Odadan çıkıp maskemi takmıştım . Kendimi boşlukta gibi hissediyorduk . Sırada ki hasta için hazırlanıp hemşireye dönmüştüm bana şüpheyle bakmış;
"İstersen biraz dinlen çünkü sıradaki hasta diğerlerine benzemiyor"
Üstümü düzeltip
"Hadi buradayken onuda görelim sonra dinleniriz. "
"Hasi bana sıradaki hastadan bahset. "
Kırmızı dosyayı açıp bilgilerini tazeledi ve bana baktı .
"İsmi Barlas , Fregoli Sendromuna sahip "
Bunu duyunca içimi garip bi his kapladı . Bu çok ağır bi hastalık.
______________________________________
BİLGİ: Fregoli Sendromunda hasta , etrafındaki birçok insanın aslında aynı insan olduğunu ama farklı kılıklarda kendisini izlediğini düşünür. Buna göre , 'Kılık ustaları' hastanın çevresinde dolaşır ve hastayı takip eder . Fregoli Sendromunda hasta, bundan rahatsızlık duyar . Rahat hareket dahi edemez. Sürekli takip edildiği hissine varır. Ve aynı insan olduğunu düşündüğü kişilerin kendisine zarar verebileceğini düşünüp savunmaya geçebilir.
______________________________________
Elime hakim olamıyordum titremeye başlamıştı. Bu hastalığın tedavisi çok zor , hastayla güven bağı kurmak daha bir zordu.
Hemşire cebine sakinleştirici iğneyi koymuş her olacak şeye karşı kendisini hazırlamıştı .
"Ona çok yaklaşma bunu tehtid olarak algılayabilir ."
"Onun sana güvenmesi için her yaptığın şeyi açıkla ve kanıt göster tamam mı?"
Yutkunup kafamla onayladım.
Güvenlik anahtarla kapıyı açmıştı . İçeriye geçip kapıyı arkamızdan kapattı .
Pencerenin önünde oturmuş dizlerini kendine çekip sallanan hastayı görüş mesafeme aldım , saçları ensesine geliyordu kumral tonlarındaydı , gözlerini kapatıyordu saçları , uzun ve iri yapılı birisine benziyordu .
Başhemşire;
"Barlas , bak ben geldim yanımda da sana bir arkadaş getirdim."
Barlas'ı endişeyle inceliyordum ki hemşirenin dedikleriyle aniden bana dönmüştü. Gözlerini benden ayırmadan oturduğu yerden kalkıp bana doğru ayaklarını sürüyerek geldi.
Korkmuyor değildim ama onda farklı bir şeyler vardı sanki ...
İki adım uzağımda durup bana bakmaya devam etti . Sanki beni tanıyorda çıkarmaya çalışıyor gibiydi . Başını hafif sağa yatırıp yüzümü inceliyordu . Tam konuşacakken bana tekrar yaklaşıp maskemi indirdi . Bu tavrıyla güvenlikte korkmuştu ve onun elini uzatmasıyla bana doğru gelip temkinle durdu.
Aramızda bir adım vardı neredeyse.
"Barlas . Merhaba benim adım Beste . Bundan sonra seninle ben ilgileneceğim . Senin arkadaşın olabilirim.
Sanki dediklerimi duymamıştı. Ben konuşunca dudaklarımı okuyormuş hissine kapılmıştım .
Hemşireye dönüp;
"O annem mi ?"
Hemşire onu keskin bir dille reddedip
"Hayır, hayır o annen değil Barlas. O da senin gibi bir insan ve sana çok iyi bakacak ."
Barlas tekrar bana dönüp;
"Beni izleyen sen miydin ?"
Kafamı hayır anlamında sallamıştım dilim tutulmuştu sanki .
Konuşamıyordum , yutkunamıyordum .
Barlas;
"Beni buradan çıkarır mısın?"
Gözlerimi okuyordu sanki .
"Seni buradan çıkarmak için elimden gelenin en iyisini yapacağım Barlas merak etme ."
Barlas gözlerini kısıp;
"Sana nasıl güveneceğim ?"
Cebimdeki kimliği çıkartıp ona kanıt olarak gösterdim.
"Bak ben çok iyi bir psikiyatristim . Seni huzursuz eden her şeyden kurtaracağım . Söz veriyorum ve sadece senin güvenini istiyorum."
Barlas "Güven mi?"
Herşeye soruyla cevap veriyordu . Buda onun özgüvenini gösteriyordu .
İçinde çok şey yaşayan birisiydi.
Aklı karışık olmalı pek çok şeyi aynı anda düşünemiyordu .
Konuşurken odaklanması onun tetikte olduğunu gösteriyordu. Hiçbir şeye güvenmiyor. Duvarlara bile ...
Tekrar konuşmuştu ;
"Annem beni izliyor!"
Korkmuş gözüküyordu duvarın köşesine oturup kulaklarını kapatmıştı.
Bir anda bağırmasıyla hepimiz korkmuştuk .
"Git buradan!"
"Annem beni izliyor!"
"Anne , git buradan !"
~~~~~~medyadaki Barlassssss~~~~~~~
