Maanlicht

Hoofdstuk 11

Sorry dat ik lang niet meer geschreven heb. Ik dacht eigenlijk dat ik in de vakantie zou gaan schrijven, maar ik heb nauwelijks wat gedaan. Blijkbaar is schrijven voor mij een soort van uitlaatklep, ik doe het alleen wanneer ik iets anders moet doen. Hebben jullie dat ook niet? Dat je zin hebt om iets te doen wanneer je het druk hebt, maar wanneer je tijd hebt er niet eens aan denkt. Anyway... school is weer begonnen. Aan de ene kant best jammer, maar aan de andere kant zie ik mijn friends weer eens en heb ik wat te doen :P.

Charles

Ik was net thuis toen mijn telefoon ging. Ik had eigenlijk geen zin om op te nemen, vooral toen ik zag dat het Nick was. Eigenlijk had ik moeten ophangen, mijn vinger ging al naar de ophangtoets. Toch moest ik wel opnemen. Misschien ging het over gister avond, misschien ging het om iets anders. In ieder geval stond ik bij hem in het krijt, dus ik moest wel.

‘’Hallo? Nick?’’ zei ik toen ik opnam.

Nors zoals altijd zei hij: ‘’Charles ik moet je om een gunst vragen…’’

‘’Nee toch,’’ zei ik. Wat hij ook wilde dat ik ging doen, ik had nu eindelijk wat vrije tijd. Ik dacht dat het een rustige avond met Odette ging worden, maar zoals altijd moest hij het weer verpesten.

‘’Jawel!’’ antwoorde hij, ‘’Je staat bij mij in het krijt.’’ Hij klonk zo dwingend, dat mijn instinct meteen zei dat ik niet moest luisteren. Toch had hij gelijk, ik stond bij hem in het krijt. Hij had me gisteren met Odette laten gaan en hij is de hele tijd daar gebleven, hij heeft waarschijnlijk ook nauwelijks slaap gehad.

‘’Helaas wel ja,’’ antwoorde ik sip. Ik schraapte mijn keel en probeerde weer afstandelijk te klinken: ‘’Wat moet je?’’

‘’Eh… Zou ik misschien je auto mogen lenen?’’ hij klonk anders. Meer respectvol, toch wist hij wat mijn antwoord zou zijn. 

‘’Je weet best wat ik ga zeggen… Nee, Nick, NEE.’’

‘’Charles. Toe nou, je mag zelfs mee. Jij mag rijden…’’ smeekte Nick. Wat was zijn probleem? Waarom had hij mijn Mustang nodig?

‘’Je kunt ook een taxi nemen…’’ suggereerde ik. Odette en ik nemen zo vaak een taxi, eigenlijk wel iedere dag. Het was veel makkelijker dan met de auto gaan.

‘’Bovendien heb ik jouw hulp ook nodig.’’ zei hij. Nu snapte ik het helemaal niet meer.

 ‘’Mijn hulp?’’ vroeg ik, ‘’Wat ben je van plan?’’

 ‘’Dat vertel ik straks wel! Dus je doet het?’’ Dit maakte me lichtelijk kwaad. Ik had niet eens gezegd dat ik mee zou gaan. Ach ja, ik heb toch geen keus…

 ‘’Uh, oké dan. Ik doe het. Moet ik je komen ophalen?’’

 ‘’Ja,’’ zei hij min of meer weer op zijn oude gebruikelijke toon, ‘’Ik ben bij Upsilon Phi. Ik zie je zo dan.’’

‘’Is goed, ik zeg even tegen Odette dat ik weg ben en dan kom ik eraan.’’

 Nick hing zonder verder iets te zeggen op, en ik was een beetje in de war geraakt van dit gesprek. Ik was benieuwd naar wat Nick van plan was. Hij was niet echt zichzelf aan de telefoon.

 Ik deed wat casual kleren aan en ging naar Odette die in de woonkamer TV zat te kijken. ‘’Odette?’’. Op het scherm zag ik de getekende personages van Family Guy, dat was min of meer haar lievelingsserie ze kijk het heel vaak en had alle seizoenen op DVD.

 Odette zette het geluid uit. ‘’Ja? Wat is er?’’ vroeg ze, haar ogen glinsterend op mij gericht. Waarom moest ik nou weg? vroeg ik mezelf af. Ik kan toch ook gewoon hier blijven? Zo dringend was het toch niet? NEE! zei ik tegen mezelf, Nick zou woedend zijn en ik had hem min of meer beloofd te komen. Hij zal vast al op me aan ’t wachten zijn, als ik niet zou komen zou hij woedend zijn.