Until You Say I Do

Kabanata 17: Declaration

Kabanata 17
"DECLARATION"

From: Argus
Can you come here in the music room? I need your help.

Nangunot ang noo ko sa message sa akin ni Argus.

Last night, after I accepted his friend request he immediately bombared me with his messages. He's too naughty; he keeps on calling me and sending me a messages even when I don't respond!

Ngayon, pinagsisisihan ko na na in-accept ko siya.

I was so foolish to accept his friend request in the first place. I only agreed to be friends with him because I didn't want him go think I was disregarding him nor ask me why I rejected him and draw to any conclusions that aren't true.

I rolled my eyes and was about to ignored it but my phone beep again.

From: Argus
Please, it's an emergency.

I groaned loudly and stamp on my feet.

"What's wrong?" Tanong sa akin ni Russell, na siyang nanghingi sa akin ng number kahapon.

Halos makalimutan ko na kausap ko nga pala siya at niyayaya niya akong kumain sa labas after class.

"Russell, I'm so sorry to disappoint you but this is a friend emergency, so I have to go." Inangat ko ang phone ko para ipakita iyon sa kaniya.

Sinulyapan niya ang phone na nasa kamay ko at tipid na ngumiti sa akin. "Its okay. Next time then?"

Ngumiti ako. "Next time."

Nagmamadali akong tumakbo paakyat ng hagdan patungo sa music room dahil nandun daw si Argus. Medyo nagtaka pa ako kung ano ang emergency na tinutukoy niya at kung ano ang ginagawa niya duon.

Ayaw ko ng bumalik duon dahil sa ala-ala na meron ako kay Paul Costa at sa mga nakita ko duon, pero nagkausap naman kami at medyo umayos na ang pakiramdam ko sa kaniya kaya kahit papaano ay hindi na ako masyadong apektado sa presensya niya.

Nakaakyat na ako sa tamang palapag at tiningnan ang dulo ng hallway. Walang tao duon kagaya ng madalas. Napabuntong hininga ako at nagpatuloy na sa paglalakad sa corridor hanggang sa tuluyang nakarating sa pinto ng music room.

Nangunot ang noo ko ng makita na madilim ang loob at mukhang walang tao.

Sinubukan kong buksan iyon pero naka-sara ang pinto kaya naman ay kinatok ko iyon.

"Argus?" Tawag ko sa kaniya at kinatok ang pinto. "Argus are you there?"

Wala pa ding sumagot. I shut my eyes tightly in annoyance.

"I swear, if this is --"

"I'm here. Can you open the door? I'm stuck." Aniya sa kabila at agad nakita ang anino niya na lumapit sa salamin ng pinto.

"Huh? Your stuck? Sira ba ang pinto?" Litong tanong ko at hinawakan ang doorknob at sinubukang pihitin iyon para mabuksan.

I groaned when I found it difficult to open the door. I then push the door forcefully but I gasped in shocked when I feel onto his arms.

He groaned loudly after we both fell on the floor. He was now sitting on the floor while I was in between his thighs leaning on his chest.

"Sh*t!" Mura ko at itinulak siya ng malakas palayo sa akin.

Napangiwi siya habang sapo ang braso niya at napapikit habang iniinda ang sakit sa braso.

Napakurap-kurap ako sa itsura niya.

"I-ikaw kasi, haharang harang ka diyan. Yan tuloy."

He glared at me.

"P-patingin nga!" Iritadong sambit ko at hinila ang braso niya.