[Düzensiz bölüm!]
O gün takvimler yalnızca 11 Ocak 2004'ü gösteriyor, saatler ise 05.22'de takılı kalmıştı. O gece yaşanan deprem ise herkesin ocağına ateş düşürmüştü.
Ve yıllar sonra her şeyden habersiz olan Berk için hayat olabildiğinden daha da z...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnsan zaman zaman duygularını ifade edemez.
Kimi zaman sessiz çığlıklarının yüküyle nefes almaya çalışır. Kimi zaman da vazgeçmenin zor olduğunu bildiği halde vazgeçmek için uğraşır.
Bazen zavallı korkularının arkasına sığınır. Bazen ise gururunu hiçe sayar, her şey daha da kötü bir hâl almasın diye yaşanan kötü şeyleri hiç yaşanmamış gibi yapar.
Kimisi de dışarıdan çok mutlu görünüyordur ancak içinin yangınını kontrol altına alamaz.
Hem ne demiş Abdülhak Hamit Tarhan; "Dışı sükun ile zahir, derunu mahşerdir..."
&
Başıma gelenleri hiç olmamış gibi varsayarak her şeye en baştan başlamaya karar vermiştim.
Hastalığımın üzerinden bir hafta geçmiş, önceki günlere göre daha dinç hissediyordum. Alparslan ise ailesiyle beraber evlerine dönmüştü. Ben ise birkaç gündür evde yalnızdım.
Yalnız kaldığım günlerde gözlerimi kırpmadan düşünmüş, neyi yanlış yaptığımı bulmaya çalışmıştım. Herkes yanımdan birer birer gidiyor gibi hissediyordum. Sanki kimse benimle tam anlamıyla anlaşamıyordu.
Evimde kalan insanları hiçbir şekilde sorgulamamıştım. Bazı şeylerin hesabını sormak istesem de vazgeçmiştim. O çok beklenen aile konuşması da olmamıştı.
Ama artık kendimi başkaları için yormak istemiyordum. Üniversiteden mezun olduktan sonrasında olduğu gibi sıfırdan başlamak istiyordum her şeye.
Ruhsal açıdan güçsüz olmak istemiyordum. En ufak sorunda yelkenleri suya indirmek beni 24 yıllık yaşamımda yeterince yormuştu. Belki de gözlerimin içine dikkatle bakabilen birisinin hemen fark edebileceği kadar yorgun bakıyordu gözlerim.
Hem bazı soruların cevabını da merak etmiyordum artık. Öğrensem ne değişecekti ki? Zamanı geri alabilirler miydi? Alamazlardı. O yüzden artık ne kendimi ne de etrafımdaki insanları yoracaktım. Yalnızca önüme bakacak, hayatıma odaklanacaktım.
Köklü bir üniversiteyi birincilikle bitirmiştim. Evde kaldığım süre boyunca başvurabildiğim kadar şirkete başvurmuştum. Pes etmeyecektim. İstediğimi alana kadar da durmayacaktım.
Karamsarlık denizinde boğuluyor olsam dahi dışarıya bunu yansıtmayacaktım. İnsanlara zayıf yönlerimi göstermeyecektim. Kimsenin bana acıyarak bakmasını istemiyordum.
Beni hayatında istemeyeni ben de istemeyecektim artık.
Hayatım için yepyeni bir sayfa açmak istiyordum ve yapacaktım da. Yıllarca hayatımı bir başkasının yönlendirmesine izin vererek yaşamıştım. Artık bu yönlendirmelere izin vermeyecektim.
