I'm dreaming.. Right? -dutch 5sos story-

Hoofdstuk 1.

-Luke pov-
Ik sleep mijn koffer ons huis in, we zijn net terug van een tour.
We wonen tegenwoordig met z'n drietjes in een appartementje om de hoek van mijn oude huis.
Als ik de deur open doe springt Rosie gelijk in mijn armen.
"Papaaaaaaa!" Roept ze blij.
"Hee prinsesje!" Zeg ik terwijl ik haar optil.
"Ik heb je gemist!" Roept ze.
"Ik jou ook meisje" zeg ik tegen haar terwijl ik over haar schouder kijk naar Skyler die komt aangelopen.
Zachtjes zet ik Rosie neer en loop ik naar haar toe.
"Hey" zeg ik met een grijns.
"Hey Hemmo" antwoordt ze giechelend.
Ik sla mijn armen om haar heen en trek haar tegen me aan.
"Hoe was de tour?" Vraagt ze in mijn schouder.
"Het was geweldig, zoals altijd, maar het rare is dat Michael zijn ouders er niet waren op het vliegveld" zeg ik bedenkelijk.
"Dat is raar..." Mompelt Skyler verbaasd.
"Papa! Kijk wat ik op school heb gemaakt!" Zegt Rosie die een tekening in mijn handen duwt.
"Zo he, die is mooi!" Zeg ik bewonderend.
De jongens en ik staan er op, met een grote bus op de achtergrond.
Ik leg de tekening op de tafel en zoek dan mijn telefoon die af gaat.
Als ik mijn telefoon vind zie ik dat het Michael is.
"Yo mi-"
"Luke! Mijn ouders ze zijn... Overleden in een auto-ongeluk!" Hij barst in tranen uit.
"Wat...?! I-ik kom er aan!" Snel hang ik op en pak mijn jas.
"Waar ga je heen?" Vraagt Skyler.
"Michael zijn ouders zijn overleden ik moet nu naar hem toe!" antwoord ik, dan ren ik het huis uit.

