Kelebekler Yaşamaya Cesaret Edemez

BÖLÜM 12 - Yerde Olsa Bile Ayakta Kalan Gölge

Yıldızınızı bırakmayı unutmayın. İyi okumalar <3

🦋🦋🦋

Hande Hanım şok olmuş bakışlarıyla üzerindeki koyu pembe tuvaletin etekleri yerlerde sürünürken merdivenleri pembe topuklularının üzerinde olmasına rağmen şaşırtıcı bir hızla indi.

Ne diyeceğimi bilemeden afal afal bakıyordum. Bu adamın burada ne işi vardı? Boşanmamış mıydılar? Ev Hande Hanım'ındı. Ne geliyor hâlâ pislik herif!

"Neler oluyor Efsun?" Sesi telaşlı çıkmıştı. Yüzümün halini görünce telaşlanması normaldi. Paniğe kapılmıştım. Yüzümün bembeyaz olduğuna emindim.

"Tanımıyorum!" diye bağırdım. "Ben onu kesinlikle tanımıyorum!" Ah, geri zekâlı ne yapıyorsun sen! Oldu olacak "Kendisi benim eskiden patronumdu ama beni işten kovdu. İş arkadaşıydık biz." deseydin!

"Tamam, Efsuncuğum. Buraya sadece senin tanıdıkların gelmiyor. Benim tanıdığım biridir belki. Aç kapıyı." Yüzünde salak mısın sen ifadesiyle gözlerimin içine bakıyordu. Oysa salak olmadığıma emindim.

Burada çıkabilecek olası bir savaşı önlemeye çalışıyordum bi kere!

Yumruklar kesildi. Kapı zili aralıksız çalmaya başladı.

"Olmaz, Hande Hanım. Sapığı var, hırsızı var, mafyası var. Hiç açmayayım bence. Kim bilir neyin nesi bu adam. Hem yanında da turuncu saçlı bir kadın var adamın. Bulaşmayalım diyorum." derken Hande Hanım 'turuncu saçlı kadın' dediğim an beni iterek kapıyı açmıştı çoktan. Ve kahretsin, adam beni duymuştu!

"Sapık ha!" diyerek içeri girdi Kuzey. Sesi neşeli çıksa da içinden her an bir canavar fırlayabilirdi. Gözleri gözlerimin içine baktı. Dizlerimdeki yara bantlarını gördüğünde içimden küfür ediyordum. Ya anlarsa ve Fetih'e söylerse? O zaman tekrar işten kovulurdum. Ve ilk kez işten kovdukları kişi ben olurdum.

"Sen yenisin herhalde." Sıkmam için elini uzattı. "Kuzey Güçlü. Fetih'in babası." Hande Hanım'a mahcup bir bakış atıp Kuzey'in elini sıktım. Hande Hanım'ın tanıştığımıza memnun olmadığına emindim ki ben zaten Kuzey'i tanıyordum.

"Tanıştığımıza memnun oldum. Adım Efsun. Fetih'in..." Bakıcısı? Yardımcısı? Ben bunlardan hiçbiri değildim. "Fetih'in arkadaşı."

Hande Hanım'ın yüzünde asla göremeyeceğim bir gülümseme oluştu. Hande Hanım insanlara kolay kolay yüz vermeyen kişilerdendi. Ve bana gülümsemiş olması onun gönlünü aldığım anlamına geliyordu.

'Arkadaşıyım' dediğim için miydi?

Kuzey'in bakışlarından rahatsız olarak elimi geri çektim. Beni tanımamış olsun lütfen ya! Bu nasıl şans be!

Kuzey tehdit eder gibi "Kapıyı suratıma kapatan demek sendin Efsun." dedi. "Bir daha böyle bir şey yapmayacağına eminim. Sonuçta burası benim evim."

Hande Hanım "'-di'." diyerek önüme geçti. Arkasında kaldığımdan şimdi turuncu saçlı kızı az çok görebiliyordum. Kızın elindeki dosyalara bakılırsa muhtemelen benim yerime işe alınan kişilerden biriydi. Ama çok sevdiğimiz şirketimizin başına Onur Durmaz geçtiği için Kuzey'in başka bir şirketindeki asistanı da olabilirdi.

Hande Hanım "Evindi. Burası benim evim. Seninse evindi." dedi. Turuncu saçlı kız başını gömdüğü dosyalardan kaldırıp içeri alınmayı beklercesine kapının kenarında bıkkınca Hande Hanım'a bakmaya başlamıştı.