Maanlicht

Hoofdstuk 16

Sorry, dat jullie zo lang moesten wachten op een nieuw hoofdstuk (maar niet zo lang als de vorige keer, haha). Dit is maar een kort hoofdstuk, wat ik bewust heb gedaan. Waarom ik dat heb gedaan weten jullie wel als je het gelezen hebt :). Als liedje bij dit hoofdstuk heb ik Shot In The Dark van Within Temptation gebruikt. Ik ben nogal fan van Within Temptation, ze zijn enorm goed :D. 

Zonder enige waarschuwing ging het geladen pistool af. Mijn trommelvliezen knapten naar mijn idee bijna van het oorverdovende geluid. In een fractie van een seconde werd ik op de grond getrokken door Nathan. Tijd om van de schrik bij te komen was er niet. Nathan trok me tegen hem aan, alsof hij me wilde beschermen. Dicht bij me hoorde ik het geluid van krakende botten, botten die veranderden in iets anders. Nog nooit had ik zo'n snelle verandering meegemaakt, maar misschien was het toch een tevergeefse poging. Ik voelde een tweede schot aankomen, ik voelde het aan de lucht om me heen. Ik wist gewoon dat het zou gebeuren,  ik had het idee dat ik gek werd. Alle druk om me heen was niet goed voor me. Ik was bang, heel bang, en dat nam me over als een soort instinct. 

Ik deed mijn ogen dicht. Het zou nu komen. Op het moment dat ik het schot verwachtte rees ik op naar de hemel, ik voelde de wind suizen om me heen. Was ik dan dood? Is dit wat je doormaakt als je dood bent? Ik betwijfelde dat ik dood was, ik had immers nog geen schot gehoord. Misschien was ik geraakt door het vorige en had ik het gewoon niet gevoeld door de adrenaline die door mijn lijf stroomde. Ik hield mijn ogen stijf dicht, momenteel was er maar een iemand waar ik nog aan dacht. Charlie.

Opeens voelde ik dat ik licht naar rechts wankelde, en ik hoorde een vaag geluid onder me. Waar was ik? Ik durfde niet te kijken. Blijf goed zitten, Odette, hoorde ik iemand in mijn hoofd zeggen. Iets zei me dat dit geen waanbeeld was. Dit was echt! Plots kon ik de stem aan een persoon koppelen. Nathan? Ben jij ook dood? 

Dood? 

Ik opende meteen mijn ogen. Ik zat op de rug van een gigantisch dier, een paard. Nathan! Ik ging direct recht zitten, omdat ik harstikke scheef zat. Ik pakte de rossige manen van het dier vast om beter te blijven zitten. We gingen ontzettend hard, weg van het gevaar.  

Alles oké met jou, Nathan?

Ja hoor, het schot-

Er klonk weer een enorme knal, van de andere richting, de richting waar we naartoe gingen. Voordat ik het door had ging alles al heel snel. Onder zakte het paardenlichaam in elkaar. Het lichaam wat eerst nog zo sterk leek, sterk genoeg dat het mij kon dragen, kon de kogel waarmee het geraakt was niet aan. We vielen samen op de grond en Nathan kwam ongelukkig op mij terecht. Ik voelde mijn been onder zijn gewicht kraken. Shit! 

Nathan had pijn, hij lag onrustig te spartelen wat nog meer pijn deed omdat mijn onderlichaam   door zijn lichaam verdrukt werd. Nathan slaakte kreten van pijn, een geluid wat angstaanjagend in mijn oren klonk. 'Easy... Easy', zei ik met een schorre stem. Dit was iets wat ik vroeger altijd tegen de paarden op de ranch in de buurt waar ik woonde zei als ze wat onrustig waren. Het hielp niet. 'Stt, Nathan, rustig. Je ligt op me... pijn.' kon ik nog uitbrengen. Mijn hele rechterbeen deed pijn en het werd alleen maar erger. Nathan trilde over zijn hele lichaam om weer terug te veranderen, maar het werkte niet. 

Toen Nathan eindelijk rustiger was, wat de pijn in mijn been verminderde, en ik wilde kijken waar hij geraakt was, hoorde ik weer een shot. Het was duidelijk op mij gemund maar raakte Nathans flank. Hij verzette zich nog meer te bewegen, het kostte hem veel moeite. Ik drukte mijn hand op de wond om de bloeding te stoppen, maar trok hem meteen weer terug. De hele plek waar ik zijn wond aangeraakt had was niet alleen rood van het bloed, de huid was helemaal verschroeid en brandde nog altijd van de kleine stukjes zilver die op mijn handoppervlak zaten. Ik veegde het af aan mijn kleren en wachtte totdat mijn hand genezen was. Dit ging slomer dan bij een normale verwonding. Ik inspecteerde Nathan's wond. Ook de kleine stukjes zilver zaten daarop. Dit waren geen gewone zilveren kogels! 

Nathan lag nu helemaal stil. Ik vroeg me af of hij dood was. Het zag er uit van wel. Ik voelde me volkomen machteloos, ik kon onmogelijk zelfstandig onder hem uit komen. Enkele schoten belandden nog om mij heen, maar geen een was raak. Ik besloot maar gewoon te gaan liggen, ik kon toch geen kant op. Voordat ik ook maar echt was gaan liggen werd alles al zwart voor mijn ogen.