Als ik bij zijn huis aankom zit hij op de stoep met tranen in zijn ogen voor zich uit te staren.
Zijn paarse haar hangt slapjes langs zijn gezicht.
"Michael!" roep ik terwijl ik naar hem toe ren.
Hij kijkt niet op.
Ik hurk naast hem neer en leg mijn hand op zijn schouder. "Michael? Kan je me horen?" Vraag ik.
Zachtjes knikt hij van ja.
"Michael kom van deze koude stoep, kom even mee naar binnen" zeg ik terwijl ik hem probeer mee te trekken. Hij knikt verdrietig van nee.
"Ik sta er nu alleen voor Luke..." mompelt hij.
"Kom dan mee naar mijn huis" stel ik voor.
"Ik heb niemand meer..." gaat hij verder.
"Mikey, je hebt mij en Calum en Ashton en Rosie en Skyler. Kom mee" ik pak zijn arm en leg die om mijn schouder.
Samen strompelen we naar mijn huis.
Als we er aankomen staat Skyler bezorgd in de deuropening.
"Michael! Ik vind het zo erg voor je!" Ze vliegt hem om zijn hals, ik kan zien dat ze gehuild heeft.
Rosie komt naar me toegelopen.
Ik til haar op en kijk naar Michael, die staat te huilen terwijl Skyler hem probeert te troosten.
Skyler had Calum en Ashton al gebeld, want ze komen half huilend ons huis uitgerend. Ze vliegen Michael ook om zijn hals.
"Wat is er met Michael?" Fluistert Rosie bang.
"Luister, Rosie, soms gaan mensen met een stomme reden slapen voor altijd, of soms gaan ze dan slapen als ze oud zijn, maar Michaels ouders gingen slapen door een ongeluk met hun auto" ik probeer het duidelijk te maken en volgens mij snapt ze het wel.
"Heeft Michael geen mama en papa meer?" Vraagt ze verward.
Ik knik verdrietig van ja.
Dan merk ik dat de tranen over mijn wangen stromen.
"Papa mag niet huilen" zegt Rosie terwijl ze me een knuffel geeft.
Ik glimlach ondanks de tranen en loop met Rosie op mijn arm naar Michael toe.
"Michael knuffel?" Vraagt ze.
Michael knikt met een zwakke glimlach van ja.
Hij pakt haar over en drukt haar tegen zich aan.
"We zullen je altijd steunen" snikt Calum.
"Klopt" voegt Ashton er snikkend aan toe.
"Je blijft gewoon een tijdje bij ons, oke?" Vraagt Skyler huilend aan Michael.
Hij knikt van ja terwijl hij over Rosies rug aait.
"Het spijt me zo erg Mikey, maar ik moet gaan, je kan me altijd bellen" zegt Calum verdrietig. "Het is oke" fluistert Michael.
Calum strompelt weg.
"Ik moet ook weg" zegt Ashton geschrokken.
Hij geeft Michael een knuffel en loopt dan ook weg.
Ik help Michael naar de bank.
"Zal ik pizza bestellen?" Vraag ik om hem wat op te vrolijken.
"Nee dankje" mompelt hij.
Hij heeft Rosie nog geen moment losgelaten.
Het is al best laat en eigenlijk moet Rosie naar bed vanwege school morgen...
"Michael vindt je-" probeer ik, maar hij me al voor.
"Ze moet naar bed" zegt hij.
Hij geeft haar een kus op haar hoofd en laat haar dan los.
Ik pak haar handje en neem haar mee naar haar kamer.
"Komt alles goed met Michael?" Vraagt Rosie als ik haar in bed leg.
"Tuurlijk schatje, ga maar slapen, mama komt zo" zeg ik met een glimlach.
Ik druk een kus op haar voorhoofd en loop dan de kamer uit.
"Je moet Roos even weltrusten wensen" zeg ik met een glimlacht tegen Skyler. Ze knikt en loopt Rosies kamer in.
Als ik de woonkamer inloop ligt Michael depressief op de bank naar het plafond te staren.
"Gaat het wel?" Vraag ik voorzichtig.
"WAT DENK JE NOU LUKE?! IK BEN M'N FUCKING OUDERS VERLOREN!" Schreeuwt hij.
Ik schrik van zijn reactie en stap wat naar achteren.
"He-het spijt me" voegt hij er verbijsterd aan toe.
"Het geeft niet, ik begrijp het" stel ik hem gerust.
Hij begint weer te huilen.
"Michael, alles komt wel goed" zeg ik terwijl ik naast hem op de bank ga zitten.
Ik leg mijn hand op zijn schouder en glimlach naar hem.
Hij kijkt me met betraande ogen aan.
"Wat moet ik nou doen? Ik snap sniks van begravenissen en alleen wonen" Snikt hij.
"We hebben nog een kamer over... Misschien mag je hier wonen..." Zeg ik twijfelend.
Verbaasd kijkt hij me aan.
"Z-zou dat mogen?" Stamelt hij.
"Tuurlijk" antwoord ik.
Snel sta ik op en loop ik naar Skyler.
"Zou Michael hier mogen blijven zolang hij verdrietig is? En met blijven bedoel ik... Wonen weet je wel" mompel ik.
"Uhm ja hoor, denk ik" zegt ze bedenkelijk.
"Het is vast ook wel goed voor Rosie, aangezien ze enig kind is" voegt ze er aan toe.
"Denk jij aan nog een kind?" Vraag ik nieuwsgierig.
"Misschien" antwoordt ze.
Ik grinnik en loop terug naar Michael, die somber naar de tv kijkt.
Gelijk is m'n iets wat betere humeur weer weg.
"Mikey? Gaat het wel?" Vraag ik als ik een enorme snee op zijn arm zie.
"Ik liet perongelijk een glas vallen en toen kwam er glas in mijn arm... Ik betaal er voor geen zorgen" zegt hij gehaast.
"Nee joh, Rosie laat de hele tijd glazen vallen we hebben een voorraad" kalmeer ik hem.