Bir savaşın içindeydik.
Savaşçıları da bizdik.
Biz kaderin seçtikleriydik.
Biz kaderin külleriydik.
Biz kaderin son kozuyduk.
Ve biz kaderin yadigarlarıydık.
"Ne mutlu hayatta kalmayı başarabilenlere..."
Mezar, ne rahat bir liman ki dinlensin orada, Yaşamaktan yorulmuş insanın bedeni.
-Ennius
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.BÖLÜM
"Tehlikenin Ayak Sesleri"
Hissediyordum.
Tehlikenin gittikçe yaklaşan ayak seslerini iliklerime kadar hissediyordum.
O tehlike bize göz kırpıyordu.
Gökyüzünün kapladığı mavi renk silikleşmeye başladığında anlamıştım. Artık hiçbir şey eskisi gibi olmayacaktı.
Babam, her şeyin yolunda olduğunu söylediğinde inanmıştım. Ya da kendimi inanmaya zorlamıştım.
Tek istediğim gecenin var olan o korkunç gazabından kurtulmaktı.
Micheal'ın ölümü beklenmedik bir şeydi. Kasabada olan ikinci ölümdü. Ve devamın gelmesi an meselesiydi.
Önce Bride, Sonra Micheal. Sırada kim vardı?
Polisler geldiğinde hepimizi dışarı çıkartmıştı. İnsanların yüzünde oluşan korku, apaçık gözüküyordu. Bir taraftan ağlayanlar, şoka girenler, birbirine korkuyla sarılanlar. Etraf o kadar karmaşık ve kasvetliydi ki, insanların bu tepkilerine hak vermemek doğru olmazdı.
Amy'i kollarımın arasına almıştım. Ağlamıyordu. Başından beri tek göz yaşı bile akmamıştı güzel yüzünden. Sadece konuşmuyordu. Gözünü yerden hiç ayırmamıştı. Konuşmuyor, kimsenin yüzüne bakmıyor, tepki bile vermiyordu.
''Güzelim, bir tepki ver.'' Korkuyordum. Amy'i böyle görmek beni endişelendiriyordu. Daha sıkı sardım onu kollarıma. Altın sarısı saçından öptüm.
''Ailen birazdan gelir. Seni böyle görmelerini istemezsin değil mi?'' Kafasını yerden kaldırdı. Bir tepki gördüğümde Karen'a baktım. O da fark etmiş ki gözlerindeki parıltıyla Amy'i seyrediyordu.
Sonunda Amy ile gözlerimiz kesiştiğinde ona gülümsedim. Bu beni rahatlatmıştı. Gözlerini gözlerimden çektiğinde etrafına baktı. Ağlayanlara, korkuyla ailesini bekleyenlere, şoka girmiş olanlara. Elime gelen ıslaklığı hissettiğimde ağladığını anladım. Ardından hıçkırıkları duyuldu.
O ağlamıştı, ve ben ağladığı için sevinmiştim.
Onun için kolay değildi. Aşık olduğu kişinin ölümünü görmek insanı beter ederdi. Bunları düşündüğümde bile içim burkulmuştu. Amy'i bir daha böyle görmek istemiyordum.
