Maanlicht

Hoofdstuk 12

Sorry dat ik weer lang niet geschreven heb. Ik kom gewoon niet meer verder. Ik moet zelf ook nog een hoop lezen en dan staat huiswerk en schrijfwerk voor de schoolkrant nog op me te wachten. Ik hoop in ieder geval dat jullie dit hoofdstuk leuk vinden, ik ben er nogal lang mee bezig geweest... Vergeet niet te stemmen en te reageren ;). 

O, als liedje bij dit hoofdstuk I'm In Love With My Car van Queen. Ik vond het er wel bij passen, omdat Nick eigenlijk alleen maar oog heeft voor zijn auto en het liedje daar ook min of meer over gaat. Bovendien wordt het gezongen door Roger Taylor en hij is zo cute <'3. Vinden jullie hem niet schattig? Tja, daar ben ik weer met mijn Queen gezever :P. Veel plezier met lezen mensen! 

Toen Nick achter het stuur zat hield hij eindelijk weer zijn mond. Gelukkig, want ik was zeer geïrriteerd geraakt door hem. Ik ben niet bepaald iemand die snel boos word, maar Nick haalt me echt het bloed onder de nagels vandaan.

Hij reed zachtjes, met de voorzichtigheid van een ervaren bestuurder. Ik was inmiddels alweer bijgekomen, van zijn stunt daarnet. Zelf had ik zoiets nog nooit gedaan, maar ik kreeg er toch zo'n adrenaline kick van. Nick was wel iemand waarmee je lol kon maken, helaas zijn die tijden voor ons voorbij. Het was niet mijn schuld, herinnerde ik mezelf, ik kon er niets aan doen.

Normaal verzeker ik Odette altijd dat alles niet haar schuld is. Ze zit er zo erg mee, zelfs nu er al een jaar is verstreken. Toch zie ik dat Odette zich er steeds meer overheen is gaan zetten. Ze begint het te accepteren, ze begint zichzelf te accepteren. Alleen ik kan mezelf nog altijd niet accepteren voor wie ik ben, en voor wat ik gedaan heb. Ik heb zelf ook niet alleen maar goede dingen gedaan, ik heb ook een verleden. Daar moet ik mezelf ook voor vergeven, ook al is alles niet helemaal mijn schuld.

Is het onze schuld, ons lot om bovennatuurlijk te zijn? Onze schuld is het niet. We zijn zo geboren, onze ouders zijn zo geboren. Misschien is het wel ons lot. Hoewel ik twijfel of alles wel voor ons voorbestemd is. Wat ik wel weet is dat je de gave de je hebt zowel voor het goede als het kwade kunt gebruiken. Je kunt het zien als een vloek of als een gift. Je kunt het positief maken door er het goede mee te doen. Waar een wil is, is een weg. Je bepaalt je eigen leven, je bepaalt zelf wat je ermee doet.

Ik wist niet dat ik zo diep over dingen na kon denken, maar dat heb ik zojuist gedaan. Odette doet het vaker, of deed het vaker. In het begin heb ik honderden van zulke conversaties met haar gehad, maar nu hoor ik haar er nooit meer over. Misschien is ze daar ook wel overheen.

Ik grinnikte. Ik zit nu gewoon met Nick in de auto, zonder ruzie, om een van onze gemeenschappelijke interesses auto's. Hij zal wel blij zijn wanneer hij zijn Camaro terug heeft. Robert doet er ook zo vreemd over, hij had hem toch gewoon kunnen terug krijgen? Maar nu gaan we hem halen.

Ik weet nog toen Nick zijn Camaro kocht. Het is alweer een tijdje geleden, maar hij was er zo trots op. Hij had er zelfs iets ingebouwd om hem via GPS terug te kunnen vinden. Het was zijn eerste auto net als de mijne. Die van mij ziet er nog steeds uit als toen ik hem kreeg toen ik net mijn rijbewijs had. Het is ook mijn eerste auto. Hij rijd nog altijd even fijn. Nu ik zelf niet achter het stuur zat vond ik hem anders rijden, maar het was ook een andere ervaring.

We reden steeds verder Seattle uit. De weg uit Seattle was minder druk dan de weg richting Seattle. Aan de andere kant van weg was het vol van auto's. Nick maakte gebruik van de rustige weg en trapte het gaspedaal nog wat extra in. We scheurden letterlijk over het wegdek en de naald die de snelheid aangaf gaf bijna het maximale van wat mijn auto kon rijden aan. Toen ik bang was dat die het niet meer aankon, remde Nick gelukkig af en ging de autosnelweg af.

Ik keek uit het raam. Ik herkende de hele omgeving niet eens. Waar waren we? We reden een stukje rechtdoor totdat Nick vroeg: ''Waar moeten we heen?''