Falling Embers

02

CHAPTER 02
 

 
             "AYAW MONG makinig sakin?! Punyeta ka. Bahala ka at huwag kang mag-rereklamo sakin na pagod ka na sa kakaalaga r'yan sa batang 'yan!" singhal ni Tita kay Phamela.
 
 
Phamela's eyes were swollen. Pulang pula rin ang ilong nito at hindi na matigil sa kakaiyak. 
 
 
"H-hindi po ako magiging pabigat--"
 
 
"Anong hindi?! Phamela, ang ganda ganda na nga ng buhay mo ro'n, hindi ba?! Ano bang pumasok sa isip mo at hinayaan mong mangyari 'to?! Paano na?! Paano na ang kinabukasan mo?! D'yan na iikot ang mundo mo sa batang 'yan. Sino ba ang ama niyan?! Mang hingi ka ng sustento kung ayaw mong ipalaglag 'yan!"
 
 
Mas lalong naging masagana ang luha nito nang mabanggit ang tatay ng anak niya. Maging ako ay naghihintay din ng isasagot niya pero wala kaming nakuhang sagot mula rito.
 
 
She's pale. Namumutla na siya. Hindi ko maiwasang mag-alala sa kapatid ko. Buntis siya at baka kung anong mangyari sakanya at sa baby.
 
 
"T-tita, pagpahingahin po muna natin si Phamela," singit ko.
 
 
"Ewan ko! Bahala na kayo sa buhay niyo!" singhal nito bago pumasok sa bahay.
 
 
Nilingon ko si Phamela. Mabilis ang paghinga niya at sunod sunod ang pagpatak ng mga luha niya. Kumirot ang dibdib ko nang makitang ganito ang ayos niya. Kilala ko si Phamela. Mataas ang pangarap niya kaya sigurado akong hindi niya rin naman gusto ito.
 
 
"Pumasok na muna tayo. Masyado pang maaga, Phamela. Magpahinga ka muna. Kawawa ang baby," sambit ko.
 
 
Tinulungan ko siya sa mga gamit niya. Halos hindi ko siya pinagbuhat sa takot na baka mahirapan din ang baby niya. Humihikbi siyang sumunod sakin.
 
 
Pakiramdam ko halos lumulutang na ang pakiramdam niya dahil kahit humihikbi at umiiyak, nakatulala ito.
 
 
Hinatid ko siya hanggang sa kwarto niya. Ang weird lang dahil kanilang bahay naman ito pero ako pa ang naghatid sakanya sa kwarto niya.
 
 
Hindi ko magawang sisihin si Tita. Bukod sa sobrang bait nito sakin at siya na ang tumayong ina ko, wala rin itong pinakitang hindi maganda sakin. At ang nararamdaman niyang disappointment kay Phamela ay normal lang. Bata pa si Phamela at nag aaral dapat siya.
 
 
Pero hindi tama na basta na lang mag-desisyon para sa baby. Hindi naman siya ng nagdadala rito. Malinaw pa sa buwan na pinili ni Phamela ang baby niya kaya siya nandito sa bahay.
 
 
Nanlulumong umupo si Phamela sa kama niya.
 
 
Tinitigan ko siya. Hindi siya nagsasalita. Parang wala lang sakanya na nandito ako sa kwarto niya. Ano kayang pakiramdam niya? Naninibago kaya siya dahil nandito siya sa dati niyang kwarto? For sure ay naka-aircon siya kung saang bahay o mansion man siya galing.
 
 
Tinignan ko ang wrist watch ko. May lakad ako ngayon dahil monthsary namin ni Ken. Kailangan ko itong siputin kahit saglit lang para sabihing hindi matutuloy ang date namin dahil dumating ang kapatid ko. Ayaw ko namang i-cancel ang date namin through text.
 
 
"M-may gusto ka bang kainin?" tanong ko kay Phamela.
 
 
Sobrang aga pa talaga. Bumyahe ba siya mag-isa? Ang dami niyang dala, ah?
 
 
Pagod niya 'kong tinignan bago umiling sakin. "Wala akong ganang kumain..."
 
