"Nasıl koyduk ama?" Buna bende gülmeden edememiştim. Evet, nasıl koymuştuk ama. Gururla göğsüm kabardı fakat çıkan kıyamet bu sevincimi kursağımda bıraktı.
Herkes bunu duymayı bekliyormuş gibi birden ayağa kalkıp, birbirlerinin omuzlarına sarılarak...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎶Al 1'de Burdan Yak/Sagopa Kajmer🎶
Neden bilmiyorum bu kitabın temasına rap şarkılar uyar gibi geliyor.
İyi okumalarr...
2. Bölüm: 'Sinir İllet Bir İnsan'
Stadın arkasında onu beklediğimi Birhan'a mesaj olarak atmış, sakin adımlarla motoruma doğru ilerliyordum. Ezilmemek için tribünde ki insanların azalmasını beklemiştim, bu yüzden biraz geç çıkmıştım. İnsanlar bir antilop sürüsü gibi olduğu için, ezilmem ve burada can vermem kaçınılmazdı.
Üstelik yanımda Birhan'da yoktu. Fenerbahçe tribününden izlememi söylemişti fakat orda bırakın tezahürat yapmayı, ceketimi çıkarıp rahat bir şekilde formamla bile oturamazdım.
Belki kimse bir şey demezdi aka sonuçta o kadar Fenerbahçe'linin arasında olmak geçerdi beni. Bu yüzden Galatasaray tribününden izlemek konusunda ısrarcı olmuştum.
Stadın arkasında Birhan beni bekliyordu, tahmin ettiğim gibi benden önce çıkmıştı. Yanına yürüdüm seri adımlarla. Arabasınin yanında sigara içerek ayakta dikiliyordu. Arabasını park ettiği yerin az ilerisinde de benim motorum duruyordu, onun biraz daha ilerisinde de Ilgaz Ata Özmen'in R7'si. Biraz hasretle ve özenerek baktım elimde olmayarak. Motorumu seviyordum ama R7 bir kültürdü, yaşam felsefesiydi.
İç çektim. Ah Yamaha R7... Belki başka bir evrende, en güzel halinle. Paranın ve imanın kimde olduğu belli olmuyordu işte. Kader işte...
Beni farkeden Birhan biten sigarasını söndürdü ve ilerisinde duran çöp kutusuna fırlattı.
"Bekliyorum demedin mi kızım, neredesin iki saattir?" Sitem ve sabırsızlık dolu sesini duyduğumda dikkatimi Birhan'a verdim. Omuz silktim.
"Patlama be, ezilse miydim? Dağılmasını bekledim biraz." Başını salladı ve elini arabasının kapı koluna attı.
"Her neyse, ben eve geçiyorum." Arabasına bindiğinde ben de motoruma doğru ilerledim.
"Tamam, evde görüşürüz." Takılacaktım ona ama şu an hiç yeri ve sırası değildi. Eve gidince uğraşırdım artık onunla. Zevkten dört köşeydim ve bunu sonuna kadar belli edecektim.
Birhan'da belli etmese bile morali bozuk ve sinirli gözüküyordu. Açık olayım, o gerçekten sabırlıydı. Fenerbahçe'li olanlara büyük bir saygım vardı doğrusu. Hem ezeli rakip olduğumuz için hem de takımlarına bu kadar bağlı oldukları için.
