Het schoolreisje

5.

Lotte's Pov
Ik ben mij aan het aankleden om 4 uur s'ochtends. Ja je hoor het goed 4 uur s'ochtends. Vandaag gingen we namelijk naar Spanje. Ik had mijn koffer gisteren al ingepakt en ben me nu aan het aankleden voor het vliegveld. We moesten namelijk om half 6 bij school zijn want dan vertrokken we met de bus naar het vliegveld. Ik trek een jogingsbroek aan met een croptop met lang mouwen. Ik wil namelijk niet dat mijn sneeien opvallen. Mijn vader is namelijk na het eerdere voorgeval met mijn moeder nog bijna elke dag langsgekomen. Wat er voor zorgde in mezelf vaker pijn doen. Vooral op mijn bovenbenen, in de hoop het nog een beetje te kunnen verbergen.
Ik loop naar mijn bureau om nog wat make-up op te doen. Ik wil namelijk er niet helemaal dood uitzien zo vroeg in de ochtend. Ik doe alleen wat concealer op, blush, mascara en lippenbalsem. Ik stop dat nog bij de rest van mijn make-up en dan is heel mijn koffer officieel ingepakt. Ik pak mijn koffer en loop naar beneden.

Eenmaal beneden zet ik mijn koffer bij de tafel, waar ook mijn tas ligt voor de handbagage. Ik loop naar de keuken en begin aan mijn ontbijt, mijn lunch had ik gisteren al ingepakt in mijn handbagage. Ik maakte een simpel bakje yoghurt met wat fruit. Ik ga aan tafel zitten met mijn telefoon terwijl ik een beetje door tiktok heen scroll, en reageer op snaps van vriendinnen die ook meegingen. Maar dan krijg ik opeens twee whatsapp meldingen. Eentje van Janne en eentje van Robbie. Ik open whatsapp en ik had Janne haar chat nog open staan dus haar appje zie ik als eerste
Heyy meid, we zijn er over een half uurtje om je op te halen.
Janne haar ouders kende mijn moeder ook goed en wisten van haar burn-out, dus ze hadden aangeboden om mij af te zetten op deze vroege ochtend
Isgoedd, tot straks xx
App ik terug. Het was nu half 5 dus ze waren hier om 5 uur. Ohja het appje van Robbie, bijna vergeten.
Heyy Lotte, heb je dr zin in??
Bij het lezen van het appje krijg ik al vlinders in mijn buik. "Lotte jonge doe nou is normaal." Zeg ik hardop tegen mezelf. Ik vond hem niet leuk. Toch?
Goeiemorgen Robbie, Jaa heb er super veel zin in
App ik terug. Ik leg mijn telefoon neer en eet mijn bakje yoghurt leeg. Dan loop ik naar de keuken om alvast ontbijt voor mijn zusje te maken. Niks speciaals, gewoon een boterham met kaas en wat fruit aan de zijkant. Ook maak ik meteen haar lunch en stop die in haar schooltas. Toet Toet. Ik hoor getoeter buiten. Als ik uit het raam kijk zijn het Janne en haar moeder die enthousiast zwaaien. Ik moet lachen en doe snel mijn schoenen en jas aan. Ik pak mijn tas en koffer en loop naar buiten.

"HEYYY MEID." Roept Janne enthousiast als ik de auto binnen stap. "JANNEEEE." Roep ik met dezelfde energie. "Heb je er zin in??" Vraagt ze. "Jaaa en jij??" Antwoord ik. "Jaa ik ook, geen gekke dingetjes doen hè met Robbie." Plaagt Janne. "Jan doe normaal je weet hoe ik daar over denk." Zeg ik lachend. We hadden de radio aangezet en zingen luidkeels mee met K3 nummers. Zelfs de moeder van Janne zingt gezellig mee. Als we op school aankomen zijn we 10 minuutjes te vroeg, wat eigenlijk wel fijn was. Janne je ik stappen uit en pakken onze koffers uit de achterbak. "Doeegggg." Roepen Janne en ik in koor als we zwaaien naar de moeder van Janne terwijl ze wegrijd. Ik kijk rond me heen, de enige die er zijn zo voeg zijn Janne en ik, en het groepje van Robbie. Ook toevallig.

Na 10 minuutjes is iedereen er en alle 2 de bussen ook. "Iedereen jullie moeten naast jullie kamer maatje zitten, dan is het makkelijker voor ons te zien of iedereen er is." Legt onze mentor uit. Dit ga je niet menen, Janne en ik kijken elkaar al teleur gesteld aan. Moest ik ook nog is naast hem zitten in de bus. "Dit geld ook voor in het vliegveld, de tickets zijn sowieso al op die manier uitgedeeld." Plakt onze mentor er nog achteraan. "Ja k*nkerzooi." Zeg ik tegen Janne. Maar blijkbaar fluisterde ik niet genoeg. "Lotte, let op je taalgebruik!" Zegt mijn mentor streng. "Ja meneer." Zeg ik lachend terwijl ik naar Janne kijk.

Iedereen moet in een rij staan, en ik werd vooraan gezet, wat betekende, plekken achterin. Dus zodra de mentor mijn paspoort heeft gecheckt een ik naar de achterste stoelen. Niet veel later komt Robbie aangelopen. "Lekker bezig je hebt de beste plekken gekozen." Zegt Robbie blij. "Jaa, goed hè." Zeg ik lachend. "Jazeker." Zegt Robbie voordat hij naast mij komt zitten. Na een kleine vijf minuten zit heel de bus vol. Voor ons zitten Milo en Matthy, daarvoor zitten Raoul en Koen en dan weer daar voor zitten Janne en een een of andere vriendin van haar uit een andere klas die ik niet ken. Best een gezellig groepje. "Dames en heren, even nog voor de duidelijkheid." "Geen snoep in de bus, geen rotzooi achterlaten, en elkaar niet beschieten met waterpistooltjes, ik kijk naar jou Koen." Zegt onze mentor. Als jongens lachen en ik lach maar een beetje mee.

We zitten al een half uur in de bus en ik heb alleen maar lopen stressen, wat als het thuis slecht gaat en mijn vader komt langs, en ik kan mijn zusje niet helpen. Die gedachte spookt het laatste half uur door mijn hoofd. Ik zit zo diep in mijn gedachtes dat ik niet eens merk dat ik aan het huilen ben totdat ik een hand op mijn schouder voel. "Lotte, wat is er aan de hand?" Hoor ik een bezorgde stem vragen. Ik kijk naast me en zie dat het Robbie is. "Oh niks." Zeg ik als ik snel de tranen weg veeg waardoor er nu concealer vlek op mijn trui zit. "Jawel Lotte er is wel iets anders huil je niet." Zegt Robbie. Ik begin alleen nog maar harder te huilen

Robbie's Pov
Ik zit in de bus als ik opeens iemand hoor snikken naast me. Ik zie dat het Lotte is en ik leg mijn hand op haar schouder. "Lotte, wat is er aan de hand?" Vraag ik bezorgt. Ze kijkt op en ze veegt snel had tranen weg. "Oh niks" zegt ze. "Jawel Lotte er is wel iets anders huil je niet." Als ik dit zeg begint het meisje alleen nog maar harder te huilen, dus ik trek haar in een knuffel. Ze slaat haar armen om mijn middel. "Rustig maar het komt goed." Probeer ik haar te kalmeren. Ik moest weten wat er allemaal aan de hand was.