Lily

~Nie wtrącaj sie Lily~

„Życie to jak jazda na rowerze. Aby utrzymać równowagę, musisz się poruszać."

Albert Einstein

Znacie to uczucie kiedy wszystko układa się tragicznie i idzie w okropnym kierunku. Widzicie już swój koniec a nagle do głowy wpada pomysł który ratuje całą sytuacje. I jest jakiś mały promyk nadzieji że to o czym myślicie się uda. Ja właśnie wpadłam na idealny pomysł który nawet nie wiem skąd trafił do mojej głowy.

- Dobrze zrobiłam, że... - zawieszam się na chwile po czym uśmiecham się i odpowiadam. - Że odmówiłam lampki szampana. - jego czoło się marszczy i wygląda jakby nie wierzył w to co mówię. Potakuje jeszcze nerwowo głową i wyglądam pewnie jak jeszcze większa idiotka. Ale jak coś jest głupie a działa to wcale nie jest takie głupie.

- Odmówiłaś lampki szampana. Tak? - pyta podejrzanie. Doskonale wiem, że mi nie wierzy, ale nie chce robić zamieszania dlatego odpuszcza i tylko przytakuje.

- Tak.

- Okej. - mówi przeciągłe po czym przerzuca wzrok na Nicolasa stojącego niedaleko mnie.

- Nicolasie. - zwraca się do niego bardzo dyplomatycznie.

- Connorze. - odpowiada tak samo lekko zaciskając szczękę i unosi ją do góry.

- Możesz mi łaskawie powiedzieć co tu robisz z moją siostrą? - pyta twardym lecz opanowanym głosem. Widzę że mój brat właśnie go ocenia. Robi tą charakterystyczną minę i zerka na niego od góry do dołu. Chcąc by chłopak poczuł się gorzej.

- Connor. - próbuje wytłumaczyć mu, że nie powinien go tak przesłuchiwaću lecz on nawet nie zwraca na mnie uwagi. Jest wpatrzony w chłopaka a na mnie nawet nie zerknie.

- Nie wtrącaj się Lily. - odpowiada szybko a ton jego głosu nie wskazuje na nic dobrego. Szczerze nie często słyszę go u Connor'a bo on jest zazwyczaj dla mnie miły. Lecz dla innych najwyraźniej nie.

- Wpadliśmy na siebie. - odpowiada ale nie wygląda na przestraszonego jak większość mężczyzn rozmawiających z moimi braćmi. On wygląda jakby wiedział kim jest i rozumiał to że wcale nie jest od niego gorszy. I może tak właśnie jest. - Nie widzieliśmy się długo dlatego miło chwile porozmawiać po takim czasie. Nie sądzisz?  - dopytuje a kiedy Connor nic nie odpowiada dodaje. - Nareszcie wypuściliście ją z domu. Należało jej się jak nikomu innemu.- dopowiada co wcale nie działa dobrze na jego korzyść. Widzę, że Nicolas robi to specjalnie by zagrać mu trochę na emocjach a Connor to kupuje. Widać, że mój brat jest lekko oburzony jego słowami i szczerze wiem, że w tym momencie ta rozmowa zaczyna zmierzać w tym złym kierunku.

- A kim ty jesteś... - zaczyna a ja tylko przełykam głośno ślinę i zdaje sobie sprawę że Connor nie przepada za Nicolasem tak jak Nate. - By mi to wypominać.

- Doskonale wiesz kim jestem i to że mam dokładnie takie prawa jak ty. - odpowiada Nicolas.

- Nie. - od razu odpowiada mój najstarszy brat. - Nie masz prawa dotykać mojej siostry czy nawet z nią rozmawiać. - robi krok w jego kierunku i patrzy prosto na niego by pokazać, że to on w tej sytuacji ma przewagę.

- A to prawo właśnie ustaliłeś ty? Czy jest ono gdzieś zapisane? - po głosie Nicolasa słyszę ,że jemu również nie podoba się to co mówi mój brat. Jego głos nie jest teraz tak przyjemny jak wcześniej. Jest twardy i szorstki a jego szczęka jest mocno zaciśnięta.

- Nie muszę nigdzie zapisywać tego, byś wiedział, że nie możesz się do niej zbliżać. - tłumaczy.

- Może to ją powinieneś o to zapytać. - wypomina mu po czym zerka na mnie. Connor również obraca się lekko do mnie. Aż czuje się nieswojo przez to, że tak nagle zwrócili na mnie swoją uwagę.