HEMDEM |✔️|

1- Başlangıç ve Bitiş

NOT: Hikaye yeniden kurgulanmıştır...

Hepiniz hoş geldiniz... Başlangıç tarihinizi yorumlara yazabilirsiniz.

Bu hikâyede eminim herkes kendinden bir şey bulacaktır. Umarım beğenirsiniz.

İyi okumalar dilerim...

*

"Zümra... Öyle mi yapılır be kızım..."

Ben nereden bilirdim şekerpare yapmayı. Elimden ancak bu kadar geliyordu işte. Baştan savma değildi ki hem. Gayet de güzel oluyordu.

"Zümra, küçük yap şu çukurunu. Kocaman kuyu açtın resmen.."

"Off abla ya sanki çok biliyorsun da sen de..."

Ablam sürekli yaptıklarıma bakıp olmamış diyordu. Deli ediyordu beni. Ömründe şekerpare yapmış gibi gelmiş bana laf söylüyor bir de. Ya sabır ya...

"Tamam bitti, ben gidiyorum..."

Son çukuru da yaptıktan sonra ellerimi yıkadım. Ablam gitmeme oldukça memnun olmuştu ama annem bir yardımcısı eksildiği için üzgündü. Gerçi tüm köy kadınları bizde olduğu için benim yokluğum çok da şey değildi yani.

"Düzelt üstünü başını..."

"Tamaaamm."

Hızla eteğimi sağa sola hareket ettirerek düzledim. Saçlarımdaki örgü gayet güzel duruyordu. Ablama sabah kalkar kalkmaz ördürtmüştüm. Bugün büyük gündü sonuçta.

Bayramdan bayrama giydiğim kırmızı ayakkabılarımı özenle yerinden çıkardım. Minik bir kurdelesi vardı ve üzerinde kalp bulunuyordu. Sadece benim değil okuldaki kızların da sevdiği ayakkabımdı bu. Eminim misafirlerimiz de bayılacaklardı.

Ayakkabı toz olmasın diye koşmuyordum. Kirli kirli çıksam millet ne derdi sonra.
"Muhtarın pasaklı kızına da bakın hele..."

Neyseki tertemiz bir şekilde okula ulaştım. Tüm çocuklar gelmişti bile. Toplam 15 kişiydik zaten. Öğretmen eliyle acele et işareti yapınca hızla yanlarına gittim.

"Evet... Herkes tamam oldu. Çocuklar, ne yapacağımızı unutmuyoruz: Önce bayraklarla hoşgeldiniz diyoruz, Hasan ve Ali siz de pankartı güzelce tutuyorsunuz. Sonrasında misafirlerimize gösterimizi yapıyoruz. Tamam mıdır?"

Hep bir ağızdan "Tamam öğretmenim.."
diyerek tek sıra olduk. Meydana kadar önde Hasan ve Ali, arkasında bizler bayrakları sallaya sallaya gidecektik. Çok heyecanlıydık. Belki de ilk kez köyümüze bu kadar değerli misafirler geliyordu.

Meydana ulaştığımızda, köy halkının da yerlerini aldığını gördüm. Babam takım elbisesi ile hazır bekliyordu. Muhtar olduğu için ilk o karşılayacaktı.

Annem ve kadın dostları da toplu halde giriş yaptılar. Şekerpare de diğer ikramlar gibi hazırdı demek ki.

Ablam ve iki arkadaşı, belki de en heyecanlı olanlarımızdı. Herbiri liseyi bitirdikten sonra evlenmek için aday bekler konuma gelmişti. Halbuki daha 17 yaşındaydılar. Neden bu kadar acele ediyorlardı bilmiyorum. Babam, üniversite okusun diye ablama destek de sağlamıştı. Ama ablam istemedi. Şimdi de evlenmek için kendini beğendirme yarışına girmişti. Allah onu alan kocaya sabır versin. Ben bilirim nasıl bir dert olduğunu...