Maanlicht

Hoofdstuk 18

Ik voelde me misselijk en had enorme hoofdpijn. Het was geen normale hoofdpijn, meer een soort van druk waarvan ik niet wist of die weg zou trekken na het nemen van een paracetamol. Ik staarde schuin omhoog, langs mijn zicht flitsten de lichten van de snelwegverlichting. Het was fel licht, als ik er langer naar zou staren zou het pijn doen aan mijn ogen.

Er kwam weer een golf van misselijkheid over me heen. 'Charlie, nogmaals, kun je alsjeblieft dat gaspedaal iets minder intrappen? Ik voel me niet goed,' zei ik nogal geïrriteerd.

'Is er iets?' vroeg Charlie geïrriteerd. Blijkbaar had het geen zin zo tegen hem te praten, daardoor werd hij zelf nog lastiger. Op de radio speelde een of ander rock 'n roll nummer van begin jaren '60. Charlie schraapte zijn keel. 

'Ehm, nee, niet echt. Ik vroeg alleen of je even wat langzamer wilde rijden, ik voel me namelijk werkelijk shit,' zei ik, deze keer op een meer redelijkere toon. Charlie veranderde het tempo echter niet, en bleef gewoon strak voor zich uit naar de weg staren. Zijn handen trilden lichtelijk op het stuur. Ik vroeg me af of er niet iets met hem was. Bovendien vroeg ik me af of het überhaupt nodig was dat aan hem te vragen , er was duidelijk iets met hem aan de hand. Of ik ernaar moest vragen? Dat leek me geen strak plan. Ik deed mijn best om deze gedachten voor mezelf te houden wat geloof ik aardig lukte.

Ik voelde me smerig. Ik zat helemaal onder de mossige bosgrond, het zat geloof ik zelfs in mijn onderbroek. Thuis zou ik meteen onder de douche springen, nou ja, met wat hulp dan dacht ik terwijl ik keek naar mijn gebroken been. Ik voelde er nu niks van maar de gedachte dat ik er gewicht op zou moeten zetten kon ik bijna niet aan. Ik rilde.

Charlie keek mij aan. In zijn ogen zag ik nog altijd de schrik. Hij was nog altijd zeer overstuur van wat er vanavond gebeurd was. Me langer inhouden kon ik niet, 'Charlie,' zei ik aarzelend, '...wat is er?'

'Wat is er?! Odette! Je had bijna dood kunnen zijn!' zei Charlie woedend. Hij zette de auto ruw op de rem, omdat het stoplicht waar we voor stonden op rood sprong. Tranen sprongen in mijn ogen.

'Hé,' zei hij terwijl hij voorover leunde zodat ik hem recht in zijn ogen keek, 'Het is niet jouw schuld, het spijt me.' Hij streelde me over mijn wang en kuste me op mijn voorhoofd. Aarzelend keek hij naar mijn lippen. Een beetje dichter bij kwam hij, een beetje meer naar voren, vlak voordat hij overeind schoot en achter zich keek. Het stoplicht was al op groen gesprongen en de auto achter ons claxonneerde ongeduldig. Het monotone geluid van de toeter klonk nog na in mijn overgevoelige oren.

'Sukkel,' zei ik droog terwijl ik achterom naar de bestuurder keek.

'Ja,' zuchtte Charlie en ik het licht van de straatverlichting zag ik dat hij bloosde.

***

Nadat Charlie de auto in de parkeergarage van ons appartementencomplex had geparkeerd, holde hij voordat ik ook maar de kans had om de deurklink vast te pakken, voor langs de auto, om als een echte gentleman het portier voor mij te openen. Dit deed hij trots, totdat hij zich realiseerde dat ik helemaal niet zelfstandig kon uitstappen.

'Faal,' zei ik en ik schoot in de lach. Het leek het niet al te zeer te waarderen, dus voegde ik er maar aan toe: 'Maar ik vond het wel een heel lief gebaar, hoor!'

Hij tilde me op en drukte me tegen zich aan. Deed het portier dicht en op slot en droeg me naar ons appartement. Het zou vast een heel raar zicht zijn als hij zo met mij over de gangen zou lopen. Gelukkig was waarschijnlijk de ene helft van de bewoners nu los aan het gaan in de nachtclubs, de andere helft van de appartementen stonden leeg of de bewoners waren nooit aanwezig.

Voorzichtig liet hij me op de bank zakken. Een goed idee vond ik dat niet echt, want ik had het idee dat ik het bankstel enkel bevuilde door de drassige bosgrond die overal op mijn lichaam zat.