 
Bumaba ang tingin ko sa t'yan niya. Siguro bago pa lang ang baby dahil wala naman akong makitang umbok do'n.
 
 
"Kailangan mong kumain para sa baby," 
 
 
Natigilan naman siya at napatingin din sa t'yan niya. Her lips trembled bago siya tumango sakin.
 
 
"Kahit... itlog na lang siguro, Peach," naluluha pa rin ang mga mata niya. Nagulat ako nang kumuha siya ng wallet.
 
 
"Anong ginagawa mo?" takang tanong ko dahil naglabas siya ng pera.
 
 
"Baka magalit si Mama kapag kinain ko ang pagkain niyo rito. A-ayaw kong maging palamunin... b-baka palayasin niya 'ko rito," sininok pa ito.
 
 
Kumirot ang dibdib ko sa sinabi niya. Hindi ko alam kung anong klaseng ina si Tita kay Phamela pero kung sakin naman ibabase, wala naman itong ginagawang pangit sakin. Tingin ko naman hindi ito magagalit kung sakali.
 
 
"Hindi naman siguro gano'n 'yon. Ako na ang bahala, Phamela,"
 
 
Hindi ko na hinintay na kontrahin niya ang sinasabi ko. Lumabas agad ako ng kwarto niya para magluto. Wala pa rin naman kaming almusal kaya walang masama kung magluluto ako.
 
 
Nadatnan ko si Tita na nasa sofa at nananahimik na lang. Bakas pa rin ang luha sa mga mata nito. Alam kong nasasaktan lang din siya.
 
 
Nilapitan ko ito. Marahan akong umupo sa tabi niya at niyakap siya.
 
 
Natigilan ako nang marinig ko ang hikbi niya kaya mas hinigpitan ko ang yakap ko sakanya. Hanggang sa... naramdaman kong niyakap na rin ako ni Tita. Hinayaan ko lang siyang umiyak nang umiyak.
 
 
"Hindi po ginusto ni Phamela ito, Tita..." sambit ko.
 
 
"Alam ko. H-hindi ko lang mapigilang magalit. A-ang dami dami niyang pangarap. Ayaw niya pang sabihin kung sino ang tatay ng dinadala niya. Ni hindi ko nga alam na nag-nonobyo na pala ito ro'n,"
 
 
"Alam ko pong nasasaktan kayo pero sana... 'wag niyo pong idamay yung baby. Ngayon po kayo mas kailangan ni Phamela, Tita. Isantabi niyo po muna ng galit ninyo. Alam ko pong makakabawi naman si Phamela,"
 
 
Umiiyak itong tumango sakin. Napangiti ako sa tugon niya at napaluha na rin. Masaya akong nakikinig siya sa sinasabi ko.
 
 
"Magluluto po ako ng almusal. Gusto niyo po bang mag-sangag ako?" pinasigla ko pa ang tono ng boses ko para gumaan ang pakiramdam niya.
 
 
Mahina siyang tumawa. "Sige. Kung anong gusto mong gawin," hinaplos niya ang mukha ko kaya napangiti ako lalo.
 
 
Tumayo na ako para magluto, pero agad ding natigilan nang makita ko si Phamela na nakatayo sa gilid ng pinto ng kwarto niya at pinapanood kami ng mama niya.
 
 
She smiled at me ngunit nangingilid ang luha. Nang lumipat ang tingin nito kay Tita ay tuluyan nang lumuha ang mga mata nito at tahimik na bumalik sa kwarto niya.
 
 
Nagluto na lang ako ng almusal. Itlog at sinangag. Masarap akong magluto ng sinangag. Sana magustuhan ni Phamela at nung baby niya.
 
 
Patapos na akong magluto nang makita kong wala na si Tita sa salas namin. Lumapit ako sa kwarto ni Phamela para tawagin na siya para kumain pero natigilan ako nang makita kong nando'n si Tita at... yakap yakap si Phamela.
 
