VANİA KRALLIĞI

37.BÖLÜM

Keyifli okumalar!

Parmaklar voteye!

...

"Bu geçeyi burada geçirseydiniz. Çok geç oldu."

"Her şeyin teşekkür ederim ama takisiyi çağırdım bile."

Yanımda bir çoçukmuş gibi durup elimi bırakmayan Aren'in elini sıktım. Gördükleri onu büyük bir şoka sokacaktı. Bir kaç adım ilerleyip evden uzaklaştık.

"Aren"

"Efendim güzelim?"

Ben yokken Aren'e bir şeyler olmuştu. Gözlerindeki yoğunluk bana olan o hisli bakışlarına on kat fazla his gelmişti sanki.

"Sana bizim kullandığımız araçlardan bahsetmiştim hatırlıyor musun?"

"Hatırlıyorum."

"Onlardan biri gelecek şimdi. Fazla tepki vermemeye çalış olur mu?"

Başıyla beni onayladı. Bize doğru gelen arabayla önüme geçip beni arkasına alması bu işin kolay olmayacağını belli etti.
Arkasından sıyrıldım.
"O araba, sakin olur musun? Burada bize saldıracak kimse yok."

Beni tekrar onayladı fakat bir adım önümde durmaya devam etti. Hayatı boyunca hiç görmediği bir şey bize doğru geliyordu ve ona rağmen beni korumaya çalışıyordu. Bu adam benim kalbimi eritiyordu!

Murat ile vedalaşıp ona tekrar tekrar teşekkür ettim. Arabaya garip bakışlar atan Aren'i ilerletip arabanın arka kapısını açtım.

"Otur."

Oturup kenara kayınca ben de yanına oturdum. Taksici ile telefonda konuşmuş bizi merkeze bırakmasını istemiştim. Aren'in üzerinde eski filmlerden fırlama bir savaşçı kıyafeti. Benim üzerimde civcivi pijama. Bu halde bizi gören otel çalışanları deli diyip geri çevirmezdi umarım.

Arabanın hareket etmesi ile gerginlikle öne sendeleyen Aren kendini toparlamaya çalışıp geriye yaslandı. Önce onun sonra kendimin emniyet kemerlerini taktım. şaşkın bir surat ifadesi ile önce yere sonra camdan dışarı, şoförün kullandığı direksiyona bakıp duruyordu. İfadesinin fotoğrafını çekmeyi o kadar isterdim ki ama buna kalkıştığımda kalpten gitmesinden korktum.

Geçmişe gitmektense geleceğe gelmek daha şok edici ve korkutucuydu. Nasıl olsa insan az çok geçmişi bilirdi ama özellikle icatlar dan önceki tarihten birinin gelmesi o kişi için daha çok sorun olurdu. Telefonu bilmiyordu, arabayı, uçağı, televizyonu, bize çok basit gelen hayatımızın bir parçası haline gelen mutfak robotlarını bile bilmiyordu. Bu yüzden bir an önce onunla baş başa kalıp karşılaşabileceği her şeyi ona göstermem lazımdı ki gördüğü zaman çok büyük tepkiler vermesin ve göze batmasın.

Elini tutum başımı omzuna koyunca dikkatini bana verdi. Tüm bu meselelerden ve karmaşıklıklardan önce varlığını hissetmeye ihtiyacım vardı. Gerçekten burda olduğuna inanmaya.

Araba durdu ve ben tekrar taksiciye IBAN attım. Neyse ki o sırada Aren dışardaki diğer arabalara bakıyordu.
"Aren hadi inelim."

Beraber arabadan indik. Hızlı adımlar ile otelin kapısına geldim. Otelin kapısı dönen kapılardandı harika. Aren kafası karışmış bir şekilde etrafındaki ona göre devasa binalara bakarken bu kapıya ne tepki verecekti acaba?

"Aren, senden kendini tutmanı istiyorum tamam mı? Göreceğin her şeyi normal karşıla odaya gittiğimizde sana hepsini açıklayacağım."

"Tamam."

Elini tuttum ve dönen kapıdan geçtik. Resepsiyona giderken de herkes bize bakıyordu. Cidden iki kafayı yemiş bir araya gelmiş gibi görünüyordu. Çalışan kadın yüzünde tutmaya çalıştığı tuhaf bir gülümseme ile bize bakıyordu.