Ve Mağdur annemiz Hena, yastığını zamanla ona unutturmayı başardım arada yastığını sorsada bir şekilde geçiştiriyorduk.
Geçmişiyle ilgili beyninde hala kalıcı hasarlar mevcuttu ama tedaviside gayet iyi bir şekilde devam ediyordu.
İlaçlarını azaltsamda tamamen kesmedim halen sakinleştiricilere ihtiyacı vardı.
Ama onu bu çıkmazdan kurtaracağıma inanıyordum yapacağım, sadece biraz zamana ihtiyacımız vardı.
Barlas ise...
O diğer hastalarımdan daha ağır bir durumu olsada diğerlerine göre daha hızlı iyileşme gösterdi hala tedavisi devam ediyor ancak tek başına dışarı çıkabiliyor ya da pek çok aktiviteye katılabiliyordu.
Özgüvenini kazanmış, cesaretini toplamıştı.
Barlas'ın ilaçlarını biran da kesmiştim bu biraz tehlikeliydi evet, ama Barlas hiçbir atak göstermemişti bu da artık ilaçlara ihtiyacı olmadığını gösteriyordu.
Bazen sinirleniyordu ancak bu herkeste olan bir şeydi bazen bende sinir krizlerine girebiliyordum.
Önemli olan duygularını yaşayabilmesiydi.
Bu dört hastamın hikayesini mutlu bitirmek benim görevimdi ve bunu başaracaktım.
Arada başhekimden azar işitiyordum;
Neymiş hastalarımla çocuk gibi ilgileniyormuşum, biraz olgun olmalıymışım falan filan sanki siz olgun oldunuz da hastalar hemen iyileşti hıh sizi dinleyen kim...
Öhöm bir sır vereceğim sakın Barlas'a söyleme ama;
'Sanırım hastama aşık oldum'
'Başhekim duyarsa ben bittim'
THE END*
