I'm dreaming.. Right? -dutch 5sos story-

Hoofdstuk 43

-Michael pov-
Het is nu 2 dagen later, Luke is nog steeds verdwenen.
Skyler is niet meer uit haar bed gekomen en ze ligt de hele tijd te huilen.
We wisselen de 'let op skyler' dienst steeds af, het is nu mijn beurt.
Dat houdt in dat ik bij Skyler moet zitten en haar moet dwingen om te eten.
We laten haar niet alleen, voor het geval dat ze zichzelf pijn gaat doen of zo.
Ik zit hier nu al een uur met haar eten op mijn schoot.
"Skyler, je moet echt eten" dring ik voor de honderdste keer aan.
"Nee" snikt ze.
"Luke zou willen dat je nu gaat eten"
"Ik heb geen honger zeg ik toch"
"Skyler doe nou niet zo koppig" zeg ik met een diepe zucht.
"Ik mis Luke gewoon..." Mompelt ze, en dan barst ze weer in tranen uit.
Ik leg haar eten op de grond, loop naar haar bed en ga naast haar zitten.
Zachtjes wrijf ik over haar rug tot dat ze weer een beetje gekalmeerd is.
"Gaat het weer een beetje?" Vraag ik als ze gestopt is met snikken.
Ze knikt zachtjes van ja.
Dan draait ze zich om, ik schrik me kapot.
Ik heb haar nog niet echt aangekeken sinds Luke verdwenen is en nu ik dat wel kan zie ik alleen maar grote, zwarte wallen op een bleke huid onder rode ogen.
"J-je ziet er e-echt slecht uit.." Stamel ik geschrokken.
Ze begint weer te huilen.
"Het spijt me Skyler, ik bedoelde het niet zo... Je moet echt gaan eten, dit is niet gezond" zeg ik verdrietig.
Dan komt Calum de kamer ingelopen, "het is mijn beurt" zegt hij.
"Oke" zucht ik.
"Heeft ze al gegeten?" Vraagt hij.
"Nee" mompel ik.
Snel verlaat ik de kamer.

-Skyler pov-
Luke... Luke... Luke... Luke...
Het lijkt alsof hij ieder moment de kamer inkomt en zegt dat alles wel goed komt.
De jongens hebben de kamer langer gehuurd. Als hij over 5 dagen nog niet terug is vliegen we naar Australië.
Ik hoor dat Michael en Calum wisselen van buurt en snel daarna verlaat Michael de kamer.
Calum gaat op de stoel naast het bed zitten en pakt zijn telefoon.
Ik kijk toe hoe hij aan het typen is op zijn mobiel.
"Ik weet dat je gleurt" zegt hij zonder op te kijken met een kleine grijns op zijn gezicht.
"Wat doe je" fluister ik, maar dan hoor ik hoe belabberd mijn stem klinkt.
"Ik chat met Mali, ze is bezorgd" antwoordt Calum.
"Oh.." Mompel ik, en dan is het weer stil.
Dan gaan mijn gedachten weer naar Luke.
Luke... Luke... Luke... Luke...
Ik steek mijn arm uit naar een glas water dat op mijn nachtkastje staat, maar Calum is me voor.
"Ik help je wel" zegt hij terwijl hij het glas optilt.
"Het lukt wel" fluister ik, nog steeds met mijn een uitgestoken arm.
Hij gaat naast me zitten en tilt mijn hoofd op.
"Calum het lu-" probeer ik nog, maar dan zet hij het glas al tegen mijn lippen.
Met tegenzin drink ik wat en dan trek ik mijn hoofd weg.
Ik leg mijn hoofd weer neer en Calum gaat weer zitten.
Dan val ik in slaap.

-Luke pov-
Al 2 dagen zit ik hier vast. Samen met die Lola meid.
Dit wordt mijn dood... Ik weet het zeker...
Ik heb Skyler al zo lang niet meer gezien... Bij die gedachten barst ik weer in tranen uit, ik mis haar zo vreselijk veel...
Wat ik ook doe, ik zie geen mogelijkheden om te ontsnappen.
Die Lola zit alleen maar te janken en ik zit hier met tranen in mijn ogen te denken aan pizza en Skyler.
Ik denk aan pizza omdat ik honger heb.

