I'm dreaming.. Right? -dutch 5sos story-

Hoofdstuk 5

-Luke pov-
De volgende dag staan we fris en fruitig klaar op het vliegveld.
Nouja, fris en fruitig, het is 4 uur 's ochtends dus iedereen heeft een lekker humeur. Behalve Michael, die is heel erg blij, en ik weet nier waarom.
"Kom nou!" Roept Michael die al veel verderop staat.
"Michael, we zijn moehoe!" Roept Calum gapend terug.
"Papa ik wil naar bed toe" zegt Rosie die ik op mijn arm heb.
"Je mag zo slaapjes doen in het vliegtuig, oke?" Zeg ik zachjes.
Ze knikt van ja en legt haar hoofd weer tegen mijn schouder.
We lopen Michael achterna, die het vliegtuig zelfs al in is.
Ik loop met Rosie het vliegtuig in en plof naast Michael neer.
"Ga maar zitten meisje" zeg ik terwijl ik naar de stoel naast me wijs.
Ze laadt zich van mijn schoot glijden en gaat zitten.
"Waarom ben je zo opgewekt?" Mompel ik moe.
"Wat denk je? Ik ga mijn ouders weer zien!" Zegt hij blij.
"Michael, wees er nou niet zo zeker van..." Zeg ik twijfelend.
"Je moet wat positiever worden!" Zegt hij opgewekt.
Ik zucht en kijk opzij, maar dan zie ik dat Rosie alweer slaapt.
"Michael, ik zeg alleen dat je het ook moet kunnen accepteren als we ze niet vinden" leg ik uit.
"Maar we vinden ze gewoon" antwoordt hij schouderophalend.
Ik steek mijn armen tussen de stoelen voor ons, waar Skyler zit met Calum en Ashton, en pak haar hand vast.
Dan stijgen we op.

-Michael pov-
Na een lange vlucht zijn we dan eindelijk in Parijs geland.
"Michael, het was een verbeelding dus die kan ook heel goed niet kloppen" heeft Luke nog gezegd.
Het is mijn beurt om Rosie te dragen, dus ik til haar op en loop dan snel achter Luke aan.
"We moeten nu naar de Eiffeltoren" zeg ik tegen hem.
"We gaan eerst naar het hotel, kijk maar even naar Roos" antwoordt hij.
Ik kijk naar Rosie en zie dan pas hoe moe ze is. "Oke dan, je hebt gelijk" geef ik toe.
Als we de ontvangsthal inlopen staan er overal fans te wachten.
Ik loop, nog steeds met Rosie op mijn arm, naar een paar meiden die staan te flippen.
Zachtjes zet ik Rosie neer.
"Blijf even hier wachten, ok?" Zeg ik tegen haar.
Ze knikt van ja en gaat met haar penguïn knuffel spelen.
Snel neem ik foto's met de meiden, net als ik weer weg wil lopen zie ik tot mijn schrik dat Rosie spoorloos verdwenen is.
"Rosie?!" Roep ik in paniek.
Luke kijkt me argwanend aan.
"We spelen verstoppertje" lieg ik met een zenuwachtig lachje.
Ik zie dat hij me niet vertrouwt, maar hij gaat dan door met foto's nemen.
Tot mijn opluchting zie ik dan een fan met Rosie staan.
Snel ren ik naar ze toe.
"Oh sorry hoor, maar ik MOEST gewoon even haar in real life zien!" Zegt het meisje opgewekt.
Ik til Rosie op en geef het meisje een woedende blik.
"Dat kan je altijd even vragen" snauw ik naar haar.
Snel pak ik Rosies knuffel van de grond en loop weg.
Ik hoor Calum uitleggen waarom ik zo pissig ben.
Zonder om te kijken storm ik het vliegveld uit.
"Michael!" Roept Skyler die me achterna rent.
"Ja?" Vraag ik terwijl ik me omdraai.
"Geef Rosie maar aan Luke, ik ga nu met je mee je ouders zoeken" zegt ze met een glimlach.
"Echt waar?" Vraag ik ongelovig.
Ze knikt.
"Jij hebt waarschijnlijk je ouders nog, ik niet meer en ik wil je die niet laten ontnemen" zegt ze.

