Maanlicht

Hoofdstuk 10

Weer een nieuw hoofdstuk voor dit boek. Ik moest na het vorige einde wel verder schrijven. Ik hoop dat jullie nog altijd met veel plezier mijn boek lezen. Reacties en stemmen zijn altijd welkom ;). Waarschijnlijk schrijf ik morgen weer verder, want ik heb dan niet echt iets te doen en weet al hoe het volgende hoofdstuk eruit komt te zien. Ciao! 

Ik volgde Nick richting Robert Evans’ kamer. Ik was aan de ene kant blij dat ik mijn gesprek met Charlie niet af kon maken, maar aan de andere kant had ik al bijna gezegd wat ik wilde zeggen. Het punt was dat ik onze vriendschap niet wilde verpesten. Charlie is altijd goed voor me geweest, maar als het niet meer zou gaan zou ik zijn hart breken, Dat zou ik niet kunnen.

Ik vroeg me af waarover Evans met ons zou willen praten, maar ik verwachtte dat het ging over Bethany. De arme meid. Ze was nogal verwaand, maar om zo te sterven; dat had ze niet verdiend. Charlie en Nick hadden er voor de rest niet meer over gepraat. Nick was daar gebleven en had Robert gebeld.

We kwamen uit de lift en bij de soort van mini-lobby voor het kantoor van Evans. Achter een bureau in de ruimte zat J. Matthews, Roberts secretaris. Hij knikte toen hij ons zag en zei: ‘’Meneer Evans verwacht jullie al’’. Hij stond op en liep naar de deur om hem open te maken. Charlie, Nick en ik liepen door de geopende deur naar binnen. Charlie en ik gingen zitten op de stoelen die bij het bureau stonden tegenover Robert zitten. Nick bleef staan en sloeg zijn armen over elkaar. Hij nam nogal een norse en onbeleefde houding aan, maar zo was hij nou eenmaal. Hij scheen Evans ook niet echt te mogen, maar ja de mensen die hem wel konden uitstaan waren zeldzaam. Het liefst blijft iedereen bij hem weg.

‘’Goedemiddag meneer Newlin en Harris, en mevrouw Stevens’’ zei hij toen hij op keek van zijn computerscherm. Heet Nick Harris met zijn achternaam? ‘’Hebben jullie nog een beetje kunnen slapen?’’ vroeg hij. ‘’Ja meneer, ik hoop dat u het niet erg vind dat we iets te laat waren.’’ zei ik.

‘’Geen probleem hoor, mevrouw Stevens. Hoe voelt u zich? Het was een nogal heftige avond niet?’’

‘’Sorry, meneer, maar kunnen we het misschien hebben over datgene waarover u het met ons wilde hebben?’’ vroeg Nick.

‘’Natuurlijk Nicolas,’’ zei hij waarop Nick hem verbeterde dat het Nick was of voor hem meneer Harris, maar toch echt geen Nicolas. Nicolas Harris, wat een naam voor Nick.

Charlie deed zijn mond open om iets te zeggen, maar deed hem daarna weer dicht. In plaats daarvan zei Robert: ‘’ Meneer Harris, is het niet al een reden dat ik jullie bij me roep om te kijken hoe het met jullie gaat?’’

‘’Voor mij is dat een waardeloze reden,’’ zei Nick, ‘’Als dat uw enige reden is zou ik graag willen vragen hoe het met mijn Chevy is en daarna zou ik graag verder willen gaan met waar ik me bezig was.’’ Nick, alsjeblieft zeg, kun je iets minder opdringerig doen? En iets beleefder, hintte ik hem met mijn gedachten. Zoals ik wel van hem gewend ben kreeg ik geen reactie.

‘’Natuurlijk was dat niet de enige reden waarom ik jullie hier liet komen,’’ zei hij Nick’s vraag negerend, ‘’Bethany is hoogst waarschijnlijk vermoord door een weerwolf, zoals jullie vast al gedacht hebben. We willen nu uitzoeken wie het is geweest. Dat houd wat undercover werk voor jullie in, want het kan haast iedereen van ons soort zijn. Omdat jullie hier toch al in betrokken zijn, verwachten we ook jullie hulp. Meneer Matthews en ik vonden Odette daar een geschikte kandidaat voor, aangezien van haar niet verwacht wordt dat ze bij ons, de wolven, hoort en ze toch de capaciteiten van een van ons heeft.’’

Mij leek het een goed idee. Ik kon eindelijk ook iets hierin betekenen, maar ik wist al zeker dat Charlie hier bezwaar tegen zou hebben. ‘’Geen sprake van,’’ zei hij, ‘’het is niet veilig voor Odette. We hebben het hier over een weerwolf en misschien is er ook nog een connectie met de eerdere dreiging. Dit kan Odette niet aan-‘’