Naisipan kong umuwi nalang, at baka nauna na siyang umuwi.
Naglakad lang ako.
Habang papalapit nako ng bahay, sa labas palang kitang-kita ko na sina Mommy, Daddy at ang iba pa naming mga katulong.
Halata sa kanilang mga mukha ang pag-aalala.
Tumakbo ako papalapit kanila Mommy at Daddy.
"Mommy!! Daddy!!" sigaw ko sabay yakap kay Mommy.
Siya ang una kong niyakap dahil alam kong hindi niya ako papagalitan.
"Asan si Christine?!!! Bakit hindi mo siya kasama?!!!" Sigaw ni Mommy sabay alis sa pagkakayakap ko.
Bakit ganun?
Hindi ba sila nag-aalala saakin?
"Bakit ba ngayon ka lang?!!! Alam mo bang anong oras na?!! Alam mong delikado sa kalye!!
Pano kung may bigla na lang kumuha sa inyo?!!! Ha?!!! Pristine?!! Hindi ka ba nag-iisip!????"
Nanginginig sa galit na sabi ni Daddy, Napakalakas ng pagkahawak niya sa braso ko.
Natatakot talaga ako kapag nagagalit si Daddy, nawawala kasi siya sa kanyang sarili.
Umiiyak na ako sa takot.
Umiiyak nako. "Sorry daddy, please forgive me" pagmamaka-awa ko.
"Asan si Christine?" Kalmadong tanong ni Mommy.
"A-akala ko po nakauwi na po siya." sagot ko.
"WHAT?!!!!" sigaw ni Mommy
"Hindi kayo magkasama buong araw?!!!!!!" sigaw naman ni daddy
Bakit ba sila nagagalit saakin?
Hindi ko naman kasalanan na nawawala si christine!
"Kasama ko naman po siya kanina, pero bigla nalang po siyang nawala."
"You're such a big disappointment Christine!!! Pag may nangyaring masama kay Christine!!! Talagang hindi ako magdadalawang isip na hindi isama sa canada!!!" sigaw ni Daddy.
What?! Hindi ako makakasama sa Canada? wag naman sana, umuwi kana kasi Christine!!
