Özel Karay Müzik Koleji'nde resitalden önce bırakılan resitalden sonrakiyle aynı olmayacak. Herkes yalana bulaşacak. Yalanlar resitali kanla başladı, yalanla son bulacak.
Sanat Karay herkesin korktuğu, okulun istenmeyen kızıyken katılımın zorunlu o...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Her yolun bir sonu vardır. Bir gün çıkarsın yola öteki gün sonunda bulursun kendini. Bizde yolun sonundaydık. Devrim de bende yolun sonunda durmuş felaketin adım adım üzerimize gelişini izliyorduk ki zilin çalışıyla irkildim.
"Bir sonraki dersimizde görüşmek üzere çocuklar," dedi hoca ve sınıftan çıktı. Herkes kemanlarını raflara bırakıp çıkarken, "Vural'ı bulmamız gerek," dedim Devrim'e.
İtiraz etmedi. Durumun ciddiyetinin o da farkındaydı. Kemanımı yerine bıraktım ve Devrim ile beraber sınıftan çıktım. Bir an önce Vural'a ulaşmamız gerekiyordu. Gözüm dört bir yanda onu arıyordu. Okul dolabının oralarda yoktu. Birden bire nereye kaybolmuş olabilir?
Koridorda ilerlerken az ötede toplanan öğrenci kalabalığı dikkatimi çekti. Öğrencilerin sayısı git gide artıyordu. Bir terslik vardı. Neden herkes birden toplandı? Neye baktıklarını merak ettim. Omzumdaki yaranın akibetini umursamadan kalabalığın arasına daldım. Kalabalığı yararak ilerlediğim sırada onu gördüm. Vural'ı!
Vural elinde tuttuğu mikrofona, "Şimdi herkese bir şey itiraf etmek istiyorum," dedi. Diğer elindeki küçük kağıda bakıyordu. O kağıdı kimin ona verdiğini biliyordum. Katil onu seçmişti ve şimdi Vural kendi sırrını katilin onu tehdit ettiği şey pahasına tüm okula itiraf edecekti. Vural titrediğini belli etmemeye çalışarak mikrofonu yeniden dudaklarına doğru götürdü.
"Resital günü piyanonun içinde bulunan bir tutam saçı oraya koyan bendim."
Vural'ın itirafı herkesi şoka sokmuştu. Onun katilin kurbanlarından biri olduğunu biliyordum ama böylesine korkunç bir şey yapmış olabileceği aklımın ucundan dahi geçmemişti. En yakın arkadaşının saçını piyanonun içine koyan oydu! Işık'ın saçını!
Vural kalabalığın uğultusunu bastırmak için mikrofona doğru, "O saçın Işık'ın saçı olduğunu bilmiyordum. Ben sadece benden isteneni yaptım. Buna mecbur bırakıldım," dedi titreyen sesiyle.
"Eğer bunu yapmasaydım sıra ona gelecekti," dedi Vural ve kalabalığın içinde gözleri beni buldu. Gözlerini gözlerimden ayırmadığı o anda anladım bazı şeyleri. O söyleyince de emin oldum.
"Ben Sanat'ı seviyorum."
Gözlerimi yumdum. Vural'ın bunu benim için yaptığını anladığımda kendimi berbat hissetmiştim. En yakın arkadaşının saçını sırf katil bana da zarar vermesin diye bilmeden piyanonun içine koymuştu Vural. Şimdi de gerçeği tüm okula itiraf etmişti. Mikrofon elinden düştü ve koridorda tiz bir sesin yankılanmasına neden oldu.
Vural kalabalığı yararak uzaklaştı. Herkesi, sırlarını ve yalanları ardında bırakıp gitti. Koridordaki kalabalık onun gidişiyle bile dağılmadı. Herkes böyle bir şeyin nasıl olduğu hakkında konuşmaya başlamıştı ki, "Vural itirafçı oldu. Şimdi sırada kim var?" diye sordu Devrim tam arkamdan.