 
"Patawarin mo 'ko, ha? A-ang dami kong pagkukulang sayo, anak. Huwag ka sanang magseselos kung binibigay ko ang mga pagkukulang na 'yon sa kapatid mo. Huwag kang mag-alala, aalagaan na kita, hmm? Kahit magkaka-anak ka na rin..." naluluhang sabi ni Tita.
 
 
Mas lalong umiyak si Phamela sa sinabi nito. "S-sorry po, Ma.... g-gustong gusto ko pong maging teacher... p-pero ayaw kong pabayaan ang anak ko. Sorry po dahil sobra kitang na-disappoint. Sobrang sorry po..." 
 
 
Tita nodded and wiped Phamela's tears. "Anak, hindi naman mangyayari 'to kung naalagaan kita ng maayos, e. K-kung hindi ka lang sana pumunta sa ibang lugar para mag-aral, mas nabantayan sana kita. Pero nagpapasalamat ako dahil maganda ang trato nila sayo ro'n,"
 
 
Tumango agad si Phamela. "M-mahal na mahal po nila ako ro'n, Ma."
 
 
Humikbi muli si Tita. "Sorry sa mga nasabi ko kanina, anak... s-sa baby... sorry,"
 
 
Phamela nodded and cried harder. Humagulgol na ito at nagtakip ng bibig. 
 
 
"G-gusto kong malaman kung sino ang tatay ng anak mo, Phamela..." masuyong sabi ni Tita.
 
 
Umiling naman si Phamela. "A-ayoko na pong magkaro'n ng koneksyon sakanya, Ma... k-kaya ko naman po, e. Hindi po kami magiging pabigat. Magta-trabaho po ako agad--"
 
 
"Phamela, hindi ko naman kakausapin ang lalaki para manghingi ng sustento. Gusto ko lang magkaro'n ng idea kung sino ang tatay ng bata. Gusto kong malaman kung bakit ito ang pinili mo,"
 
 
Phamela chuckled and nodded. "Kilala niyo naman po..."
 
 
Natigilan ako. Kung kilala ni Tita... malamang kilala ko rin.
 
 
"Ha? Sino?"
 
 
Mapait na ngumiti si Phamela. "Si Spiro po. 'Yung lagi kong kasama rito,"
 
 
Namilog ang mga mata ko. So, I was right! May namamagitan nga sakanila! Kaya pala gano'n na lang ang mga tingin sakanya ng lalaking 'yon. Sinasabi ko na nga ba at may gusto ito sa kapatid ko!
 
 
Pero kung ito ang ama ng anak ni Phamela, bakit kailangan pa nitong umalis? Mayaman ang Spiro na 'yon at magiging maganda ang buhay ni Phamela pati na rin ng anak niya rito.
 
 
"Iyong anak ng nag-papaaral sayo?" takang tanong ni Tita.
 
 
"Opo. Boyfriend ko po siya noon..." nag-iwas ito ng tingin.
 
 
"Kung ito naman pala ang ama ng anak mo, bakit kailangan mo pang umalis? Mukha namang mabibigyan ka ng magandang buhay no'n. At mukhang mabait naman, ah? Laging naka-alalay sayo kapag nandito kayo."
 
 
Mahinang tumawa si Phamela. "Hindi pa naman po kami noon kapag pumupunta kami rito..."
 
 
"Oh, e, bakit nga kailangan mo pang umalis? Alam niya bang may anak kayo?"
 
 
Natahimik naman si Phamela. Para itong nasasaktan. "Hindi niya po alam. Ayaw ko pong ipaalam... hindi pa po siya handa,"
 
 
Kumunot ang noo ko. 
 
 
"Hindi pa siya handa? Ikaw rin naman, ah?" hindi ko na napigilang hindi sumagot. Bumaling ang tingin nila sakin.
 
 
Phamela sighed. "Masyadong mahal ni Spiro ang pagiging binata niya. Sa tingin ko... hindi niya rin naman pipiliin ako at ang baby. Hindi pa siya handa."
 
