Maanlicht

Hoofdstuk 3

Charlie gedroeg zich werkelijk als een klein kind bij de dokter. Dan past de bijnaam ''Charlie'' die ik hem in gedachten altijd geef en waarmee ik heb op een enkele uitzondering na altijd aanspreek wel bij hem. Eigenlijk heet hij dus gewoon Charles, zo noem ik hem dan ook als ik het met anderen over hem heb. Het is toch wel humoristisch dat ik Charles, de weerwolf, Charlie noem, maar ik zie het meer als een soort van naam voor je huisdier. 

Waarom Charlie zo bang is in de buurt van artsen heb ik hem na het onderzoek gevraagd. Eerst ontkende hij natuurlijk dat hij bang was, dat is gewoon Charlie. Hij moet gewoon altijd stoer doen, altijd doen alsof hij me kan beschermen. Toch denk ik dat als het er eenmaal op aankomt ik toch dapperder ben, dat ik toch beter voor mezelf kan zorgen en voor mezelf kan vechten ook al ben ik dan geen weerwolf, maar zwakker. 

Toen ik hem mijn serieuze blik had gegeven, waar haast niemand tegenop kan, beantwoorde hij toch mijn vraag. Hij vertelde het natuurlijk niet hardop, zodat iedereen van zijn verhaal kon genieten en hij ineens niet meer een van de sterkste van de roedel was. Hij vertelde het me via zijn gedachten en op zo'n manier dat ik het eigenlijk door zijn ogen zag, dat ik het als hem beleefde. Charlie zelf deed zijn ogen dicht in de kleine wachtkamer van het Upsilon Phi EHBO gedeelte (wat eigenlijk gewoon een compleet klein ziekenhuis voor detwo naturedwas).

Toen ik me concentreerde op onze speciale gedachtenfrequentie begonnen zijn gedachten zich als een waas een droom voor mij te vormen. Ik deed mijn ogen ook dicht en ik werd in zijn droom meegesleurd. 

***

Ik voelde een sterke pijn in mijn onderbeen, in mijn scheenbeen. Waarschijnlijk was het meerdere malen gebroken. Ik keek om me heen en waar net nog de muren van de kleine wachtkamer waren was het nu donker. Ik was buiten, het regende en boven me zag ik een maan die bijna helemaal vol was. Ik keek verder om me heen. Mijn arm, nee dat is niet mijn arm! De arm lag in een rare  houding achter me, maar daarvan voelde ik niets. Toen mijn visie scherper werd zag ik een fiets enkele meters van me af glinsterend in het maanlicht liggen. De fiets zag er ook niet al te goed uit met een slag in het wiel. Meer kon ik er niet van zien, want ik voelde mijn ogen langzaam dichtvallen. 

Ik werd wakker van het geluid van slippende banden dicht bij me. Een jongen stond voor me en zachtjes zei hij iets wat leek op ''Charles, Charles,are you alright?''. Ik kon niks terug zeggen, ik kreunde alleen maar. Volgens mij was er veel meer mis met me dan alleen mijn arm en mijn been. Langzaam drong het tot me door dat de jongen me Charles noemde en ik realiseerde me eigenlijk pas voor het eerst dat ik in Charlie's droom zat. 

Om me heen stonden andere jongens en ik hoorde ze allemaal dingen roepen. Het meeste verstond ik niet. Het enige wat ik kon opmaken is dat een van de jongens911 belde voor een ambulance. Ik snapte niet waarom ze de ambulance moesten bellen, ik zou toch genezen door de bijna volle maan, sneller dan een normaal mens. Ik voelde me weer langzaam in dutten en eigenlijk vond ik het wel prima zo. 

Ik werd deze keer wakker van loeiende sirenes hier in de buurt. De jongens zorgden ditmaal dat ik wakker bleef, want wanneer ik wilde slapen tikten ze me zachtjes op mijn wang. Toen de ambulance in de straat was deed het geluid van de sirene ontzettende pijn in mijn gevoelige oren. Ze lieten hem naar mijn gevoel iets te lang aanstaan. De ambulance broeders kwamen met een brancard aanlopen. Ze keken even naar mijn verwondingen en knikten naar elkaar. Voorzichtig tilden ze me op de brancard. Opeens zat ik in de ambulance. In mijn hoofd miste ik het stuk van de straat naar de ambulance. Het leek wel alsof ik gewoon in de ambulance geteleporteerd was. 

''Wat is je naam?'' vroeg een van de verpleegkundigen aan me terwijl hij mij onderzocht in de ambulance. ''Charles, Charles Newlin.'' hoorde ik mezelf mompelen. '