-Ashton pov-
Ik loop de kamer in en zeg tegen Calum dat het mijn beurt is.
Snel plof ik op de stoel neer en kijk naar Skyler, die met een bezweet hoofd ligt te slapen.
Ik dommel zelf ook een beetje in slaap, totdat Skyler wakker wordt.
"Ash" fluistert ze.
Ik schrik wakker, "wat is er?" Vraag ik verward.
"Er werd op de deur geklopt" fluistert ze in paniek.
Ik sta op en loop richting de deur.
Dan voel ik ineens een hand op mijn arm, ik draai me om en zie dat Skyler achter me staat.
Met grote ogen kijkt ze bang naar de deur, de wallen onder haar ogen zijn enorm.
Stilletjes sluipen we naar de deur, ik doe de deur open en houdt hem op een kiertje.
"Meneer Irwin?" Hoor ik iemand vragen.
"Ja" antwoord ik best een beetje bang.
"Wij hebben informatie over Luke Hemmings" zegt een jongen, ik weet het niet zeker maar hij klinkt jong.
Ik open de deur en tot mijn grote schrik staat Bram voor de deur.
Skyler vestopt zich bang achter me.
"Ik doe je geen kwaad meer..." Mompelt Bram als hij ziet dat ze bang achter me staat.
Als ze hem met grote ogen aankijkt zie ik dat hij schrikt.
Waarschijnlijk van hoe erg ze eruit ziet, ingevallen wangen, bleke huid, zwarte wallen en haar haar dat alle kanten opstaat.
Ik duw haar zachtjes richting haar bed.
"Ga maar even zitten" zeg ik tegen haar.
Bang doet ze wat ik zeg en gaat ze op haar bed zitten.
Ik richt me weer tot Bram en kijk hem doordringend aan.
"Wat voor informatie heb je dan?" Vraag ik.
"Hij is in de haven, in een oud pakhuis"
"Hoe weet jij dat" snikt Skyler ineens.
"Ik heb hem zelf gezien" mompelt hij.
Dan zijn we allemaal stil.
"Hij ziet er slecht uit, hij heeft nog geen eten gekregen en heel weinig drinken. Vandaag of morgen zal hij dood zijn..." Voegt hij er aan toe.
Skyler raakt helemaal in paniek, ze begint keihard te huilen en gooit de dekens alle kanten op.
Calum en Michael komen de kamer ingerend.
Snel rennen Calum en ik naar Skyler en proberen we haar te kalmeren, vanuit mijn ooghoek zie ik dat Michael Bram op de grond duwt.
Ik laat hem lekker zijn gang gaan, verdiende loon.
"Skyler, rustig nou! Luke zal het overleven!" Roept Calum tevergeefs.
"Stil nou maar, het komt allemaal goed..." Zucht ik verdrietig.
Na een kwartier lang haar te hebben verteld dat het goed komt is ze toch eindelijk gestopt met huilen.
Ik richt me tot Bram, die vast wordt gehouden door Michael.
"Kunnen we hem redden?" Vraag ik.
Hij knikt verdrietig van nee.

-Bram pov-
"Het spijt me... Jullie kunnen niks meer doen" zucht ik.
"We moeten toch iets kunnen doen?!" Roept die ene kwaad, uhm... Calum heet hij geloof ik.
"Het is te goed beveiligd deze keer, ze denken dat ik vergif ben gaan halen" geef ik toe.
"Vergif?! Waarvoor?!" Roept die ene met het rode haar.
"Dude, rustig, er zijn daar ratten." Zeg ik.
Dan komt Skyler op me afgestormt.
Ze grijpt mijn kraag en duwt me tegen de muur, ze is sterk voor een meisje.
"JIJ MOET HEM REDDEN KLOOTZAK! DANZKIJ JOUW HULP ZIT HIJ DAAR!" Schreeuwt ze keihard in mijn gezicht.
"I-ik" stamel ik, maar ze laat me niet uitpraten.
"NIKS ZEGGEN. JIJ GAAT HEM REDDEN PUNT UIT."
Ik schrik van het volume van haar geschreeuw, het is echt keihard
"Hoe dan?" Mompel ik bang.
"Ten eerste breng je hem eten, en dan zorg je ervoor dat hij levend daaruit komt. Is er nog iets wat we moeten weten?" Vraagt die met het rode haar weer.
"Hij is ook gemarteld... Lopen zal hem niet fijn afgaan..." Geef ik toe.
Skylers greep verstrakt en ik zie de tranen in haar ogen staan.
"Red... hem..." sist ze, en dan laat ze me los, wankelt naar haar bed en valt erop.
Ashton rent naar haar toe en helpt haar wakker te blijven.

-Luke pov-
I'm on my own...
Lola is vanochtend van haar stoel gevallen en niet meer wakker geworden, ik ben een minuut stil geweest.
Ze was de enige hier waar ik mee kon praten, nu is ze dood...
De hele tijd flits Skyler door mijn hoofd, zou ze zichzelf pijn hebben gedaan? Ik weet het niet...
Er komt weer iemand binnen, trekt het gebruikelijke mes uit zijn zak en stroopt mijn broekspijp op.
Een paar keer snijdt hij me in mijn been en rolt dan mijn pijp weer naar beneden.
"Zo, nu kun je niet ontsnappen, je been is te erg gemarteld" lacht de persoon.
Met tranen in mijn ogen kijk ik hem/haar aan.
"Waarom?" Snik ik.