-Skyler pov-
Michael rent naar Luke en geeft Rosie aan hem. Snel komt hij terug gerend.
"Dankje Skyler!" Zegt hij blij.
Snel neem ik afscheid van Luke en Rosie.
Ik lach en trek hem mee naar een taxi.
In ons beste Frans proberen we te vertellen dat we naar de Eiffeltoren willen.
"Le Eiffeltoren" probeert Michael.
De chauffeur kijkt hem raar aan.
"Dat zeg je niet zo" fluister ik lachend.
"Hoe dan?" Vraagt hij hopeloos.
Ik pak mijn telefoon en google het Franse woord.
De chauffeur begrijpt het gelukkig en trekt dan op.

-Michael pov-
Na tien minuten rijden rennen we snel de taxi uit, nadat Skyler heeft betaald.
We sluiten achter in de rij aan en wachten heel lang tot dat we de lift inmogen.
Na een uur gewacht te hebben mogen we dan eindelijk gaan.
"Waar zijn ze?" Vraag ik hopeloos als we op het hoogst waar de lift kan komen zijn.
"Weet ik niet" antwoordt Skyler bedenkelijk.
"Kijk, een trap" zeg ik terwijl ik naar een trap wijs.
Snel rennen we de trap op.
Als we boven zijn zie ik bijna nergens mensen lopen gelukkig.
Maar ook geen spoor van mijn ouders.
Dan valt mijn oog op een oud elektriciteitshuisje.
"Kijk" zeg ik terwijl ik naar het huisje wijs.
"Misschien ja" antwoordt Skyler terwijl ze haar schouders ophaald.
We sluipen naar het huisje.
Skyler haalt een schuifspeldje uit haar haar en probeert hem in het slot te steken.
"Wat doe je nou?" Vraag ik verbaasd.
"Dat zie je toch altijd in van die films?" Zegt ze lachend.
Dan klikt de deur opeens open.
"Aha!" Zegt ze opgewekt.
"Slim hoor" zeg ik lachend.
We sluipen naar binnen, als we binnenkomen hangt er alleen een briefje.
Heyyyyy,
Mis je je moedertje al? En je vadertje? Nou, ze leven nog hoor schattie, maar niet voor lang!
We geven je wel een tip, we zijn niet zo vervelend! We hebben ze ergens achtergelaten, een verlaten huisje in de bergen.

Voorderest staan er nog wat aanwijzigingen naar dat huisje.
"Let's go then..." Mompelt Rosie.
"En Luke dan? En Rosie?" Vraag ik verbaasd.
"Je ouders gaan voor.......... Laten we nou maar gaan" zegt ze verdrietig.
"Heel erg bedankt Sky" zeg ik terwijl ik haar knuffel.
"No problem" zegt ze met een zwakke glimlach.
We gaan snel naar een taxi en vertellen hem waar we heen willen.

Na een rit van 5 uur zijn we dan eindelijk gearriveerd, ik heb van te voren geld gehaald dus we kunnen het betalen.
Het is ondertussen 1 uur 's nachts.
"Waar is het nou?" Vraagt Skyler moe.
"I dont know..." Antwoord ik met een grote zucht.
We staan in the middle of nowhere.
"Ik zie geen huizen" zegt Skyler depri.
Ik trek mijn jas uit en sla hem over haar schouders.
"We vinden het wel" stel ik haar gerust.
"Ik mis Luke" geeft ze toe.
"I understand, maar we zijn snel genoeg weer bij ze terug" antwoord ik.
Skyler zucht en begint te lopen.
Snel ren ik achter aan.

Na eventjes te hebben gelopen zie ik door de bomen een lichtje.
"Kom" zeg ik terwijl ik haar meetrek.
We lopen naar het lichtje toe en vinden een klein huisje.
"Mam?" Roep ik tegen de deur.
"Michael!" Hoor ik iemand in de verte zeggen.
"MAM!" Schreeuw ik terwijl ik de deur probeer open te krijgen.

-Skyler pov-
Michael staat als een gek tegen de deur te timmeren en te schreeuwen.
"Michael, calm down! Het lukt ons wel!" Roep ik geruststellend.