Pigmented Walls

[c h a p t e r 0 9]

Sabi nila, patas daw ang mundo.

But growing without feeling the presence of the parents that should be the one guiding you makes that saying hard to believe. Maybe an 8 year old Siti would believe that, but not the Siti right now. The world wasn't fair after all.

Hindi ko alam pero siguro para balanse ang mundo? Kailangang hindi patas dahil lahat ng nangyari sa buhay natin ay parte ng pagkatao natin. The things happened to us molded us to be who we are today. But at the end of time, it isn't about who got the lucky life or who's more unfortunate, it's about who's more tough to face the challenges and surpass the trials of life. That's what makes us 'us'. 

Hindi man sa lahat ng pagkakataon maswerte tayo, pero sa mga pagkakataong 'yon ay matapang namang tayong harapin 'yong mga pagsubok at pagkabigo.

"Tatlong araw ka nang absent." Puna sa akin ni Margarita habang inaayos ang gloves sa kamay niya.

I smirked and drunk a water inside my tumbler.  "Ilang araw na din kasi akong mahina."

She arched her brow. "Ikaw ang isa sa pinakamagaling na estudyante ni coach. Paanong mahina ba?"

Umiling lang ako at binaba ang tubig. Bahagya pa akong napadaing nang maramdaman ang pasa sa aking tagiliran. Tangna, ang sakit talaga. Napuruhan ako ng sobra.

"Lakas mong sumipa," natatawang sabi ko.

"Matagal-tagal akong nagsanay sa sipa ko. Sabi ni coach mas magandang sipa naman ang pagtuunan ko dahil magaling na naman ako sa suntok."

"Kamusta na pala si coach?" I asked.

She sighed. "Hindi maganda. Hanggang ngayon ay nasa hospital pa rin at nagpapagaling. Hindi nya alam na matagal na palang may crack ang ribs nya, ngayon nya lang nalaman kung kailan marami nang komplikasyon."

Coach Archie is a 48 year old martial arts instructor. Sya ang nagturo sa akin para protektahan ang sarili ko. Iyon din ang dahilan kung bakit hindi na ako kayang saktan ng mga kinakasama ni Mama noon.

Ang alam ko, street fighter. Nakakilala ng isang taong makapangyarihan kaya napunta sya sa isang underground fight kung saan iba't ibang kalaban ang nakaharap niya. Mula sa pinakamaliit hanggang sa pinakamalalaking tao. Coach Archie was a great fighter.

Katagalan ay gusto nyang umalis sa organisasyong 'yon pero hindi nya na magawa nang basta-basta. That's why they had an agreement. Milyon-milyong pusta ang nakasalalay sa labanang 'yon. Kailangan niya iyong maipanalo upang makalaya sya. Luckily, he did. Nanalo sya.

After that, he build the RedGround, kung saan tinuturuan niya ang mga taong tulad ko na mahina physically at hindi kayang ipagtanggol ang sarili.

Later on, he found out na may crack pala ang ribs nya sanhi ng huli nyang laban, at ngayon nya lang 'yon napansin.

"I hope he'll recover soon."

Tumango naman ang kasama ko.

"Paano na itong RedGround?"

"Ang alam ko, anak nya ang mamamahala dito." She said.

She then grinned. "Lalaki daw anak nya. Excited na nga ako, eh. Lalandiin ko sana." She chuckled.

"Sira!"

Thursday came.

Pumasok na ako sa school. Gaya ng dati ay tahimik lang akong pumasok. Hindi naman na ako nagtaka nang walang nagtanong at nakapansin sa tatlong araw na wala ako.

I silently reviewing my notes. Noong nakaraan pa 'to pero dahil wala akong trip, heto at nagbabasa ako kahit wala naman masyadong pumapason sa isip ko.