Maanlicht

Hoofdstuk 4

Sorry dat ik lang niks meer geschreven heb, maar ik had het de laatste tijd een beetje heel erg druk. Nu nog altijd, maar ik had eigenlijk wel zin om weer eens iets te schrijven. Ik heb wel vaker nagedacht over hoe ik Odette's eerste roedelbijeenkomst wilde zijn en het voldoet redelijk aan hoe ik het in mijn hoofd zou willen laten zijn.

Ik weet niet of sommige van jullie het gemerkt hebben, maar ik heb de hoofdstukken een beetje langer gemaakt, waardoor dit hoofdstuk 4 is in plaats van 8. Ik schrijf het liefst in korte hoofdstukken, maar deze vond ik eigenlijk toch wel te kort. 

Wat vinden jullie trouwens van het oordeel van Robert op het einde. Laat een reactie achter en vergeet vooral niet te stemmen ;). 

In de taxi voelde ik me nerveus worden. Ik ben maar een gedaante verwisselaar, geen weerwolf, hoe zouden de andere wel van me denken?

Charlie merkte mijn nervositeit en trok zijn wenkbrauw op. Het leek wel alsof hij in mijn hoofd zei: Waar maak je je zorgen over? 

Volgens mij zei hij dat ook, maar ik reageerde er niet op. Ik schudde de gedachten gewoon uit mijn hoofd, zoals ik wel vaker doe. Ik verbande ze gewoon voor een tijdje uit mijn hoofd en ik leek er steeds beter in te worden. 

Toen we bij het appartement aan kwamen dacht ik bijna nergens meer aan, alleen aan wat ik aan moest trekken. Eigenlijk is dat toch wel een vorm van mijn nervositeit.

Charlie wist precies hoe het er in mijn hoofd aan toe ging. Toen we de trappen van het appartement opliepen en later de slaap kamer binnen liepen trok hij mijn kast open en smeet hij wat kleren op mijn bed. Gewoon een spijkerbroek waar ik een gat in was gevallen - ik heb er ook geen verklaring voor waarom ik nog altijd gaten in mijn kleren val - en die dus tot op de knieën was afgeknipt en een tanktop in een zo'n afschuwelijke kleur roze dat ik het niet kon voorstellen dat die van mij was. Verder pakte hij nog een paar teenslippers. 

Ik trok mijn kleren aan, zonder er maar iets over te zeggen. Toen ik alleen nog maar een beha aan mijn bovenlichaam had vroeg ik me af of ik die ook moest uitdoen. Ik wist niet eens waarom ik andere kleren aan moest en dan vooral deze kleren. Ik keek Charlie aan en hij projecteerde als antwoord op mijn vraag beelden in mijn hoofd van mensen die in een wolf veranderden en daarbij al hun kleren in stukken scheurden. Oké dan, ik snap het. Daarom deed ik toch maar mijn beha uit. 

De kleren stonden me werkelijk belachelijk. Charlie had gewoon iets redelijks normaals aan: een korte broek en een zwart T-shirt. Volgens mij heeft hij in zijn garderobe gewoon een hele stapel met kleren die voor dit soort dingen bestemd zijn. Het is me alleen nog nooit opgevallen. 

Terwijl we naar de garage liepen, waar Charlie’s auto in geparkeerd staat, trok hij het elastiekje uit mijn haar en gooide het op de grond. Mijn enorme bos lang stijl haar viel over mijn schouders. Ik bedacht me opeens dat ik nog nooit zonder de hulp van de volle maan veranderd ben. Charlie heeft me al vaker verteld dat ik ook zonder de volle maan kan veranderen, maar ik heb het nog nooit gedaan en nog nooit geprobeerd. Op zich moet ik het kunnen, naar mijn weet ben ik een zuivere Gedaanteverwisselaar. Als gewone mensen zich voortplanten met de two natured is de kans klein dat er een van ons uit komt. Als dat toch zo is dan beschikt de nakomeling niet over alle eigenschappen die zuivere two natured hebben. Dat kan in hun voor- en nadeel zijn. Nakomelingen   hebben wel altijd gunstige genetische eigenschappen, bijvoorbeeld dat ze snel genezen of een goed uithoudingsvermogen hebben. Veel atleten hebben ook deels bovennatuurlijk bloed door hun aders stromen. 

We stapten in Charlie's zwarte Mustang en Charlie zette de motor aan. Hij gebruikt zijn auto haast nooit. Volgens mij is hij gewoon te lui om de auto de hele tijd bij te tanken. De taxi's zijn hier niet zo duur en de kosten worden toch door Upsilon Phi vergoed.