QUADRO

Prologue

ANNABELLA 'S POINT OF VIEW

I was walking by, humming a happy tone papunta sa school. I'm alone, I mean wala akong kasama pumasok sa school. But, hey, I have friends. It's just that malayo lang ang tirahan naming isa't-isa. Our school, however, malapit lang sa place ko. 15 minutes walk just to get there.

I have this so called circle of friends. The girls named our friendship QUADRO kasi nga, apat kami. Isn't it obvious? Kidding. Mamaya, makikilala niyo ang tatlo. Of course, ako lang muna ang makikilala niyo. Annabella Son at your service.

Hindi naman kasi talaga ako friendly, loner akong tao, tipong gusto ko palaging mapag-isa. Pero, hindi ko alam why the Trio approached me at kinaibigan ako. What have they seen in me? Kaya I asked them before that question. Ang sagot nila ay "Napansin ka namin sa pagiging tahimik mo, alam namin na may matured kang pag-iisip. Para sa amin, you're a nice person and smart." Pfftt.

Natawa ako sa sagot nila. How come? Gusto ko nga maging alone pero parang baliktad pa ang naging resulta, mas napansin tuloy ako sa ginagawa ko. Mautak. Until then, naging friends ko na sila kasi they are so persistent, hanggang sa nasanay na lang ako. I don't want to offend them too and they are sincere by approaching me, to befriend me.

Papasok na sana ako sa gate ng University namin, nang may tumawag sa akin mula sa hindi malayong distansiya.

"Annabella! Hintay!" I turned around para tingnan kung sino ang tumawag sa akin just to see Michaela running towards me. She halted in front of me habang hinihingal. I scrunched my face because of her posture. Parang pinugaran ng manok ang itsura niya ngayon. Ang gulo ng buhok, she look so stressed. I rolled my eyes while I'm watching her na umayos ang pag breath niya.

She is Michaela Ibañez, one of my friend, she's the youngest among of us four. She's smart, funny, may pagka shy type, curious kind of creature.

"Hey, Michaela. Why did you run? Who told you to run? And why do you have to shout? Huh? Ki-babae mong tao tapos tumatakbo ka knowing that we're wearing skirt. Look at your face, tsk, para kang nagpahid ng baby oil sa mukha dahil sa pawis mo. Fix yourself first before we go inside." I scolded her.

Ako ang nagsisilbi nilang "Ate" of the group kasi ako ang matanda sa kanilang apat. But they never call me "Ate" because I kind of don't like it. Mga pasaway din naman sila kaya I have no choice but to scold them. Para na rin 'yon sa kanila.

Nag pout siya sa harapan ko pagkatapos niyang ayusin ang kaniyang sarili and I almost throw up sa inakto niya. Ah, here we go again. Nagpapaawa sa akin, giving me that duck face.

"Kasi naman eh, Annabella, huwag na ikaw galit. Sorry na at hindi na mauulit sa susunod. Hinabol lang naman kita kasi para sabay tayo pumasok sa school. Hindi mo na yata ako love eh." Ayan, nag drama pa ang bata. Akala mo naman kinabagay niya. I sighed at looked at her wearing my serious face.

"Okay, fine. Sa susunod huwag mo na uulitin 'yon. You are not kid anymore, hmm? Nakakahiya 'yon. What if may crush ka at makita kang ganiyan?" I said to her like it's a matter of fact.

I lifted my left eyebrow and wait for her answer. Namula ang pisngi niya sa sinabi ko and bit her lips. Muntikan na akong matawa, bata talaga.

"Annabella naman!" Hinampas niya ako ng kamay niya while she's saying that to me. Kaya I glared at her resulting of being frightened by my look. "S--sorry na. Ikaw kasi eh." Tsk.

"Let's go. Baka ma-late pa tayo." Kaya she clung her hands in my arms. Pinabayaan ko lang siya sa gusto niya. "Nasaan na yung dalawa? Papasok ba sila today?" Tanong ko sa kanya habang naglalakad kami.

"Hindi ko alam eh. Baka nandito na yun sa school or baka ma-late. Lalo na itong si Narcy, minsan tinatamad pumasok. Ang sarap niya kurutin eh." Paliwanag niya sa akin.