Het schoolreisje

16.

Robbie's Pov
We zitten met z'n alle aan het tafeltje in het restaurant. Iedereen is aan het eten, ik geniet ervan om iedereen zo te zien genieten van hun eten. Het is echt super gezellig. En wat was ik blij dat Lotte het goed kan vinden met de mannen.Maar dan doet Milo opeens een geniaal voorstel. "Zullen we nog even de stad in, iedereen is toch al klaar met eten?" "Is goed, ik vind het wel een goed idee." Zegt Janne. "Ja same, kunnen we shoppen." Zegt Lotte blij tegen Janne. "Omg ja shoppennnn!." Zegt Koen heel overdreven waardoor iedereen in de lach schiet. Maar uiteindelijk stemt iedereen in dus we lopen naar de mentoren. "Meneer, zouden wij nog vrije tijd in het stadje hebben?" Vraagt Milo. "Ja dat klopt!" "Ga maar alvast." Zegt onze mentor. We bedanken hem en rennen met de stichting naar de ingang van het museum, zo naar buiten.

We lopen het oude Spaanse stadje binnen, het is echt heel mooi. Allemaal oude gebouwtjes. "Eindhoven is veel mooier." Zeg ik tegen Lotte. "Ja klopt." Zegt ze terwijl ze zachtjes moet giechelen. "Lot gaatie wel?" Vraag ik nadat ik haar aankijk, ze was een beetje wit. "Ja rob, komt goed." "Heb het gewoon een beetje warm." Zegt ze, en ze gaat weer verder in haar gesprek met Janne. Ik besluit om er verder niet over na te denken. "Dus Koen, nog knappe meiden gezien." Vraag ik aan Koen die naast mij loopt. "Nee man helaas niet." Zegt Koen met een pruillip. Waardoor ik begin te lachen. "Koen jonge, sukkel."

"Jongens zullen we even wat te drinken halen?" Vraagt Raoul. "Ja goed idee, ik droog bijna uit." Lacht Milo. "Ik zoek wel eventjes een tentje waar we wat kunnen drinken op." Stel ik voor terwijl ik mijn telefoon erbij pak. Ik open Google maps. En niet veel later heb ik er een gevonden. "Jongens ik heb een tentje, niet te duur en 15 minuutjes lopen. "Nou top Lets go!" Roepen Matthy en Milo als ze alweer beginnen te rennen. "Zijn hun altijd ze druk?" Vraagt Lotte. "Ja meestal wel." Zeg ik lachend

We zijn nu 5 minuutjes aan het lopen, en ik zie Lotte steeds witter worden. "Lot weet je zeker dat die gaat?" Vraag ik nogmaals bezorgt. "Ja rob, dadelijk wat drinken en dan ben ik weer oké." Zegt ze nonchalant. Maar nadat ze een stap zet zie ik haar neerstorten. Ik vang haar net op voordat ze met haar achterhoofd op de stenen stoep viel. "JONGENS WACHT." Roep ik naar de rest van de groep die al wat verder voor ons liep. De rest draait om, ik zie ze geschrokken kijken en terug rennen.

"Ja wat nu?!" Vraagt Milo gestrest. "Ik weet het niet, wat is er überhaupt gebeurt." "Ze stortte opeens neer maar waarom geen idee." "Moeten we 112 bellen?" "Nee nee we moeten naar docenten." Iedereen is door elkaar aan het praten. We weten niet wat we moeten doen en Lotte is nog steeds buiten bewustzijn. Het was minstens 15 minuten lopen naar de docenten, dus we hadden een groot probleem. "Iedereen rustig!" Roept Raoul boven iedereen uit. "Janne, Milo, Matthy en Koen." "Jullie gaan docenten halen." "Ik en rob blijven hier." Legt Raoul uit. Iedereen stemt in en Janne en de jongens rennen weg.

"Doe maar rustig maatje, het komt goed, echt waar." Stelt Raoul mij gerust. Maar alsnog blijf ik stressen. Ik lig hier in een steegje ergens in Spanje, met mijn vriendin bewusteloos in mijn armen. Zonder ook maar iets van kennis te hebben over wat ik nu moet doen. "Rob, heb jij enig idee hoe dit had kunnen gebeuren?" Vraagt Raoul aan mij. Ik had wel een idee, haar wonden. Of de hitte, of het eten. Ik dacht dat ik het wist maar eigenlijk weet ik het helemaal niet. "Rustig maar maatje, denk er maar eventjes over na." Zegt Raoul terwijl hij met zijn hand door mijn haren heen gaat. Wat mij wel iets rustiger maakt. "Ik weet niet of ik dit van haar mag vertellen, maar ze snijd zichzelf." "Vanochtend is het weer gebeurt, ik heb haar geholpen maar misschien zou het daar aan kunnen liggen." Zeg ik zachtjes. Raoul kijkt me geschrokken aan. Hij was geschrokken, verrast en verdrietig over wat ik net verteld heb oven mijn vriendin.

Ik voel Lotte een schokken onder me. Ik schrik en kijk naar het meisje in mijn armen. Ik zie dat haar borst onregelmatig op en neer gaat, dus voel ik met mijn hand onder haar neus. "R-roel ze ademt moeilijk." Zeg ik bang. "Rustig maatje." "Ik ga hulp zoeken, bel me als de rest er is." Zegt hij voordat hij het steegje uit rent. Nu was ik hier alleen, alleen met mijn vriendin die nog steeds buiten bewustzijn in mijn armen lach. Ik maakte me zo ontiegelijk veel zorgen. Wat als ze dadelijk helemaal niet meer kan ademen, dan lig ik hier alleen. Ik wil haar niet  kwijt, echt niet. Deze meid heeft zoveel voor mij betekent in deze korte tijd. Al deze gedachtes spoken door mijn hoofd. En zonder dat ik het doorheb beginnen de tranen al te stromen. Ik wil haar godverdomme niet kwijt.

Maar als ik opkijk zie ik gelukkig het groepje met onze mentor aanrennen. Dus ik pak mijn telefoon erbij. Ik type met trillende handen Raoul zijn naam in mijn telefoon. Tring tring. Ik hoor mijn telefoon twee keer overgaan voordat ik de stem van Roelie hoor. "Het maatje zijn ze er?" Vraagt Raoul. "Ja, ze komen net aanrennen." Zeg ik terwijl de tranen nog steeds over mijn gezicht stromen. "Ik kom er nu aan maatje, rustig maar.