 
Bumuntong hininga ako. "Ikaw rin naman, Phamela. Hindi ka rin naman din handa. Mas bata ka ro'n, ah? Bakit ikaw, kayang panindigan ito? Ang unfair lang, Phamela. Hindi mo dapat mag-isang hinaharap 'to. Anak niyo 'yan, e. Kayo ang gumawa niyan. Hindi lang naman ikaw,"
 
 
Hindi na nakasagot pa si Phamela sa sinabi ko. Hindi ko alam kung anong iniisip niya ngayon.
 
 
Pakiramdam ko masyadong mahal ni Phamela ang lalaking 'yon kaya hinahayaang niyang mangyari ito sakanya. Hindi ko maintindihan ang desisyon niya. Siguro dahil magkaiba naman kami.
 
 
Kung ako ang nasa kalagayan niya, wala akong pakialam kung anong mawawala sa tatay ng anak ko. Kailangan niyang panindigan ang baby namin dahil siya rin naman ang gumawa sa bata.
 
 
Nagsalo salo kami sa umagahan. Medyo nagmamadali nga lang ako dahil kikitain ko pa si Ken!
 
 
"Tita, alis lang po ako saglit," paalam ko kay Tita. Nanonood sila ni Phamela sa salas.
 
 
"Oh? Saan ka pupunta?" takang tanong ni Tita.
 
 
"Po? Uhm... may titignan lang po ako saglit. Babalik din po ako agad,"
 
 
Nagkibit balikat lang ito. "Mag-iingat ka,"
 
 
Umalis na rin ako pagkatapos kong magpaalam sakanila. Well, dala ko ang regalo ko kay Ken. Sana hindi siya magalit sakin dahil aalis na rin ako kaagad.
 
 
Grade 12 na kami next school year. After no'n, college na! Gusto kong magkasama kami hanggang college!
 
 
Malayo pa lang ay nakita ko na si Ken sa loob ng coffee shop at naghihintay sakin. Pigil ang ngiti ko nang makita ko siya.
 
 
"Ken! I'm so sorry kung late ako," bungad ko sakanya.
 
 
Humalik ako agad sa pisngi niya. Hindi siya kumibo. Nagtatampo siguro ito dahil late na ako. Naiintindihan ko naman siya dahil kung ako rin ang nasa lagay niya ay magtatampo rin ako lalo na at monthsary namin ngayon. 
 
 
Lumingkis ako sakanya. I rested my head on his shoulder and held his hand. "Hindi ka pa mag-oorder?" tanong ko.
 
 
Tinignan niya ako. Hindi ko alam kung ano lang ba pero may iba sa mga mata niya. Hindi ko alam kung ano.
 
 
"Peach..."
 
 
"Hmm?"
 
 
Napalunok ito. "Pwede ba tayong mag-usap? Yung pribado?"
 
 
Natigilan ako. Tinignan ko ang paligid. Medyo marami ngang tao at kung sakaling sikreto ang sasabihin niya, posible ngang may makarinig.
 
 
"Oo naman. Saan mo gusto?"
 
 
He smiled a little. "Pwede sa bahay namin,"
 
 
Natigilan ako ulit. Ayaw kong mag-isip ng kung ano ano pero sa sinabi niyang 'yon, kung ano ano nang pumapasok sa isip ko. Hindi na kami mga bata pero hindi rin naman kami matanda.
 
 
Kung sakaling gusto niyang gawin ang mga bagay na pang mag-asawa lang, papayag ba ako? Mahal ko naman siya. Matagal na kaming magka-relasyon at kahit kailan ay wala siyang ginawa na ayaw ko.
 
 
Mabait din siya at laging ako ang inuuna. Gusto ko rin na siya na ang maging huling boyfriend ko dahil mahal ko talaga siya at seryoso ako samin.
 
 
Kung sakali man 'yon ang pinapahiwatig niya, papayag ko. Basta ba may proteksyon. Kung wala, lumabas siya at bumili!
 
 
"Sige," I smiled at him.
 
 
Sumama ako kay Ken sa bahay nila. Hindi na mawala ang kabog sa dibdib ko dahil sa gagawin namin. Wala siyang sinabing gagawin namin pero may idea na ako.
 
