Maanlicht

Hoofdstuk 1

Dit is dus mijn eerste orgineel in het Nederlands geschreven verhaal hier op wattpad. Het is eigenlijk een andere versie op mijn Engelse boek. Ik denk dat ik met de Engelse versie ga stoppen.  Ik kan me misschien wel beter verwoorden in het Engels, maar ik moet eerst mijn schrijven in het Nederlands verbeteren. Mijn schrijfstijl is meestal toch vlot en zonder veel details. Toch ga ik proberen om er wat meer details in te zetten. Waar ik zelf niet van houd is langerekte verhalen met heel veel en hele diepe gedachtegangen, maar dat ga ik er dus ook niet van maken. Ook gebruik ik altijd heel veel hoofdstukken, dus maak je geen zorgen dat het een kort boek gaat worden ;). Votes en comments zijn altijd welkom (graag zelfs!) en ik wens jullie veel plezier met het lezen van het verhaal! 

Ik opende de deur zonder eerst te kloppen, met al mijn kracht opende ik hem gewoon. Mijn moeder zat op de bank en ik zag de verbaasde blik in haar ogen. ''Odette?'' zei ze aarzelend. Ik was zo blij om haar te zien. Ik liep naar haar toe om haar te knuffelen, maar in plaats daarvan veranderde ik en scheurde ik haar in stukken. Voor me lag de bloederige massa van dat wat ooit mijn moeder was. Ik begon hysterisch te huilen en te schreeuwen nadat ik terug veranderd was. Bloed zat op mijn handen, bloed was op mijn mond. Ik heb mijn eigen moeder vermoord. Ik begon nog harder te huilen. Hoe kon ik dat nou gedaan hebben. Ik hoorde iemand telkens mijn naam roepen: ''Odette, Odette, O-dette!'' en de kamer begon voor mijn ogen te schudden. Alles werd wazig.

''Odette, rustig maar, stt'' hoorde ik Charlie met zijn lieve zachte kalmerende stem zeggen. Ik lag op bed en de tranen liepen over mijn wangen. Het is al de zoveelste keer dat ik nachtmerries had over mijn moeder. Ze waren begonnen toen het lichaam van mijn moeder in haar appartement was gevonden en  de kranten er een artikel over gepubliceerd hadden. Ze hadden aangenomen dat een hond haar had vermoord, haar eigen hond. De hond waarvan ze foto's op de kast in de woonkamer heeft staan. Een daarvan herinner ik me nog van die avond: een foto van mijn moeder en mij met de hond ernaast. Het rare is dat ik in die hond verander met volle maan. 

Volgens Charlie hebben gedaante verwisselaars de keus om in ieder dier te veranderen waarvoor diegene een voorbeeld heeft. Alleen ben ik nog niet in een ander dier veranderd dan de crème kleurige Golden Retriever die vroeger van mijn moeder was. Charlie zegt ook dat je niet hoeft te veranderen met volle maan, dat je kan veranderen wanneer je wilt. De volle maan maakt je alleen sterker dan normaal. 

Ik keek Charlie aan en ontdekte dat zijn sprankelende groene ogen ook op mij gericht waren. Inmiddels lag hij al bij mij op bed, wat ik niet gemerkt had omdat ik zo diep in gedachten verzonken was. ''Enig idee wat we vandaag kunnen gaan doen’’ vroeg hij om me enigszins op te vrolijken. ‘’Geen idee,’’ antwoorde ik, ‘’Weet jij iets? Misschien kun je me wel iets nieuws leren’’. Eigenlijk leek het me wel leuk om iets nieuws te leren. ‘’Kunnen we nooit iets normaals doen?’’ vroeg Charlie, ‘’Naar de film gaan ofzo?’’. ‘’Nee.’’ antwoorde ik trots. Alsjeblieft, toe nou. voegde ik er in gedachten nog aan toe en ik keek hem met puppy ogen aan. Met zijn vingertop raakte hij het puntje van mijn neus aan en uiteindelijk gaf hij toe. ‘’Oké dan.’’ zei hij en net als ik voegde hij er in gedachten nog aan toe: laat me eens even denken. Zullen we gaan oefenen hoe je je gedachten voor jezelf kan houden?

 Nee, Charlie! Nee, nee en nog eens nee. Charlie pestte me er zo vaak mee dat ik mijn gedachten niet goed voor mezelf kan houden. Ik projecteer mijn gedachten vrij makkelijk naar anderen toe en omdat hij net zoals ik bij de volle maan van gedaante veranderd ontvangt hij mijn gedachten ook nog eens extra makkelijk. Zo hoort hij af en toe dingen die ik dus niet van plan was met hem te delen en toch per ongeluk projecteerde. Ik stak mijn tong naar Charlie uit.

 ‘’Oké dan. Je dacht toch net aan het veranderen zonder volle maan?’’ zei hij. Nee, heb ik dat ook weer geprojecteerd? Ik moet toch eigenlijk echt eens leren om mijn gedachten voor mezelf te houden. Charlie heeft toch gelijk. Shit! Nu doe ik het weer!

