İlginç gelir mi sizlere bilmem, benim de 20 sene öncesine ait bir hikayem var paylaşmak istedim sizlerle...
O zamanlar ki ikametimiz eski tarz mahalleler, hani kimsenin kapısını kilitlemediği, akşamları komşuların kapılara dökülüp çekirdek çitlediği, çocuklarında gece saat 12'lere kadar sokakta oyun oynadığı mahallelerden.
Evimiz zincirli kuyu Mezarlığını görürdü, hikayeler anlatılırdı mezarlikla ilgili, mezarların üzerinde dolaşan ışıklar falan varmış da, görenler olmuş da, onun gibi. Biz de merakla o anlatılan şeyleri görebilmek için gece vakti mezarlığı seyrederdik, acaba hangi mezarda ışık yanıyor diye.
İşte yine öyle bir gün, merdiven başına oturmuş 3 arkadaş mezarlığa dikmişiz gözlerimizi, "Uçuşan ışıklar var mı?" diye bakıyoruz, bizden belki 5-6 yaş küçük bir çocuk geldi yanımıza, "Ne yapıyorsunuz burada" dedi. Bir yanımdaki arkadaşım, "Sana ne, Ne işin var bu saatte burada? Gitsene evine!" dedi. Ben çocuğu bir yerden tanıyacak gibi oluyorum ama bir türlü çıkaramıyorum, mahalledeki çocukları gözümün önüne getiriyorum yok, hatırlayamadım bir türlü. Diğer arkadaşımız dondu kaldı hiçbirşey söylemiyor, daha önce konuşan arkadaşım yine söylenmeye başladı,
" Ya çocuk git ebine, annen seni arar şimdi, nerde oturuyorsun sen?" dedi. Çocuk gülümser gibi oldu, mezarlığa baktı ve hiçbirşey söylemeden mezarlığın merdivenlerinden aşağı doğru inmeye başladı.
Donup kalan arkadaşımız aniden kalktı ve " Ben eve gidiyorum" dedi. Bizde "Ne oldu ya, niye gidiyorsun" dedik,
"Görmediniz mi çocuğu, O bizim Veyseldi" dedi.
Hepimiz o an fırladığımız gibi evlerimize kaçtık, bir daha da mezarlığı asla seyretmedik.
Veysel bizim arkadaşımızdı 7 yıl önce ailesiyle birlikte Şile'ye denize gittiklerinde boğulmuştu ve bu mezarlığa defnedilmişti.
