Opia (HyunMin)

22.Bölüm (Kabus)

    Mavi...
Deniz değil. Okyanusun dibi.
Gökyüzü değil. Belirsiz bir ufuk çizgisi.
Solgun, soğuk, kirli.

    Soğuk..
Yakıyor bedenimi.
Ve buz tutmuş ruhumun en dibi..

   Adımlarım izliyor birbirini. Her bir oda açıyor diğerini.

Neredeyim?
Nereye gidiyorum?
Ve ben kimim?

   Adımlarım hedefini biliyor. Boyası akmış mavi duvarlar arasında bir odadan diğerine geçiyorum.

Pencere yok. Kapı yok. Sadece duvarlar ve aralıklar.
Korkmuyorum. Daha pis bir duygu içimdeki.

  Yalnızım. Fakat çok kalabalık. Her bir duvarda başka suret var.

   Konuşmuyorlar. Bana bakıyorlar. Yardım etmiyorlar. Sadece izliyorlar.

  Bir eşik daha.. Ve şimdi önümde devasa bir kapı. Zincirli. Yasak gibi..

   Durmuyorum. Yaklaştıkça bir bir kendini yere atıyor zincirler. Her bir gürültü acı veriyor. Durmuyorum.

Son zincir buluyor zemini ve koyu karanlık karşıma seriyor kendini.

İçeri girmek istemiyorum. Adımlarım dinlemiyor beni. Ve tuhaf bir his sarıveriyor bedenimi.

    Odanın içindeyim. Tam ortada, camdan devasa bir kafes. İlerliyorum. Bakıyorum.

İçindeyim. Ama ben değilim bu.
Daha yorgun, daha yaşlı ve yapayalnız.

   Sapsarı saçları karman çorman. Yolunmuş. Yolmuş.

Görüyorum. Uzaklaşmak istiyorum. Yapamıyorum.

"Ben de seni bekliyordum küçük hırsız.."

Alaylı sesi ürkütücü. Onu tanımıyorum. Ama ezbere biliyorum tüm benliğini.

"Hırsız.. Değilim.."

Kelimeler zar zor çıkıyor ağzımdan. Gitmek istiyorum. Ama bedenim itaatsizce kafesin tam önüne ilerliyor.

"Sana ait olmayan şeylere sahip olmaya çalışıyorsun çocuk.. Bu seni hırsız yapar."

Sesi sakin. Fakat bakışları öfke ve nefret dolu.

"Neden buradayım?"

Sesim titrek. Fakat bakışlarım öfke ve tiksinti dolu.

"Ben buradayım çünkü."

"Sen değilim.. Ve olmayacağım."

"Ben değilsin. Ve olmayacaksın.. Çünkü geri döneceğim. Bana ait olanları almaya."

Öfkem büyüyor. İkimizin de.

"Sahip olduklarını hak etmedin."

"Ama onlara sahiptim. Sahip olmak için çabaladım. Her bir zerresinde izim var. Ve senin onları silmene izin vermeyeceğim. Geri döneceğim. Çünkü biliyorsun.. Zaten hiç gitmedim."

Hiç gitmedi..

"Ama ben geldim."

Güldü. Hırslı ve korkutucu..

"Sen,hiç var olmadın. Sadece bir gölgesin. Benim gölgem. Herkes için.

Dostlarım, ailem, o.. Hepsi benim için yanında. Ben olduğun için seviyorlar seni.. Ben olduğunu sanıyorlar.."