 
 
May kaya si Ken kumpara samin. Hindi na 'ko nagulat nang makitang medyo may kalakihan ang bahay nila. Hawak niya ang kamay ko habang papasok kami sa bahay nila.
 
 
 
"Nasan ang parents mo?" hindi ko na maiwasang mag tanong nang makita kong wala ang parents niya.
 
 
 
"Pumunta sila sa Manila ni Papa. Si kuya pauwi pa lang. Tayo lang ang tao rito, Peach," he said while looking directly into my eyes.
 
 
 
Tumango ako at mas kumabog ang puso. "Anong... pag-uusapan natin?"
 
 
 
He smiled at me. Mahigpit niyang hinawakan ang mga kamay ko. Halos matunaw ako sa mga tingin niya sakin!
 
 
 
"Matagal na tayo, Peach. Hindi na rin tayo mga bata. Mag-cocollege na tayo, ilang buwan na lang. Mag-lelegal age ka na next month, hindi ba? Hindi na masama kung..."
 
 
 
Sinasabi ko na nga ba. Kanina ko pa ito naiisip pero hindi ko lang talaga mapasok sa isip ko ang gagawin namin. Hindi man lang ako nakapag handa ng katawan ko!
 
 
 
"Pero Ken..."
 
 
 
"Mahal na mahal kita, Peach. Gusto kong ikaw na ang maging huling girlfriend ko. Wala na 'kong mahihiling pa. Maganda ka at medyo matalino. Pag tanda natin, gusto kong maging tayo pa rin," I can see the sincerity in his eyes.
 
 
 
"Mahal din kita..."
 
 
 
Gumuhit ang ngiti sa labi niya dahil sa sinabi ko. His eyes dropped to my lips. Mas kumabog ang dibdib ko dahil sa ginawa niyang pag-tingin sakin.
 
 
 
He slowly brought his lips to me. I shut my eyes when I felt his lips. I can feel my heart beating so fast.
 
 
 
Ilang beses na kaming naghalikan ni Ken pero ito lang ang unang beses na ganitong klase niya akong hinalikan. Nananabik... naghahangad pa.
 
 
 
Pinantayan ko ang halik na binibigay niya sakin. He snaked his arms around my waist. I moaned when he sucked my lips.
 
 
 
"Ang galing mo talagang humalik," he whispered.
 
 
 
Nag-init ang pisngi ko sa sinabi niya. Ngumisi siya sakin.
 
 
 
"Tara sa kwarto,"
 
 
 
Ramdam ko ang panlalambot ng hita ko nang humakbang ako ulit para sumunod sakanya paakyat sa kwarto niya. My legs trembled.
 
 
 
Nag-aagaw ang puso at isip ko. Hindi ko alam kung bakit. Pumayag na ako, hindi ba? Bakit ngayon ay ganito pa rin ang nararamdaman ko? Bakit parang ayaw ko na?
 
 
 
Nakarating kami sa kwarto niya. Hindi na 'ko nagkaro'n ng pagkakataon para tignan ang kwarto niya dahil agad niya akong sinunggaban.
 
 
 
"K-ken,"
 
 
 
"Shh... akong bahala. Mag-iingat ako, Peach," sambit niya.
 
 
 
Umawang ang labi ko para magsalita pa pero agad iyong naputol nang halikan niya ako! I found myself lying on his bed while he was on top of me.
 
 
 
Namilog ang mga mata ko nang haplusin niya ang dibdib ko. "Ken!"
 
 
 
"Hush..."
 
 
 
Mariin akong napapikit nang pumasok ang kamay niya sa loob ng damit ko! Mabilis ang kabog ng dibdib ko. Hindi ko alam pero gustong gumalaw ng hita ko para sipain siya! 
 
 
 
"Ken, wait--"
 
 
 
"Hush, Peach... akong bahala sa lahat. Hindi tayo makakabuo. Dadahan dahanin ko lang. Just trust me. Mahal kita... that's true. Pagkatapos nito, mas mamahalin kita."
 
 
 
LESSURSTORIES