Maanlicht

Hoofdstuk 8

Sorry voor de late update. Ik ben meer aan het lezen dan aan het schrijven de laatste tijd. In de vakanties lees ik altijd veel te veel - niet dat ik dat normaal niet doe, ik ben echt een leesfreak. Ik hoop dat jullie in ieder geval blij zijn met het nieuwe hoofdstuk ;). 

Ik bereidde me al voor op het einde. Ik was bang, heel bang. Nick wilde mij vermoorden of op zijn minst ernstig verminken om zijn auto? Ik kon het niet geloven, maar zoals het er nu voor me uit zag leek het er wel op. Hij kwam op me af en ik begon helemaal te trillen. Ik kon mezelf niet redden en het enige wat ik kon bedenken om te doen was om hulp te roepen. Nu was ik wel niet in mijn menselijke gedaante dus echt roepen kon ik niet. Ik kon wel mentaal om hulp roepen wat ik dus deed. Charlie was vast ergens in de buurt.

CHARLIE, HELP! riep ik. Mijn mentale uitroep was zo sterk dat je het vast al van een enorme afstand had kunnen horen. Nick hoorde het ook en gromde. Het kon me niks schelen, het was alles of niets.

Toen Nick zich van de grond afzette en op me wilde springen, hoorden we beiden een laag gegrom. Nick aarzelde daarom ook even. Hij keek richting de kant waar het vandaan kwam, maar gromde daarna weer naar mij, klaar om aan te vallen. Hij zette een stap naar voren, maar dat was de actie die de wolf uit de bosjes liet komen. Er kwam een grote donkerbruine wolf tevoorschijn en ik herkende hem meteen als Charlie. Ik was heel erg opgelucht op dat moment, ik was gered. Hij ging beschermend voor me staan.

Wat denk jij wel niet dat je aan het doen bent? hoorde ik Charlie naar Nick sturen, hij gromde er laag bij.

Nick gaf geen reactie. Hij bleef gewoon stil staan. Toen Charlie naar hem gromde, gromde hij terug.

Charlie werd nu heel boos en zette zich klaar voor de aanval. Hij stapte op Nick af. En Nick ging in een verdedigende positie staan. Zoals ik eerder al dacht wist ik niet wie zou winnen, maar nu zou ik definitief op Charlie wedden.

Charlie besprong Nick en probeerde hem te bijten. Nick weerde hem echter goed af. Alleen gleden Charlie's nagels daarbij over zijn hals. Bloed stroomde uit de wonden. Als reactie beet hij Charlie in zijn rug, hij had eigenlijk op zijn hals gemunt. Dit maakte Charlie nog bozer waardoor hij hem in zijn schouder beet. Hierdoor deinsde Nick achteruit en hij maakte een blaffend geluid wat op gelach leek.

Relax Charles, alles is oké. Sorry Odette. hoorde ik hem in mijn hoofd, nog steeds blaffend zeggen. Dit maakte me toch echt wel boos.

Idioot! Dat was niet grappig! zei ik grommend. Charlie gromde ook.

Nu hebben we wel Charles gevonden. Als jullie mij willen excuseren, ik ga naar mijn auto. Odette, waar heb je de sleutel?

In mijn kleren.

Heb jij... WAT?!

Rustig maar ze liggen er vast wel onaangeraakt.

Dat hoop ik dan maar, anders vermóórd ik je en deze keer méén ik het. zei Nick grommend

Jaja, dat zien we dan wel. Charlie keek vreemd op van mijn kalme reactie.

Ga maar alvast, Odette. Wij komen zo. zei hij

Ik drukte mijn neus tegen de grond en ging op zoek naar mijn kleren. Het geurspoor was makkelijk te volgen en ik vond ze dan ook snel terug. Toen ik achter me keek waren de heren er niet meer. Verder in het bos hoorde ik nog gegrom, ze waren het vast nog uit aan het ruziën. Ik haalde mijn schouders op en veranderde terug, op dezelfde manier als dat ik in mijn tweede gedaante veranderde. Het ging weer heel makkelijk. Ik trok mijn kleren aan en was opgelucht toen ik de sleutel van de Camaro in mijn zak voelde zitten.