HEMDEM |✔️|

8 - Yarım Kalan Albüm

NOT: HİKAYE BU BÖLÜMDEN İTİBAREN YENİDEN KURGULANMIŞTIR. 

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen 🙏🏻..

İyi okumalar dilerim...

*

Sessizliğimizi koruyarak birbirimize bakmaya devam ediyorduk. Aklımdan farklı senaryolar geçmedi değildi. Hırsız olarak bile girmiş olduğunu düşünmüştüm bir anlığına.

"Beni takip mi ettin?"

Dedim en sonunda sessizliği bozarak. Saçlarını ve sakalını kestiği için artık daha normal bir insana benziyordu. Hatta gençleşmişti. O günkü kadar genç görünüyordu.

"Etmek istedim ama hiçbir yerde yoktun."

Barlas' a ters bir bakış attıktan sonra kollarımı kavuşturarak devam etmesini bekledim. Burada neden bulunduğunu söylemesi gerekiyordu.

"Nasıl oldu da buradasın bilmiyorum ama... Olmaman gerekirdi."

"Sebep?"

Öyle bir bakmıştı ki burada bulunmam dünyanın ve evrenin en büyük hatasıymış gibi hissetmiştim. Gerçekten de öyleymiş...

"Burası, bulunduğumuz oda benim odam. Bulunduğun ev ailemin evi..."

İhtimallerim arasında bu yoktu. Gerçekten nasıl bir döngüye girmiştik bilmiyorum ama bu artık can sıkıcı olmaya başlamıştı. Önce o hasta haliyle bizim evde kalmıştı, şimdi de ben onun ailesinin evindeydim.

"Sen peki niye gizli gizli giriyorsun o zaman?"

Barlas sadece bakmaya devam etti ve bunu gerçekten sormuş olmama şaşırdı. Evlatlarının iğrenç bir şeyi yapmış olduğunu düşünmüşlerdi. Evlatlıktan reddetmek, insanın açıklama yapmasını dinlemekten daha basitti sonuçta.

Yandaki kapının açılma sesini duyunca ikimiz de kıpırdamadan dinlemeye başladık. Birisi tuvalete girmişti.

"Git buradan, yakalanacaksın..."

"Gideceğim zaten ama sen de benimle geliyorsun..."

Barlas kolumu tutup çekiştirmeye başlayınca hızla kendimi kurtardım. Daha önce bunu konuşmuştuk ama her seferinde başa dönmeyi tercih ediyordu.

"Hayır tabiki... "

"Anlamadın galiba. Annem ve babamın evi burası. Kim olduğunu öğrendiklerinde buradan da kovulacaksın... "

Haklı olabilirdi. Çünkü şuanda benim kim olduğumu bilmiyorlardı. Eğer öğrenirlerse, oğullarıyla birlikte anılan kızı evlerinde barındırmazlardı.

"Hadi... Bak buradan çıkarsak seni güvendiğim birisine emanet edeceğim. Sadece bu kadar... Sürekli karşına çıkmayacağım ondan sonra... Tamam mı?"

"Ne alaka... Senin güvendiğin birisine ben neden güveneyim hem?"

Barlas beni duymuyordu. Kapıyı dinleyerek çıkan kişinin tekrar odaya girmesini bekledi. Sonra yeniden bana döndü.

"Hazır mısın?"

Barlas' ın kapıdan çıkacağını düşünmüştüm ama pencereye yöneldi. Pencerenin açık olduğunu o an fark etmiştim.

"Barlas... Biz bunu konuşmuştuk. Sen ken-"

"Yeter artık Zümra! Bir kere güven be, zararın için mi konuşuyorum burada!"

Derin bir nefes aldım. Küçük bir çocuk gibi azarlanmak canımı yakmıştı. Sorun buydu işte... Beni düşünmesin istiyordum artık. Güvenip de kendimi kaptırmak istemiyordum. Hayallerimde sadece kurtarıcı abi olarak kalsın istiyordum...