drug gang, skz

four.

Satır arası yorumlarınızı çok seviyormuşum ;)

•

Chan Seungmin'in yanından ayrılıp eve girdiği an onu Felix karşıladı. Abisini çok iyi tanıyordu ve dalgın olduğunu anlamak için çok bir şey yapmasına gerek yoktu.

"Hyung?"

"Ne var!?"

Abisi herkese karşı kaba olsa dahi kardeşine karşı her zaman kibar ve sevecen olurdu.

Bu yüzden bu tavra karşın şaşkınlıkla baktı sarışın.

"Ne mi var? Asıl sende ne var? Bir şey mi oldu?"

İç çekti ve odasına çıkan merdivenleri bir bir adımlarken konuştu.

"Akşam öğrenirsin, soru sorma bana yorgunum."

Merdivenleri çıkıp odasına girdiğinde Felix gözlerini devirdi ve moda dergisini okumaya devam etti. Akşam öğrenirsin diyorsa cidden öğrenirdi.

Seungmin hala zihnini toplayamıyordu.

Toplantı saatini ve yerini herkese mesaj attıktan sonra telefonu cebine koyup masanın etrafında telaşla bir oraya bir buraya yürümeye başladı.

Volta atarak düşünmeye çalışıyordu.

Nasıl olacak? Nasıl?..

Elleriyle saçlarını çekiştiriyor, dudaklarını ısırıyordu. Salak gibi Chan’ın dolduruşuna gelmişti. Her şeyi berbat edecekti. Biliyordu. Berbat edince de kötü ve beceriksiz ilan edilecekti.

Elleriyle yüzünü kapadı ve ağlamamak için çabaladı. Birazdan herkes Ortak Ev'de olurdu. Kendi de hemen oraya gitmeliydi. O yüzden yüzünün ağlamaktan kızarmasını istemiyordu.

Gerçekten de birkaç dakika sonra herkes ortak evde toplanmıştı. Toplantının yapılacağı büyük masada, kendilerine bir yer bulmuşlardı. Elleri cebinde ayakta dikilen Chan’ın konuşmasını bekliyorlardı.

Chan gözlerini biraz elindeki kendi tabletinde gezdirdi.

Ardından onlara iş yapacakları adamı, bu işin ne kadar büyük olduğunu, bir iş ne kadar büyükse o kadar risk olacağını anlattı.

Ortalama uzunlukta süren konuşmanın ardından elindeki tableti masaya bıraktı ve ellerini masaya yaslayarak hafifçe eğildi.

"Bugün planı bize Seungmin anlatacak."

Seungmin masadaki örtünün desenlerini izlemekle meşgul olduğundan adını duyduğunda irkilerek yerinden sıçradı.

"Ne? Ben mi?"

"Aramızda başka bir Seungmin olduğunu sanmıyorum."

Titreyen ayaklarına hakim olmaya çalışarak ayağa kalktı. Herkes ona bakıyordu. Bu yüzden daha da geriliyordu.

Chan’ın bilerek yaptığına o kadar emindi ki..

Göz ucuyla ona baktı. Kollarını bağlamış sırıtıyordu. İçinden ona söverek masanın uçtaki kenarına geldi. Terleyen avuçlarını üzerine sildi ve masadaki arkadaşlarına baktı.

Herkes -Chan hariç- ona rahatlatıcı bakışlar atıyordu.

Arkadaşlarının destekleyici bakışları endişesini biraz olsa da azaltmıştı. Ancak, onların başına bela açmaktan korktuğu için tam olarak sakinleşemiyordu.

Chanla aralarındaki mevzu yüzünden suçu olmayan herkesin hakkına girmekten korkuyordu.

"Evet, dinliyoruz."