Het schoolreisje

1.

Lotte's Pov
"Over een maandje gaan we gewoon naar Spanje met z'n alle." Zeg ik vrolijk tegen mijn beste vriendin. "Jaa ik heb er zoveel zin in." Zegt Janne vrolijk. Janne ken ik al sinds groep één en sinds dien zijn we onafscheidelijk geweest. We zijn naar de zelfde basisschool gegaan, zelfde middelbare school. En nu gaan we samen op ons laatste schoolreisje ooit. Het examen reisje naar Spanje. Alle 3 de havo 5 klassen komen mee. Super gezellig dus.

"Meiden let eens op." Zegt mijn mentor "sorry meneer." Zeggen Janne en ik in koor. Waardoor we beide een beetje moeten lachen. "Zoals jullie allemaal weten gaan we over een kleine 4 weken naar Spanje." "Daarom krijgen jullie morgen de lijst te zien met wie je in een kamer zit." "En dan krijgen jullie volgende week de vliegtickets via mail." Zegt mijn mentor heel serieus. "Er is wel een probleem, er is een oneven aantal aan jongens en meiden dus er zullen 1 jongen en 1 meisje samen moeten." Zegt de mentor er nog achteraan op de zelfde serieuze toon. "Ooeehhhh." Zegt de hele klas lachend. Eigenlijk zijn we ook allemaal een stelletje kleuters. "Wij vertrouwen deze twee erop dat er niks gebeurt, als dit wel gebeurt en we komen erachter word je meteen naar huis gestuurd, begrepen?!" Zegt de mentor terwijl hij de klas rond kijkt. Iedereen knikt.

Tringggg dat was de bel, gelukkig is dit de laatste bel van de dag en zijn er nu uit. Dus Janne en ik pakken onze spullen in. "Wie denk je dat er samen met een jongen in een kamer word gezet." Vraagt Janne nieuwsgierig aan mij. "Ik denk bij Jasmijn, zei durft niet eens de hand van een jongen vast te pakken." Zeg ik lachend. Jasmijn pestende altijd op de basisschool, maar op de middelbare zagen mensen wat voor n kutwijf ze eigenlijk was en praate niemand meer tegen haar. De meesten vinden het zielig, maar in mijn leven noem je dat karma.

Als Janne en ik eenmaal onze tassen hebben ingepakt lopen we samen naar onze fietsen. We woonden beide gelukkig een beetje de zelfde kant op. Dus we konden een groot stuk samen fietsen. Maar het moment dat ik de poort uit wil fietsen blokkeert daar een groep jongens de poort. "Zouden wij er door mogen?." Vraag ik en alle jongens stappen aan de kant. Dan zie ik wie het zijn. De bekendste groep jongen van school, Koen, Raoul, Matthy, Milo en Robbie. Elke meid was gek op Robbie. Ik vind hem maar niks. Een beetje te arrogant voor mijn doen. Begrijp me niet verkeerd, hij is zeker niet lelijk maar zijn ego verpest het gewoon. "Sorry dames, fiets maar door." Zegt Milo de langste van de groep. Wat voor Janne en mij het teken is om door te fietsen.

"Ik ben zo benieuwd naar morgen, ik hoop echt dat we samen in een kamer komen." Zegt Ik enthousiast tegen Janne. "Jaaa same, als dat niet zo is steek ik gewoon die school in de fik." Zegt Janne lachend. Wat is ze soms ook gek, maar zo heb je het wel altijd gezellig. Maar dan komen we aan op het punt waar we beide een andere kant op moeten. "Zie je morgen meid!" Roept Janne nog. "Jaa tot morgen!!" Roep ik terug voordat ik verder fiets naar huis. Gelukkig is dat nog maar  vijf minuutjes fietsen. En al snel zie ik de poort naar mijn mooie huisje.

"Hey mam, ik ben thuis!!." Roep ik als ik mijn fiets in de poort zet. "Heyy lieverd." Zegt mijn moeder zo blij mogelijk. Het ging niet zo goed met mijn moeder. Een maandje geleden ging ze naar een phsygoloog. Die vertelde haar dat ze een burn-out heeft. En sinds dien zit ze thuis. Ze huilt heel snel en vaak moet ik helpen met het zorgen voor mijn kleine zusje van 10. Niet heel erg maar ik zit in mijn examen jaar dus ik moet ook veel focussen op school. "Sorry mam maar ik moet boven gaan leren en voorbereiden voor Spanje. "Is goed lieverd, zullen we morgen even naar de stad om wat spullen te halen voor Spanje, misschien wat nieuwe kleren aangezien het daar warmer is dan hier?" Vraagt mijn moeder. "Ja leuk mam, we hebben al lang niet iets samen gedaan." Zeg ik enthousiast. "Waar is Lilly eigenlijk?" Vraag ik. "Die is bij een vriendinnetje spelen, ze komt terug na het avondeten." Stelt mijn moeder mij gerust. "Nou dan ga ik naar boven." Zeg ik voordat ik de trap op ren.

Ik zit nu al een half uur aan wiskunde maar heb nog niet een theory kunnen leren. Mijn hoofd blijft afdalen naar Spanje, en naar Robb-. "Nee Lotte doe normaal!" Zeg ik hardop tegen mezelf terwijl ik nog eens probeer om verder te werken aan wiskunde. Maar toch blijft mijn hoofd afdalen naar de brunette. Ik klap mijn wiskunde boek dicht en ga met mijn hoofd op de tafel liggen. "Lotte doe nou is normaal hij is een vreselijk kutjong." Blijf ik tegen mezelf zeggen. Maar dan gaat me telefoon over. Ik pak het apparaatje op van mijn bureau Jannetje💘 staat er op het scherm en ik neem op. "Heyy Janne, wat ist?" Vraag ik. "Kan jij je wel focussen op wikshnde?" Vraagt ze. Ik moet zachtjes lachen. "Nee ik blijf maar denken aan r- uhm Spanje." Verbeter ik mezelf snel. "Jaa same, komt goed we komen vast samen in een kamer en dan gaan we de tijd van ons leven hebben." Zegt Janne. "En we gaan allemaal knappe Spanjaarden fixen." Zegt ze er nog achteraan. We schieten beide in de lach. "Ja komt goed Jan, nou to morgenn." "Tot morgen lottiee!" Zegt ze voordat ze ophangt.

Ze heeft gelijk, we kwamen gewoon samen in een kamer en dan werd het de tijd van ons leven. En toch dwalen mijn gedachtes af naar Robbie. Wat als ik met hem in een kamer kom? Nee nee dat gebeurt nooit, daar vertrouwen de docenten mijn niet goed genoeg voor. Ik word uit mijn gedachtes gehaald door mijn moeder die roept dat het eten klaar is. Dus ik spring uit mijn bureau stoel en loop naar beneden.