Het schoolreisje

29.

Lotte's Pov
Ik en rob lopen samen naar beneden, met ook onze koffer en handbagage. Als we aankomen zien we dat er al fucking veel koffers staan dus we waarschijnlijk nogal laat zijn voor ontbijt. Wat we eigenlijk bijna elke dag zijn geweest dit schoolreisje. Dus onze docenten zijn niet eens zo verrast als we de eetzaal binnen lopen. "Robbie, Lotte ga snel zitten we vertrekken over 10 minuutjes." Zegt onze mentor. Kutzooi misschien zijn we toch een beetje heel erg laat. "Lotte ga jij maar zitten ik pak eten." Zegt Robbie. Ik knik en ga snel zitten naast Janne. Alleen hellaas net zoals gisteren avond zit mevrouw jasmijn tegenover mij.

Ik negeer haar maar merk dat ze steeds vies naar me kijkt, en daarna gaat fluisteren tegen haar vriendinnen. Ze blijft dit doen, zelfs als rob ons eten al heeft gebracht. "Niks van aantrekken, je bent vee meer waard dan haar." Zegt hij zachtjes tegen mij. Ik weet dat hij gelijk heeft maar toch is het kut. "Jezus jasmijn zoek iets beters om te doen." Zegt Janne die naast me zit opeens. Jasmijn kijkt verrast op naar Janne. "Nou ik moet hier toch zitten, en ik moet ergens over praten." Antwoord jasmijn op haar irritante toon. "Je kan best over iets anders praten dan over Lotte." Zegt Janne. Ik merk dat ze echt boos werd.

"Jezus man ze kan ook wel voor zichzelf opkomen, niet steeds jij of dat vriendje van dr, Ohnee dat kan ze niet want het enige wat ze doet is zichzelf snijden." Zegt Jasmijn net hard genoeg dat deze tafel het kan horen maar de docenten niet. Ik zie Janne opstaan. Shit ze gaat toch niet doen wat ik denk dat ze gaat doen. Ze loopt naar jasmijn en geeft er zonder enige waarschuwing een harde hoek tegen haar kaak. "En nu ga jij een keer kanker normaal doen." Zegt ze voordat ze weg loopt. Nou tenminste een poging doet tot, want de docenten houden haar tegen. "Janne je moet blij zijn dat we zo naar huis vertrekken anders hadden we je meteen naar huis gestuurd" zegt onze mentor. "WAT N ONZIN ZEI IS TOCH OOK NIE NAAR HUIS GESTUURD." Zegt Janne boos. Nu zijn de docenten stil. Janne loopt weg en ik ga er snel achteraan. Ze rent de trap op en haar kamer in, ik klop aan. "Kom binnen." Zegt Janne droog.

Ik en Janne zitten samen op haar kamer. Ze is boos, erg boos. Dus ben ik maar even naar haar toegegaan. We zitten op haar bed. Beide niet wetend wat we moeten zeggen. "Janne dat had je niet hoeven doen." "Nu zit jij net zo diep in de problemen." Zeg ik dan uiteindelijk. "Hey Lot, ik was klaar met haar gedoe oké?" "Ze verdiende dit en maak je niet druk om mij ik red me wel." Zegt Janne, en ze glimlacht naar mij. Ik glimlach terug en trek haar in een knuffel. "Dankjee Jan, maar ik denk dat we naar beneden moeten." Zeg ik lachend. "Oh ja kut de bus is zo hier." Zegt Janne. En we rennen snel naar beneden waar de rest al staat.

Na een paar minuutjes wachten is de bus er. Ons groepje vrienden duwt snel naar voren zodat we als eerste binnen zijn. En ja hoor het is ons weer gelukt. We rennen naar achteren en gaan weer zitten in de zelfde opstelling als op de heenweg. "JA HOOR WEER DE BESTE PLEKKEN." Roept Koen en hij begint een gek dansje te doen. Niet veel later doet Milo ook mee. "KOEN VAN HEEST EN MILO TER REEGEN, ZITTEN NOU." Roept onze mentor boos En we schieten allemaal in de lach. Dit werd een lange reis. Ik kijk naar Robbie naast me die zelf ook erg hard aan het meelachen is. Wat is die toch schattig.  Milo en Koen gaan snel weer zitten, ze kijken een beetje beschaamd naar ons waardoor ik moet grinniken.

Ik leg mijn hoofd op rob zijn schouder. "Ben je moe Lot?" Vraagt hij. "Nee hoor dit ligt gwn lekker." zeg ik lachend. Ik pak mijn telefoon en mijn oortjes uit mijn zak. Ik overhandig Rob een van de oortjes en zet mijn playlist aan. Die rob en ik gisteren samen vij elkaar hadden geplakt. Van een mix van beide onze muziek smaken. Ik had de playlist gedownload zodat we samen konden luisteren in de bus en het vliegtuig.

Opeens komt er een nummertje die rob heeft toe gevoegd en hij begint met zin hoofd mee te bewegen op de muziek. Ik begin zachtjes te lachen. "Zit je me nou uittelachen?" Vraagt Rob in een sarcastische stem terwijl hij me aankijkt in een erg gekwetste blik. Ik moet zachtjes lachen. "Nee hoor schat ik lach je toe." En geef hem een kus op zijn mond. Hij moet blozen. "Sukkeltje"