.

Uzun zamandır açıklama yapan genç müdür yardımcısına üzülüyordu. Ja-kyung sanat dalından bahsediyordu, bu yüzden cevap vermeli... En iyi ihtimalle başını salladı ve bazen sadece harika, havalı ve müthiş gibi ruhsuz sözler söyledi.

"Ayaklarımla resim yapsam bile bundan daha iyi resim yaparım."

Ja-kyung ani sese baktı. Tuvalete giden Kang Seok-joo daha sonra geldi ve filtrelemeden tablo hakkındaki düşüncelerini paylaştı. Yedi yaşındayken çizdiği bir resmi assa daha iyi olur ya da bunu alıp ne için kullanacağını söyleyip müdür yardımcısının sert ses tonunu dinleyince yüzündeki gülümseme soldu.

"Ne kadar?"

Kang Seok-joo sordu ve müdür yardımcısı gülümsemeye çalıştı .

"Tablodan mı bahsediyorsun?"

"Hayır, seninle yatmanın maliyeti ne kadar?"

"Ne?"

"Neden anlamıyormuş gibi davranıyorsun? Aptal."

Şef yardımcısının boynu ve kulakları parlak kırmızıydı. Tam o sırada bir çalışan, acil bir çağrı aldığını bildirmek için onu aradı. Kibarca izin isteyip personele doğru yürürken utancını gizlemeye çalıştı. Kang Seok-joo geriye bakarken cesurca dudaklarını şapırdattı.

"Nefis görünmüyor mu?"

Kang Seok-Joo, Ja-kyung yanıt vermeyince küçük parmağını kaldırdı ve salladı.

"Bu, Kang Tae-han'ın. Kang Tae-han'ı tanıyor musun? Abim. Onun burada genç yaşta müdür yardımcılığı görevine getirilmesinin bir nedeni var."

"..."

"Senin için de bir tane isteyeyim mi?"

"..."

"Bana neden öyle bakıyorsun? Böyle bir şey hakkında konuşmaktan çekiniyor musun?"

Ja-kyung, kendisi utanç verici bir şey yapmışken neden ona utangaç olup olmadığını sorduğuna şaşırmıştı. Ja-kyung yakın bir arkadaşı olsaydı gözbebekleri dışarı çıkana kadar kafasının arkasını tokatlardı. Tam o sırada Kang Seok-Joo bir telefon aldı. Hemen yanında telefondaydı ve diğer kişinin sesi yüksek sesle çınladı. Kang Seok-joo sesi kısmayı bile düşünmedi.

"Sana kaç kere söylemem gerekiyor, kahretsin. Sana yapamayacağımı söyledim."

[Neden?]

"Evime bir misafir geldi ve ağabeyim benden burayla ilgilenmemi istedi."

[Hangi misafir? Bir kadın mı?]

"Berbat bir şey, seni pislik. O bir adam."

[Bu harika. Birlikte oynamasını isteyin. Choi Ki-tae bugün muhteşem bir şeyle gelecek.]

Kang Seok-joo'nun tahriş olmuş gözleri bir an parladı. Daha sonra bakışları Ja-kyung'a sabitlendi. Ja-kyung biraz daha uzaklaştı ve başka bir tabloya baktı. Biraz düşündükten sonra telefonu kapattı ve Ja-kyung'u aradı.

"Hey... Adın neydi?"

Bütün gün birlikteydiler ama Ja-kyung, adının üç kelimesini bile hatırlayamayınca şaşırmıştı. Bunun çok fazla uyuşturucu alması ve beyninin aptallaşmasından mı kaynaklandığını, yoksa taş kafayla mı doğduğundan olduğunu merak etti.

"Zhang Yi an."

"Evet, Zhang Yi an. Daha fazla tablo görmen gerekiyor mu?"

"Neden...?"

"Bir süreliğine arkadaşlarımı görmeye gitmem gerekiyor. Benimle gitmek ister misin?"

"Şimdi mi?"

"Evet. Gidip biraz oturmam lazım."

"..."

"Ama ikinci kardeşime söyleme."

"..."

Ja-kyung'dan herhangi bir tepki gelmeyince Kang Seok-joo'nun ifadesi endişeli hale geldi. Ja-kyung ağzını kapalı tuttu, bu yüzden Seok-joo saatini çıkarıp uzattı. Değeri bir milyar doları aşan pahalı bir saatti. Böyle bir şeyi yoldan geçen bir köpeğe atıştırmalıkmış gibi atmak çok saçmaydı.

"Ağzını kapalı tutma koşulu."

Ja-kyung saate baktı ve başını yukarı aşağı salladı. Reddetmek için hiçbir neden yoktu. Ja-kyung da görmek bile istemediği tabloları takdir etmekten yavaş yavaş yorulmaya başlamıştı. Saati alıp cebine koyar koymaz Kang Seok-joo ondan hoşlandığını söyledi ve omzuna hafifçe vurdu ve gülümsedi. "Hadi gidelim."✩✩✩