Ben Senin Abin Değilim _texting_

35. Bölüm

"ama baba..."

Cümlemi devam ettiremiyordum çünkü gözlerim dolu doluydu ve ben ağlamamak için çok büyük çaba sarf ediyordum.

"Aması yok bu işin Damla. Ben asla kısıtlayıcı bir baba olmadım fakat aranızdaki bu şey ilişki değil saçmalık. Benden bunu normal karşılamamı veya kabullenmemi bekleme."

Annem babama biraz yaklaşıp kolunu tuttu.

"Hayatım çok gidiyorsun üzerine. Bırak sonra sakinleşince konuşursunuz."

Babam bana baktı bir kez daha.

"Bu konu tartışmaya kapalı. Bitecek aralarındaki ilişki."

Ardından yavaşça ilerleyip sandalyelerden birisini çekti ve masaya oturdu.

Gözlerim kapalı sakinleşmeye çalışıyordum fakat bu ortamda mümkün değildi.

Hızla mutfaktan çıkıp odama geçtim. Kendimi yatağa atıp yastığı yüzüme bastırarak ağlamaya başladım.

Emir'i çok seviyordum fakat babamın da geri adım atmayacağını biliyordum.

💠

Uyandığımda çoktan akşam olmuştu bile.
Babam sayesinde bugün resmen ağlarken uyuyakalmıştım. Aslında o da haklıydı fakat bu kadar sert olmasını beklemiyordum.

Yastığımın yanındaki telefonu alıp saate baktım.

Emir tam 6 kez aramış, ayrıca 47 tane de mesaj atmıştı.

Telefonu kenara bırakıp oflayarak yüzümü tekrar yastığa gömdüm.

Bir yanda sevdiğim çocuk, bir yanda ikimizi de çok seven babam varken seçim yapmam imkansız bir hâle geliyordu.

Derin bir nefes alıp yatağımda oturur pozisyona geldim ve sırtımı başlığa yasladım.

Telefonu alıp Emir'in mesajlarına girdim.

Babamla konuşup konuşmadığımı merak ettiğine dair bir sürü mesaj vardı. Sonrasında niye bakmıyorum diye endişelenmiş,o yüzden atmıştı diğer mesajları.

"Ben iyiyim. Uyuyakalmışım. Kusura bakma."

Mesajı attıktan sonra sohbetten çıkıp telefonu kapattım.

Ellerimle yüzümü kapatıp kollarımı kendime çektiğim dizlerime yasladım.

Daha ilk birkaç saatten Emir'e soğuk yapmaya başlamıştım bile. Babamın aramızı bozmasına izin vermeyecektim.

Tam telefonu elime almak için başımı kaldırdığımda Emir'in mesajının titreşimini farkettim.

Hızla alıp sohbete girdim.

Sevgilim: İnsan haber verir de uyur be güzelim. Bir şey oldu sandım.

Siz: Ne olacak bee. Yorgunluktan sızıp kalmışım.

Sevgilim: Kollarımda mışıl mışıl uyumuştun ama neyse yavrum.

Siz: Emiiiir

Sevgilim: Sustumm manyak karı

Siz: Babam bizi öğrendi bu arada

Mesajım görülür görülmez Emir'in araması düştü telefonun ekranına. Dudaklarımı başta dişlesem de bundan kaçış olmadığını biliyordum.

Daha fazla bekletmeden açtım telefonu.

"Amcam ne dedi Damla. Bu şimdi mı söylenir kızım!"

Derin bir nefes aldım.

"Bizden olmayacağını hatta ayrılmam gerektiğini söyledi. Daha doğrusu resmen emretti."

Emir sıkıntılı bir nefes verdi. Telefondan bile duyulmuştu.

"Güzelim, istersen ben geleyim bir de beraber konuşalım. Baban istemiyor diye bitirmezsin ilişkimizi öyle değil mi?"

Sessiz kaldım. Çünkü ne yapacağımı ben de bilmiyordum.

Emir'i çok seviyordum fakat babamın bana sırt çevirmesini asla istemezdim.

Ne yaparım gerçekten hiç bilmiyordum.

"Damla, saçmalama. Bitirmezsin değil mi? Bir şey söyle bana!"

Sesi hem endişeli hem de öfkeli çıkıyordu.

"Bilmiyorum."

Söyleyebildiğim tek şey bu olmuştu.

Emir bir süre sessiz kaldı.

Derin bir nefes alıp tekrar konuşmaya başladı.

"Yavrum, bak bence sen uykunu doğru düzgün alamamışsın. O yüzden saçmalıyorsun. Biraz daha dinlen de aklın başına gelsin."

Göz yaşlarımın akmaması için kendimi zorladım.

"Emir,belki de babam haklıdır. Belki de bizim birlikte olmamız yanlıştır. Bizden gerçekten de olmaz belki de."

Emir sesinden belli olan hayal kırıklığıyla konuştu;

"Bitiyor mu yani? Ayrılıyor musun benden?"

Aay yavaş yavaş bu kitabın finaline gidiyoruuuzz. Sanırım 50 bölümde falan biter hatta belki o kadar bile sürmez. Okunma sayıları çookk hızlı artıyor ve çoğu okurum kitabı sıkıca takip ediyorrr.

Diğer kurgumu sanırım bu kez birkaç gün içerisinde falan yayımlayacağım.

Böylece bu kitaptan bölüm atmadığım günlerde isterseniz o kitabı okuyabileceksiniizz. Umarım onu da beğenirsiniizz.

Okuduğunuz için teşekkürler 😽🫀