Dile kolay olan bazı sözler kalp için de geçerli değilmiş . Ben bunu er ya da geç öğrenecektim. Şimdi bütün çıplaklığıyla bütün ihtişamıyla karşımda dikiliyordu . Boğazımı düğüm düğüm eden bu sancıya dayanabilmek için çok çaba sarf ediyordum. Dilim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Tekrardan bomba bir bölümle karşınızdayım. Şimdiden bütün okurlarıma kitabıma şans verdikleri için bol teşekkürler ediyorum. Sevgili yazarınız...
İyi okumalar ;)
Şarkılar; Göksel, Uzaktan.
İnsanı hayatta tutan neydi?
Her pes edişimizde dizlerimizin üstüne düşerken tekrardan bizi ayağa kaldıran sebep neydi?
Bir avuç sevgi mi?
Ekmek kırıntısı ile verilen umut parçaları mı?
Hayata tutunmak için sadece bir avuç sevgi ve umut yetiyordu. Peki umut ve sevgi neydi?
Nerede bulunurdu?
Herkesin ereceği bir dağın tepesinde mi yoksa kimsenin aklına gelmeyen yerin binlerce kilometre altında saklı bir hazinede mi?
Ne kadar çabalasakta ne dağın tepesinde ne de yerin binlerde kilometre altında bulumazdık umudu ve sevgiyi.
Sevgi bulunmazdı, çıka gelirdi.
Umut bulunmazdı, çıka gelirdi.
En ummadığımız an çıka gelir ve bizi hayatta tutardı.
Umut bir ay önce çıka gelmişti şehrime, yurduma. Kırıp dökerek hayatıma tekrardan dahil olmuştu. Engel de olamamıştım. Gelişi balkanlardan gelen sert rüzgar misaliydi. Ya beraberinde savrulacaktım ya da direnip canımdan olacaktım.
İki yolda tuzaklıydı.
Direnmek istedim, savrulursam nereye gideceğim belli değildi çünkü. Onun gelişi ile ben bir yola sürüklenmiştim. Geçmiş gözümün önünde iyisiyle kötüsüyle bir film şeridi gibi geçiyordu.
Annem bana hep, "Hangisi ağır basıyor kızım? İyi anların mı kötü anların mı?" bu iki soruyu sorardı.
Bende her soruşunda, "Kötü anılar iyi anıları silip yok ediyor." derdim.
"Hafıza kaybı geçirmediğinsürece hiçbir anını silemezsin. Ne iyisini ne de kötüsünü. Kötü anılarını yeni iyi anılar ekleyerek yoksayabilirsin fakat iyi anılarını asla yok sayamazsın. Hep orada kendini hatırlatır, hiç silinmez." derdi.
Silinmiyordu, iyi anılar annemin de dediği gibi hep kendini hatırlatıyordu. Beni tepe taklak eden şey sadece iyi anılarım değil kötü anılarımın da kendini ilmek ilmek hatırlatıyor oluşuydu.
Çakır'a kötü anıları iyi anılarla yok edebilirsin demiştim. Hatta elinden geleni yapacağını da söylemişti lakin yok olmuyordu. Mutlu olduğum zamanlar kendini hatırlatıyor ve o mutluluğu kursağımda bırakıyordu. O anılar beni rüyadan uyandırıyor ve gerçek hayatla yüzleştiriyordu.