 Charlie grinnikte. Zullen we daar maar mee beginnen dan? hoorde ik zijn stem in mijn hoofd zeggen.Nu krijgt Charlie toch zijn zin, maar ik moest het echt afleren dus knikte ik maar.

 Ten eerste helpt het heel erg goed om dergelijke personen niet in je gedachten te betrekken. Haha, dacht ik, dat doe ik de hele tijd.

 Ik knikte.

 Als je echt iets voor jezelf wilt houden helpt het ook om die persoon niet aan te kijken. Ik wil je trouwens even gerust stellen dat niet iedereen je gedachten zo goed kan horen als ik. We wonen gewoon samen en in een roedel, ook al zijn we geen echte roedel, wordt bijna iedere gedachte met de roedelleden gedeeld.

Geweldig. Ik denk dat ik het begrijp. projecteerde ik weer en dit maal expres aan Charlie.

 Ga je gang. Kijk eens of je wat aan mijn tips hebt. hoorde ik Charlie zeggen in mijn hoofd.

 Ik dacht dit maal aan niet echt belangrijke dingen, zodat niemand kon meegenieten van mijn gedachten. Ik dacht aan het geluid van de regen op het dak. Aan de herfst, aan de komende winter. Aan hoe de geur zou zijn van de buitenlucht die ik inademde door mijn verfijnde neus.

 Als je nu werkelijk aan iets gedacht hebt ben je geslaagd. Als je aan niets gedacht hebt, wat vast best wel moeilijk voor je zou zijn, dan was je dus gezakt en zou je nog wel even wat mogen oefenen. Ik heb in ieder geval niets van je gedachten kunnen horen. Charlies mondhoeken krulden op en hij lachte tevreden naar me. Ik lachte terug.

Op dat moment ging Charlie’s telefoon. ‘’Met Charles Newlin’’ zei hij. Na bijna een minuut stilte zonder onderbrekingen zei hij, ‘’Oké, is goed, ik kom eraan.’’ Ik heb het gesprek niet gevolgd, ook al had ik dat wel kunnen doen omdat ik beter kan horen dan normale mensen. Toch kon ik gokken dat er een roedel bijeenkomst was.

 ‘’Ik moet gaan’’ zei Charlie terwijl hij z’n jas aantrok. ‘’Ik hoop dat ik snel terug ben.’’ voegde hij eraan toe. Hij smeet de sleutels naast me op bed en liep richting de voordeur die ik even later hoorde dichtslaan.

 Zo, het was stil en ik was weer alleen. Nu werd het een nog saaiere zondag dan ik dacht dat het zou worden. Ik stapte onder de douche en relaxte door het warme water.

 De roedel is voor Charlie heel belangrijk. Ik heb het nooit gesnapt in het jaar dat ik hem ken. Telkens als de roedel ook maar iets van hem moet hebben gaat hij er als een speer naartoe.

 Ik ben nooit mee gegaan naar een roedel bijeenkomst. Maar ik ben geen weerwolf, ik hoor er niet bij. Weerwolven beschouwen zich als de crème de la crème in de wereld van de gedaante verwisselaars. Ze voelen zich het grootste en het sterkste maar ik vraag me toch af en toe wel af of ze dat wel zijn.

 Ik stapte na vijf minuten al onder de douche vandaan. Ik kamde zorgvuldig alle klitten uit mijn haren en liet ze los zodat ze konden drogen. Ik trok een spijkerbroek en mijn lekker zittende zwarte Vans aan, met een wit t-shirt en een vestje erop.

 Mijn maag knorde en ik maakte snel toast met wat boter en jam erop. Ik opende de koelkast en dronk wat melk uit het pak. Als het toch al bijna leeg was maakte dat niet uit en dan hoefde ik het ook niet af te wassen. Oké, nu klink ik net als Charlie.

 Over het algemeen is Charlie nogal lui en als ik niet samen met hem in zijn appartement woonde was het er nu vast een enorme zooi. Gelukkig was ik wel redelijk netjes, dus we vulden elkaar wel aan.

 Ik woon al bij Charlie sinds hij me die na ene nacht vond in een steegje in de buurt van zijn huis. Het was toen een nacht met een volle maan geweest en hij kwam net terug van de bosrijke omgeving die een eindje van de stad af lag. Hij legde me uit dat ik niet de enige was, stelde me gerust en vroeg of ik de rest van de nacht bij hem wilde blijven. Maar sindsdien ben ik altijd bij hem gebleven. Ik voelde me al snel thuis in zijn kleine appartement wat een fijne ligging in het centrum van Seattle had. Er was een slaapkamer, een woonkamer met een eettafel, een kleine keuken en een badkamer met een douche en bad. Charlie en ik sliepen samen op een kamer, maar we zijn zulke dikke vrienden dat ik er geen problemen mee had.

Ik besloot tv te gaan kijken totdat Charlie terug was en dat duurde toch best lang. Toen hij terug kwam had hij ook meteen eten van de Chinees paar straten verderop meegebracht, want de koelkast was bijna leeg zoals altijd op het einde van de week.

 Ik heb dus een hele dag niks gedaan, maar ik heb wel de saaie zondag overleefd. Bovendien was de ‘’Family Guy’’ marathon op tv toch wel leuk.