Son Sessizlik

"Kötü Travmam"

İştee yeni bölümmm💖😋

Kuzey tarafından...

Kapının zilini çaldığımda, İlayın annesi kapıyı açtı ve biraz panikledi "ne olduu kızımaa", "kızınız iyi sadece gelirken uyuya kalmış bende uyandırmak istemedim", "tamam ozaman odasına götür İlayı, yukarı çıkar sağdaki ikinci oda, bende Melisayla birşey konuşup geliyorum". Başımla onayladım.

Odasına girdiğimde odaya göz attım, kendisi gibi tatlı bir odası vardı. Onu yatağına yatırıp üstünü örtdüğümde, yatağının baş ucunda kendi ceketimi gördüm ve gülümsedim. Yanağına küçük bir öpücük kondurdum. "İyi geceler güzelim" ve odadan çıktım aşağı indiyimde İlayın annesi bana taraf geldi ve "kızımı getirdiğin için teşekkurler", "rica ederim" diyip gülümsedim ve arabaya bindim.

Eve varmıştık. Kendimi yataga attım ve sadece onu düşündüm. İlk defadır ki aşık olmuştum, ama onu üzmekten çok korkuyordum. Ona sarıldığımda kendimi huzur içinde hissediyordum, acaba oda böyle hissetdimi?. Ona sarılmak beni çok mutlu hissettirmişti, ama onu o halde gördüğümde kalbim çok acıyordu. Onu travmalarından uzaklaştıracak kadar mutlu edebilir miydim?

⚡⚡⚡

İlay tarafından...

Telefonun alarmı çaldığında zar zor uyandım. Üstümü değiştirip aşağı indim.
"günaydınn anne", "günaydın kızımm". Annem sanki bir şey olmuşta bana kızmıştı sanki, suratından belliydi, birşey mi yapmıştım acaba? "anne birşey mi oldu?", "kızım sana birşey sorucam ama bana gerçeği söyle", "tamam". "O Kuzey denen adam, siz sevgili misiniz?", "bunu da nerden çıkardın hem ne alaka", "dün seni kucağında getirdi ya eve oyüzden sordum, hem ben senin hiç kimseyle sevgili olmanı istemiyorum, kendi derslerine odaklan", "anne sevgilim değil, ama sevgilimin olup olmayacağına senin karar vermen pek doğru olmadı sanki", onunla sakin sakin konuşmaya çalışıyordum. "Ben sana sözümü söyledim bukadar, başka cevap istemiyorumm, hem ne çabuk unuttun geçmişt..." o sözünü bile tamamlamadan masadan kalkıp çantamı alıp çabucak evden çıktım, ağlamaya başlamıştım. Geçmişi hatırlamak istemiyordum ama annem hep tam tersini yapardı, bana o günleri hatırlatıp dururdu. Gözyaşlarım durmak bilmiyordu. Ben bu halde okula nasıl gidicektim.

Sonunda sakinleşib okula geldim, ama tam 15 dakka gecikmiştim. Herkes sınıftaydı, hoca bana sinirli sinirli baktı ama hiçbirşey söylemedi, yerime geçib oturdum. "Sen ağladın mı?", başımla onayladığımda Melisa bana sarıldı, böyle bir arkadaşım olduğu için çok şanslıydım "İyiki varsın Melisam". Ders bittiğinde Melisa bana neden ağladığımı sorduğunda hiç birşey söylemedim, ben bunu hiçbir zaman hiç kimseye anlatmamıştım.

Kuzey yanımıza geldi ve "sen geldiğinden beri iyi görünmüyorsun, birşey mi oldu?". Melisa:"bizede hiç birşey anlatmıyor". Kuzey sadece sessiz bir şekilde bana bakıyordu. Yanıma oturup elimi tuttu ve "bana söyleye bilirsin, ben senin herzaman yanında olacağım, sana söz veriyorum". Onlara olanları söyleyemezdim, kendimi kötü hissediyorum "ben dışarı çıkıcam" deyip dışarı çıktım. Nefes alamıyordum, daha da kötüleşmeye başladım, çabucak bir yere oturdum. Kuzey beni görüp koşarak yanıma geldi. "iyi misin noldu" elindeki suyu bana verdi içmemi söyledi, şimdi birazcık olsada iyi gelmişti. "Şimdi iyi misin?" başımla onayladım. "Seni böyle kötü hissetirecek her neyse bana anlata bilirsin", "şimdi değil, ama belki bir gün anlatıcam", "o her neyse onu düşünmemeye çalış tamam mı güzelim?", "tamam". Bana sımsıkı sarıldı, iyi gelmişti hem de çok.

Sınıfa gittiğimizde Melisa ve Murat benim iyi olduğumu sorduğunda başımla onaylamıştım. Ders başladı ve sınav için son 2günümüz kalmıştı, hoca sıkı çalışmamızı söylüyordu ve bazı dersleri anlatmıştı. Ders bittiğinde kantine indim, Melisa ve Murat daha sonra geleceğini söylemişti. Kantinde bi masaya oturdum ve Melisayla Muratı bekliyordum. Yanıma bir kız geldi. "Merhaba ben Asel". Bu Kuzeyin arkadaşıydı...

Acaba Asel ve İlay arasında neler olucakkk🫣🔪
Beğendiyseniz belirtmeyi unutmayınn 💕🫶🏻