Firmament niebieski jaśnieje wysoko
Bezchmurne niebo połyskuje blaskiem
Światło to nie pochodzi z Ziemi
Mimo tego głaszcze ją czule, jakby swego kochanka
Ziemia poruszona tym dotykiem
Którym delikatna łuna karmi ją
W każdą jaśniejącą noc
Gdy skwar Słońca znika za horyzontem
Księżyc jest jak dłoń
Głaszcząca czule delikatną powłokę
Gwiazdy zaś są jak długie włosy
Gładzące miękką skórę przy pocałunkach
Za dnia Ziemia samotna pokłada się bruzdami
Zadawanymi przez gorące Słońce
Nocą, gdy chłód pokrywa Ziemię
Delikatny wiatr gładzi jej blizny
Księżyc uśmiecha się do niej
Gdy Gwiazdy scałowują
Wszystkie bolączki
Spierzchniętej powierzchni
Podczas chmurnych nocy
Ziemia nie doznaje ukojenia
Gdy znika jej gwiazda przewodnia
Kochanek, który łagodzi jej cierpienia
Brakuje jej światła
Dlatego sama je stworzyła
By każdej ciemnej nocy
Mogła poczuć blask kojący
Pośród roztańczonych traw wysokich
Wyłaniają się jej małe dzieci
Stworzone na podobieństwo Gwiazd
Małe świetliki gładzące jej spierzchniętą skórę.
CZYTASZ
Szepty deszczu ~ Poezje duszy
Poetry"Poezja nie jest zajęciem. To odświętnie chwile. Wiersz się zdarza" ~ Jerzy Ficowski Zapraszam wszystkich w podróż po mojej duszy i sercu
