Maanlicht

Hoofdstuk 6

Ik gilde vast de mensen die op de verdieping onder ons woonden en die daaronder wakker, als ze dan al thuis waren want hij leefden ook veel rijke jonge mensen die 's nachts in clubs te vinden waren en pas rond de tijd dat werkende mensen opstonden thuis kwamen. Op dit moment kon het me eigenlijk helemaal niks schelen, want wat ik bij Charlie zag had ik werkelijk nog nooit gezien. Dat maakte me bang, het onbekende maakte me gewoon bang. 

Hoe het ding dat zo ongeveer boven Charlie zweefde eruit zag was moeilijk te beschrijven. Je kon het misschien het beste omschrijven als een zwarte langgerekte wolk, een soort van roetwolk. Verder probeerde ik er niet op te letten, want ik gilde en ik gilde maar. 

Ik wist meteen zeker dat ik Charlie hier echt niet van kon redden, ik bedoel ik wist niet eens wat de grote stofwolk was. Toen realiseerde ik me dat Nick hier ook nog was, direct schreeuwde ik: ''NICK, HELP! NICK!''

Ik hoorde gestommel op de gang, natuurlijk was dat Nick. Charlie was hem vast en zeker vergeten te vertellen waar onze kamer was voor als hij iets nodig had - of voor zo'n geval als dit. Ik zette een stap achteruit, gooide de deur wagenwijd open en keek recht in de ogen van Nick die paar meter verderop in de lange gang stond. ''Kom snel!'' riep ik bijna hysterisch. 

Ik hoorde nog meer gestommel op de gang totdat Nick binnenkwam. ''Wat?'' vroeg hij droog en ongeïnteresseerd toen hij in de deuropening stond. Ik kon hem wel wurgen. Ik rees mijn hand omhoog, mijn wijsvinger uitstekend naar het ding. 

Hij volgde de richting van mijn vinger en er kroop een rilling over zijn rug toen hij zag wat ik aanwees. Het was niet zomaar een rilling, hij trilde over zijn hele lijf. Ik wist wat hij probeerde te doen: hij verzette zich tegen de natuurlijke drang om te veranderen. Blijkbaar was weerwolven kracht niet de manier om dit op te lossen. Wat dan wel? De paniek in me werd steeds groter. Ik had het gevoel dat ik gek werd, dat er helemaal niks was. Het zou beter zijn als ik inderdaad gek zou zijn en er helemaal geen dreiging was. Helaas was dit niet het geval. 

Toen Nick zichzelf meer onder controle had zei hij bijna onverstaanbaar: ''Licht,'' zijn stem trilde ook, ''we hebben licht nodig!'' Ik snelde naar het lichtknopje, zodra ik het bereikt had drukte ik het meteen in.

Het licht sprong aan en onmiddellijk veranderde de wolk van stof in een hoopje stof, de vorm nog steeds zichtbaar in de roet laag die verspreid lag over het laken, het matras, Charlie en de grond. Zo snel als het ding gekomen was, was het ook verdwenen. 

Ik liep naar het bed toe, naar Charlie. Toen ik aan de rand van het bed stond riep Nick: ‘'Stop!''. Ik stopte en draaide me om. Nick lag ineengedoken op de grond, zijn rechterhand tegen zijn borst op de plaats van zijn hard gedrukt. Hij had zichzelf bijna onder controle, alleen zijn stem trilde nog. ''Voorzichtig Odette, verstoor de vorm van de roet laag niet. Dat kan nadelige gevolgen voor Charles hebben, geloof me. Ik bel Evans zo wel.'' 

Voorzichtig kroop ik op het bed. Ik probeerde het laken niet te bewegen. Ik legde mijn hand op Charlie's wang. Hij voelde koud aan, wat niet normaal was voor een weerwolf. ''Charlie?'' zei ik aarzelend. Geen reactie. Een koude rilling liep door mijn lijf. ''Charlie!'' zei ik deze keer iets harder en tikte hem met mijn vingertoppen zachtjes op zijn wang.

Ik was echt opgelucht toen zijn ogen open gingen. Ik realiseerde me plotseling hoe erg ik me zorgen had gemaakt over Charlie. Als ik hem toch kwijt was geraakt, ik had het niet aangekund. ''Odette? Waarom kijk je zo bezorgd?'' vroeg hij, zijn stem enigszinds schor klinkend. Ik aaide hem met mijn hand waarmee ik nog altijd zijn gezicht aanraakte over zijn wang. Ik antwoorde niet, ik wist niet wat ik moest antwoorden.

Charlie's blik verstarde bij het zien van de enorme roetlaag op het bed. Hij wide overeind kruipen, maar ik hield hem met al mijn kracht op zijn plaats, de hand die eerst op zijn gezicht lag nu op zijn schouder. Blijf liggen, rustig, ik ben er nu. stuurde ik hem in mijn gedachten. Beweeg vooral niet.