Askerin Hemşiresi

8. Aşkın Rengi(+18)

Savaş çıktıktan sonra düşünmüştüm sadece düşünmüştüm ve ağlamıştım. Sabah nöbetim bittiğinde Zümrüt ile değişmiştim. Yüzüne doğru düzgün bakmadan devir teslimi yaptığımda hızla adımlarımı yatakhaneye atmıştım. Kapı eşiğinde amcamla Savaşın çıkması durmama sebep olmuştu. Sanırım o kadar çok berbat görünüyordum ki Amcam Savaş ile konuşmasını yarıda kesip benimle iyigilenmişti

"Hasret? Bu halin ne? Neyin var senin? Gökhan mı bir şey yaptı?"

"Günaydın Amca,yok kimse bir şey yapmadı. Yorgunum sadece"

Savaş gözlerini bana dikmişti kenetlenmiş gibi. Konuşurken kaçamak bakışmalar ile onunda uyumadığını görmüştüm. Bizi bu hale kendisi sürüklemişti. Ben dedim sanki gel dudaklarını dudaklarıma kenetle diye.

"Gözlerin kan çanağına dönmüş kızım. Ağladın değil mi sabaha kadar? Bu nöbetleri durdurmak gerekecek neye dertlendin bu kadar?"

"Amca iyiyim. Dinlensem geçer ilk günüm diye böyledir belki. Lütfen beni düşünme, görevinize gidin."

"Görev yok bugün bu yüzden ara ara ben veya Savaş yanına geleceğiz itirazda istemiyorum. Olur değil mi Savaş?"

"Emredersiniz Komutanım"

"Amca-"

"Itiraz istemiyorum Hasret! hatta Savaş sana zahmet git Hasretle."

Amcama gelen arama ile aramızdan kaybolurken Sabır çekerek yürümeye başladığımda Savaşta harbi arkamdan geliyordu

"Arkamda dolanmana gerek yok Asker işine dön."

"Komutanımı duymadın mı?
Bu gün işim sensin."

"Savaş istemiyorum. Gidermisin."

"Sana fikrin sorulduğunda cevap vermeyi öğrensen iyi olur. Şuanda fikrin sorulmadı."

Odamın kilidini açarken ağzımı açmamla dudaklarıma yapışması bir olmuştu. Canım yanıyordu o bana her dokunduğunda bu belirsizliği canım çok yanıyordu. Ayağı ile kapıyı kapattığında beni kalçamdan tutup duvarla arasına alarak hunharca öpüyordu. Ben güç bela karşılık versem de bir yerden sonra göğüsünden tutup hafif ittirdim onu. Konuştukça dudaklarımız birbirine değiyordu onun gözleri kapalıydı.

"Savaş yapma bunu.
Canım yanıyor yapma!"

"Ne duymak istiyorsun? Sana köpek gibi aşık olduğumu mu? Sesini her duyduğumda yüreğimde açan çiçekleri mi? Sana biri bakacak diye ödümün kopmasını mı? Ne duymak istersin?"

Gözleri açılmış gözlerime bakarken hala bir eli kalçamda diğer eli ise yanağımdaydı. Bu söylediklerine ne hissetmeliydim? Içten içe sevinsem de bu uzaklığının nedenini merak etmeden edemiyordum.

"Neden bana bu kadar uzaksın?"

"Korkağım çünkü. Hayatımda ilk defa birini kaybetmekten korkuyorum ben Hasret. Ben bir Askerim, seni kendime bağlayamam seni gözlemeye, beklemeye zorlayamam be gülüm. Bu haksızlığı sana yapamam anla bunu."

Parmaklarımı hafiften yanağında gezdirdiğimde gözlerini yummuş derin nefes alıp vermişti.

"Ben seninle herşeye varım Savaş. Yeterki sen yanımda ol, benimle ol ben her zorluğa, her bekleyişe varım."