Zielony Kot

36. Sekret Rosy cz.1

Marcel wodził wzrokiem po krzewach krwistoczerwonych róż. Wspinał się spojrzeniem po kolczastych gałęziach i kończył swoją wędrówkę na wielkich kwiatach o rozcapierzonych płatkach. Chłopak miał przy tym dziwne wrażenie, jakby te kwiaty miały za moment pęknąć i oblać go jakąś gęstą, lepką cieczą – takie były dorodne i ogromne. Zdawały się być pełne soku. Jednak z racjonalnego punktu widzenia wydawało mu się to oczywiście miało prawdopodobne. Bo chociaż nigdy w życiu nie widział podobnego krzewu, wiedział też, że kwiaty nie mają przecież w zwyczaju pękać i oblewać ludzi lepką cieczą. „Chociaż" – myślał Marcel skubiąc jeden z małych listków – „nigdy nie wiesz czym zaskoczy cię Donikąd".

Marcel ostrożnie położył się na ziemi. Tuż obok niego leżała Rosa. Przez gałęzie krzewu przeświecały promienie porannego słońca.

„Gdybym był chociaż o kilka centymetrów wyższy, nie zmieściłbym się tutaj" – pomyślał chłopak. Pobiegł wzrokiem po gałęzi róży, która kończyła się wielkim, ciężko pachnącym kwiatem.

– Dobrze, że odkryłam to miejsce – powiedziała cicho Rosa.

Krzewy otaczały ich ze wszystkich stron i zamykały się nad ich głowami, tworząc coś na kształt różanej klatki. Rosły przy tym tak blisko siebie, że nie mogli zobaczyć nic poza wnętrzem swojej kryjówki. Działało to oczywiście także w drugą stronę – ktoś stojący na zewnątrz nie mógłby zobaczyć nic poza krzewami. Nie dostrzegłby, że w środku ukryły się dwie osoby.

To Rosa znalazła tę kryjówkę, która pozwoliła im odgrodzić się od reszty świata. Z samego ranka dziewczyna zniknęła. Wyszła z chatki i jakby zupełnie rozpłynęła się w powietrzu. Inni dopiero po jakimś czasie zauważyli jej nieobecność. Nawoływali ją po imieniu, ale Rosa nie odpowiadała. Najwidoczniej nie chciała dać się odszukać. Marcel nie zobaczył jej, ale wyczuł jej obecność. Z jakiegoś powodu wiedział gdzie się ukryła. Wpełzł między krzaki róż i nie zdziwił się wcale widząc swoją przyjaciółkę schowaną w samym sercu krzewu. Nie mówiąc ani słowa po prostu usiadł na ziemi koło niej, mając nadzieję, że Rosa odezwie się jako pierwsza i jakoś wytłumaczy swoje nagłe zniknięcie. Nic z tego. Rosa nie zwróciła na niego najmniejszej uwagi.

– Rosa – nie wytrzymał w końcu Marcel. – Co ty wyprawiasz?

– Po prostu chciałam być chwilę sama! – odparła, nawet na niego nie patrząc.

Marcel prychnął.

– Więc po prostu wyszłaś bez słowa i ukryłaś się w krzakach? Daj spokój, przecież mogłaś powiedzieć, że masz nas dość. Nikt by cię nie zatrzymywał. To całkiem zrozumiałe. Sam też pewnie miałbym nas dość, gdybym był tobą.

Dziewczyna go zignorowała.

– Rosa! – Marcel nie dawał za wygraną. – Co się z tobą dzieje? Od Święta Kwiatów zachowujesz się jakoś dziwnie.

Rosa warknęła jak jakieś małe, dzikie i bardzo zirytowane zwierzątko.

– W porządku! – wykrzyknęła. – Merlin zna moją pewną tajemnicę, której wcale mu nie powiedziałam!

– Tajemnicę? – Chłopak spojrzał na nią wyczekująco. – Moją też zna. I to nie jedną. Wszystko zobaczył w tej swojej studni mocy, kiedy wczoraj napiliśmy się z niej wody. Teraz jego moc ma nad nami kontrolę. No ale co z tego? Co to za tajemnica?

– Tajemnice są tajemnicami dlatego, że nikt o nich nie wie! Dlaczego miałabym ci powiedzieć? To moja sprawa. To moja decyzja, którą muszę podjąć. Wszyscy mi przeszkadzacie.

– Rosa... – Marcel wiedział, że musi być cierpliwy. – Przecież wiesz, że możesz mi zaufać. Nikomu nie powiem, nawet Zielonemu Kotu. Nie musisz mieć przede mną żadnych tajemnic.

– Chciałabym nie musieć mieć przed tobą tajemnic – wyznała cicho dziewczyna i wreszcie na niego spojrzała. – Kiedyś ci opowiem. Wszystko w swoim czasie. Póki co nie jestem na to gotowa.

Marcel westchnął. Dlaczego ludzie tak bardzo lubili komplikować sobie życie? On sam tego nie znosił. Zdecydowanie wolał kiedy wszystko było jasne i proste.

– W porządku – zgodził się w końcu. – Możemy już stąd wyjść? Strasznie tu ciasno.

– Idź – powiedziała. – Ja chciałabym tu jeszcze chwilę zostać i pomyśleć.

Marcel dał za wygraną i pozwolił jej zostać samej w sercu krzewu, by podumać nad swoją tajemnicą, o której nie miała najmniejszej ochoty mu powiedzieć, a którą poznał Merlin.

***

– Znalazłem ją – oznajmił Marcel Zielonemu Kotu, który wciąż szukał Rosy. – Siedzi w różach i myśli.

– Na cztery żywioły! – huknął Kot. – Nieładnie jest tak znikać. Elka! – zawołał. – Nasza zguba się znalazła i ma się dobrze!

– Dajcie jej pobyć samej – do rozmowy wtrącił się Merlin.

Tymczasem z krzewu wypełzła Rosa we własnej osobie, stając oko w oko z Zielonym Kotem. Dziewczyna klęczała, opierając dłonie na ziemi, przez co ich głowy znajdowały się dokładnie na tej samej wysokości.

Kot zjeżył sierść. Nie wyglądał na zadowolonego.

– Wasze krzyki zagłuszały mi myśli – warknęła dziewczyna, wstając z ziemi i otrzepując ręce. – Byłam w tych durnych różach! Cały czas! Zresztą co was to wszystkich obchodzi?! Mogłam sobie nawet zniknąć. Wolno mi znikać! Może trzeba było zapytać Merlina! Zobaczyłby mnie w tej swojej... studni! – Ostatnie słowo Rosa wypluła z siebie niczym przekleństwo. – Studni – powtórzyła i obróciła się na pięcie.

Przemaszerowała obok Kota, Merlina, Marcela i Eli i jak najszybciej udała się w stronę chatki czarownika. Minęła ją jednak i pognała polną drogą, by znaleźć się jak najdalej od nich.

– Co ją ugryzło... – mruknął Zielony Kot.

– Ona chyba nie chciała nas widzieć – powiedział Marcel i popędził za Rosą.

Po prostu nie mógł się powstrzymać. W połowie drogi zmienił jednak zdanie. Przecież Rosa chciała być sama. Postanowił więc nie ingerować. Wiedział, że dziewczyna wróci do nich, kiedy tylko będzie na to gotowa.