You are everything

7

Ballarım nasılsınız bu bölümde zaman atlaması var 🫶🏻

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın öpüldünüz ❣️

İyi okumalar

(3 yıl sonra...)

Üzerimdeki üniforma git gide beni boğmaya yetiyordu. Elimi boğazıma götürüdüm genişletmek istercesine çektim yakamı. Boynumdaki künyenin metali tenimi tahriş etmişti. Hava çok sıcaktı.

Kapım çalındı, içeriye bir alfa ve kucağındaki çocuk girdi. Gördüğüm manzara yüreğimi depreştirirken yutkundum.

"Merhaba, hoşgeldiniz." Düzgünce gülümseyip ayaklandım. "Merhaba, Doktor bey." Yanlarına gidip çocuğa yaklaştım, "Eveett, söyle bakalım beyefendi ne şikayetin var?" Hızlıca kafasını babasının boynuna gömdü. Bu haline kıkırdayıp babasından onu oturtmasını istedim.

"Boğazı şişti ve sanırım biraz ateşi var." Kafamı sallayarak yanına gittim ufaklığın.
Elimdeki çubukla, "Evet yakışıklım şimdi senden ağzını kocaman açmanı istiyeceğim. Yapabilir misin benim için, hm?" Hızla kafasını salladı ve kocaman açtı ağzını. Boğazını kontrol ettikten sonra ufaklığı yere indirip babasına koşmasını izledim.

Hızlıca kucakladı yavrusunu, sımsıkı sardı  yumuk elleri ile boynunu. İstemsizce yüreğimde oluşan pişmanlık hissi ve hüzün beni ele geçirmeden kendime geldim.

İlaçlarını yazdım ve reçeteyi babasına verdim. "İlaçların üzerinde hangi sıkılıkta kullanması gerektiği yazıyor, geçmiş olsun." Minnettarca kafasını salladı adam. "Çok teşekkürler, Doktor bey." Gülümsedim genişçe. "Ne demek, işimiz bu. Görüşürüz yakışklııı."
Hafifçe kıkırdadı dediğime minik.

Odadan çıkıtlarında sandalyeme bıraktım kendimi, çok sıcaktı hava demiş miydim?

Ellerimle kendime hava yapmaya çalışıyordum çünkü odamdaki klima bozulmuştu. Mataramdan büyük bir yudum su içtim. Masamda göz gezdirirken elim yavaşça köşedeki çerçeveye gitti.

4 yıl öncesine aitti. Ellerimle sevdim resmi, benim sevgilim gideli üç yıl olmuştu. Kalbim yerinden söküleli 3 yıl olmuştu.

Çok zor geçmişti ilk yıl, kurdumun feryatları dinmiyor gece gündüz kalp sancılarından nefesim kesiliyordu. Sonrasında alıştım onsuz yaşamaya. Yapamazdım zannediyordum ama alışıyor insan.

Fotoğrafları hala özlemle bedenimi kavursada elimden bir şey gelmiyordu benim. Ağlamıyordum artık ona bakarken.

Özlemiştim, deli gibi özlemiştim. Kokusunu, sıcaklığını, sevgisini, merhametini. Ama hepsi geride kaldı.
İlk başlarda hep ağlardım sonrasında bir gün her yıl fotoğraf kabinine girerek yaptığımız albümü buldum. Her bir kareye hem kahkaha attım hem ağladım.
Yavaş yavaş anladım, ben gidişine ağlamaktansa onunla yaşadıklarıma gülecektim. Söz vermiştim ona, ve sözlerimi tutacaktım.
O benim en değerli hazinemdi.

Tek bir pişmanlığım vardı ve o ise en büyüğüydü. En çok canımı yakandı.
En büyük hatamdı. Geceler boyu kendimi suçlayarak ağladım. Ama olan olmuştu.

Bir damla aktı gözümden, farkedince hızlıca sildim. Çerçeveye son kez bakıp özenle yerine koydum ve ayaklandım. Bu odada biraz daha durursam kesin buharlaşırdım. Odamdan çıkıp kapısını kilitledim ve ortak odaya yürümeye başladım.

"Hyungie~" arkamdan seslenen Jinsung ile gülümsedim hemen koluma girdi, "Hyungie akşam müsait misin? Bize gelsenizeee?" Güldüm tatlı hallerine.
"Net bir şey söyleyemem balım ama bakarız." Daha sıkı sardı kolumu.